Ιούνιος

Ιούνιος...

το αγιόκλημα στη γλάστρα μου 

ευωδιάζει

και οι λευκές κουρτίνες μου,

στου ανέμου τον ρυθμό, 

χορεύουν με το φως...

παράδοξα εντελώς

σ' αυτή τη μίζερη εποχή,

νιώθω μια αίσθηση γλυκιά, 

ελευθερίας

και φτερουγίζει εντός μου, 

μια που απρόσμενα γεννιέται, 

αρχή.

Τι να 'ναι αυτό που τραγουδά 

κόντρα στις λύπες,

που στο μυαλό μου ανοίγει 

πόρτες μυστικές, 

που στ' αδιέξοδα χαράζει 

μονοπάτια

και που κουνά προκλητικά

στα μάτια μου μπροστά,

τα ακριβά κλειδιά 

κάθε υγρής και γκρίζας φυλακής;

Τι να 'ναι αυτό 

που σαν ευχή και σαν υπόσχεση 

αιωρείται

και μια ασημένια πεταλούδα κουβαλά 

στα μεταξένια της φτερά;

Ιούνιος... 

και κάθε τι εγκλωβισμένο 

ασφυκτιά 

μες στα στενά του τα καλούπια.

Άνοιξε το κλουβί,

λεύτερη να πετάξει η καρδερίνα...

Ώρα είναι...

Καλοκαίριασε...

Μαρία Γασπαράτου