Θα γεννηθείς ξανά

Θα γεννηθείς ξανά...
μέσα απ' την ταπεινή Σου φάτνη
χρυσάφι το φως των ματιών Σου
θ' απλωθεί σ' όλη τη γη...
θα 'ναι η συγχώρεση
λάβα ιερού ηφαιστείου
που θα κάψει το άδικο...
θα 'ναι η αγάπη Σου
άγιο ποτάμι
που θα ξεπλύνει τις στάχτες.
Θα γεννηθείς ξανά...
πάλι καινούριος θα γίνει ο κόσμος...
βοήθα Χριστέ μου αυτή τη φορά
να μη τον λερώσουμε...

Μαρία Γασπαράτου

Ώρα για απολογισμούς

Τελευταίος εσύ...
έμεινες πίσω ευκαιρίες να δώσεις...
χρόνο για να προλάβουμε
ν' αρχίσουμε η να τελειώσουμε
να χτίσουμε η να γκρεμίσουμε
να διορθώσουμε
όσα το άξιζαν να κρατηθούν
η να πετάξουμε
όσα ελπίδα δεν είχανε καμία.
Άλλοι προλάβαμε...άλλοι όχι
κάποιοι τα καταφέραμε
κάποιοι παλεύουμε ακόμη...
μα τέλειωσε του χρόνου η πορεία
κι έφτασες Δεκέμβρη μου μ' ένα τεφτέρι...
ώρα για απολογισμούς...
αντιμέτωποι με τα καλά και τ' άσχημα
μοιραία...
Όπως και να 'χει μέρα γιορτής
θα φύγεις πάλι
πίσω σου αφήνοντας γεύση χαράς
και μια υπόσχεση σαν άγγελος
πάνω απ΄ τον κόσμο να αιωρείται
πως μέχρι να ξανάρθεις
για όσα δε μπορέσαμε
θα έχουμε για ακόμη μια φορά
την ευκαιρία...

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα, χαρούμενες γιορτές!❤️

Σαν φάρος

Στη θάλασσα θα πνίξω το παράπονο...
την πίκρα μου μες στην αρμύρα της
θα κάψω...
τις νύχτες που αντιστέκονται
και κάποτε νικάνε την αυγή
σαν άγκυρες
μες στην υγρή της αγκαλιά
θα τις βυθίσω
κι όταν απ' όλα της τα δύσκολα
αδειάσει η ψυχή
σαν φάρος θα φωτίσει στο σκοτάδι
το δρόμο μέσα μου θα βρω
τα σκόρπια μου κομμάτια
θα κολλήσω
θα ξαναβρώ τον ξεχασμένο μου εαυτό
κι όπως αξίζει θα τον αγαπήσω...

Μαρία Γασπαράτου

Σε περίμενα

Σε περίμενα
σε κάποιους τόπους
που την άνοιξη δε γνώρισαν ποτέ
σε ανήλιαγες γωνιές
και κάμπους καμένους απ' το χιόνι
με χέρια ανοιχτά
σαν κλαδιά παγωμένα
σαν χέρια αγγέλου που εκδιώχθηκε
κι έμειναν πετρωμένα σε μια αιώνια
και μάταιη προσευχή...
Σε περίμενα
σ' ένα λιμάνι θαλασσοδαρμένο
σαν άχρηστο αταξίδευτο σκαρί
σαν άγκυρα στην άμμο βυθισμένη
σαν ντόκος που ποτέ
κανένα δεν προσδέθηκε καράβι...
Σε περίμενα
μα πώς να ρθείς...

δύσκολος δρόμος ο δικός μου

κι εσύ των εύκολων ταξιδευτής

πού να τη βρεις
που θέλει δυνατή ψυχή η αγάπη;

Μαρία Γασπαράτου

Εκεί που μ' αγαπάς

Άσε με γι άλλη μια φορά
να σκαρφαλώσω
στα φωτεινά λοφάκια των χειλιών σου
να κυλιστώ μες στο χαμόγελο σου...
Πως ανεβαίνει ψηλά η ψυχή μου
σαν μου γελάς!
Πάνω απ' τα σύννεφα
πέρα από τις φωτιές
πίσω απ' τους τσιμεντένιους όγκους
ωραία που μεταμορφώνονται όλα
στο δικό μας τόπο...
όμορφα που αλλάζει ο κόσμος
εκεί που μ' αγαπάς!

