Στου αύριο τις παρυφές

Χαμένος χρόνος σου είπα

κι άδικο ξόδεμα ψυχής,

σ' εκείνο που δε λέει να 'ρθεί,

να ελπίζεις.

Πως θα 'πρεπε να 'χουμε μάθει πια,

μες στα βαθιά νερά να κολυμπάμε,

να ξαποσταίνουμε στ' άγρια βράχια,

με την αρμύρα να γιατρεύουμε πληγές...

πως είναι μάταιο να αναζητούμε 

ένα κατάφυτο νησί,

μια ειρηνική ακτή,

ένα λιμάνι...

κάποιες ανάσες σου είπα,

αναπαμού,

θα 'πρεπε να 'ναι αρκετές...

πως ήδη έχει στερέψει η αντοχή

κι η υπομονή πως έχει πλέον φύγει

θυμωμένη...

κι εσύ απ' το παραθύρι έβλεπες απλά, 

τη μέρα να χαράζει...

κοίτα μου είπες,

πώς ένας ήλιος πεισματάρης,

απ' το σκοτάδι δεν ηττήθηκε ποτέ...

τότε κι εγώ, 

με πίστη τάισα ξανά την προσμονή

και πέρα, στου αύριο τις παρυφές,

άνθισαν γι άλλη μια φορά

οι ελπίδες.

Μαρία Γασπαράτου

κ