Σε ποια θάλασσα...

Ό,τι αγγίζω, 

στο διάβα του χρόνου,

ποτάμι γίνεται... 

γλιστράει από τα δάχτυλά μου

και χάνεται στο ρεύμα του καιρού.

Λίγες σταγόνες μόνο, 

πάνω στο δέρμα μου, 

ίχνη αφήνουν... 

μια υγρασία που μέσα μου εισχωρεί,

σαν δάκρυ απ' ό,τι ήθελε πολύ να μείνει,

αλλά δε μπόρεσε...

Κι εγώ σε κάποια όχθη απομένω,

απλά το πέρασμά του να κοιτώ,

ανήμπορη τελείως, 

αυτή την ανεξέλεγκτη ροή

να ανακόψω...

Στιγμές γλυκές που μ' άφησαν,

βλέμματα, λόγια, αγγίγματα,

που σαν διαμάντια κάποτε

στόλισαν την ψυχή μου...

τίποτα δεδομένο

κι όλα ρευστά...

ποτάμια που περνούν γοργά

και δεν τα προλαβαίνω...

Πού άραγε πάει τόσο φως

που χάνεται μαζί τους;

Σε ποια θάλασσα σκοτεινή

τη λάμψη τους χαρίζουν;

Μαρία Γασπαράτου