Άνοιξη είναι...

Έτσι εντελώς ξαφνικά, 

έπαψε πια να με νοιάζει 

ό,τι ανόητα μ' ένοιαζε ως χθες

κι η αγωνία μου σαν πάγος έλιωσε 

κάτω απ' τον ήλιο μιας γλυκιάς 

όσο κι αιφνίδιας παραίτησης.

Τα μάτια μου μονοπωλούν άλλες εικόνες.

Θα τα ξεχάσω τα στενά μονοπάτια

που σε τόπους ψυχρούς με πηγαίνανε,

που άφηναν μέσα μου μόνο ερημιά

και θα τρέξω σε δρόμους μεγάλους,

που στο φως μιας αυγής απροσδόκητης

γλυκά μ' οδηγούν.

Δε θ΄ αφήσω μια άνοιξη ακόμα 

να πάει χαμένη, προσμένοντας νά 'ρθει, 

σε λάθος σταθμούς.

Φεύγει ο Μάρτης...

δε με πειράζει

που ούτε μια ανάσα ανοιξιάτικη 

δεν άφησε πίσω,

αρκεί που παίρνει μαζί του πολλά...

αρκεί που απ' ό,τι μου ήτανε άχρηστο

άδειασε η σκέψη 

κι έμεινε ελεύθερος χώρος

ν' αφήσει σαν έρθει ο Απρίλης, 

στην πιο καθαρή μου γωνιά της ψυχής,

τα πρώτα του άσπρα τριαντάφυλλα.

Μαρία Γασπαράτου