Μαρία Γασπαράτου

Μόνοι μας είμαστε

Καλύτερα είναι από κανέναν
τίποτα να μην προσμένεις
φρούδες ελπίδες να μην αφήνεις
να ριζώνουν στην ψυχή.
Μόνοι μας είμαστε...
λουλούδια διάσπαρτα σ' ατέλειωτο λιβάδι
που δεν αγγίζονται
παρά με κάποιο φύσημα του ανέμου
σε κάποια αδιάφορη
τυχαία επαφή.
Καλύτερα είναι να μη στηρίζεσαι
ποτέ σου σε κανένα
η όποια πτώση σου
μόνο από σένανε
να εξαρτηθεί.
Μόνοι μας είμαστε...
κύματα μοιάζουμε σε θάλασσα μεγάλη
που ένας άνεμος
με την πνοή του αργά μας ταξιδεύει
κι ένα ένα μόνα
ξεψυχάμε στην ακτή.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα από το δικό σου φως

Το κέντρο εσύ
κι όλα γύρω από σένα περιστρέφονται...
βέρα στο δάχτυλο του ονείρου
η τροχιά σου...
ολόκληρος ένας πλανήτης
στο σύμπαν μου...
ένας ήλιος χρυσός
που τίποτε δε ζει
χωρίς τη ζεστασιά σου...
κι εγώ κάπου κοντά σου
ένα αστεράκι σε περιφορά
σε μια απόσταση ασφαλή
να μην καώ...
έτσι έμαθα να υπάρχω
μέσα από το δικό σου φως...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν εκείνα τα πουλάκια που μένουν

Σαν εκείνα τα πουλάκια που μένουν
που δε φοβούνται τις βροχές
που το χειμώνα αντέχουν
που δεν αλλάζουν τόπο
και που αλλού δεν χτίζουνε φωλιές
έτσι είναι η αγάπη μάτια μου
αλλιώς γι άλλα μιλάμε συναισθήματα
που ίσως φωτιές ανάβουν στις καρδιές
μα σαν φυσήξει ένας βοριάς παγώνουν...

Μαρία Γασπαράτου

Της αγάπης μου οι διαδρομές

Ήταν τα μάτια σου γεμάτα πευκοδάση
κι εγώ είχα τόσο κουραστεί
να ψάχνω για ένα ξέφωτο
στις αχανείς εκτάσεις τους...
έπεφτε η νύχτα
κι όλο και πιο βαθιά χανόμουν
στο σκουροπράσινο άπειρο
απελπισμένη
που δεν κατάφερνα
τ' ανεξιχνίαστα κομμάτια της ψυχής σου
να ερμηνεύσω.
Μόνο τα πρωινά μέσα στο βλέμμα σου
μια υποψία ήλιου έκανε να χοροπηδά
πάνω στο επικίνδυνο άτι της ελπίδας
η καρδιά μου
και το παράξενο ταξίδι μου στα μάτια σου
συνέχιζα...
Δεν τα κατάφερα ποτέ...
μα είμαι σίγουρη
πως στο σκοτάδι μέσα σου
μείναν για πάντα τα πατήματά μου...
και της αγάπης μου οι διαδρομές
σαν άστρα από ένα μακρινό ουρανό
ανάβουν
και με θυμάσαι...

Μαρία Γασπαράτου

Όσα δεν έζησες

Όσα διαρκώς ανέβαλες
τοπία θυμίζουν πια ξεθωριασμένα
πάνω σε τοίχους ετοιμόρροπους
μέσα σε σκονισμένα κάδρα...
σπόρους θυμίζουνε που σάπισαν
προσμένοντας να φυτευτούν
σε εύφορο χώμα...
πουλάκια που δεν πρόλαβαν
να φτάσουνε στο Νότο
κι αιφνίδια τα βρήκε ο χειμώνας...
ότι από δειλία δεν τόλμησες
σε καίει
σαν γράμμα στο συρτάρι
ερωτικό
που από το φόβο μιάς απόρριψης
σε παραλήπτη αγαπημένο
δεν εστάλη...
Όσα δεν γεύτηκες δεν ένιωσες δεν έζησες
όσα να φύγουν άφησες
κάποτε θα εξεγερθούν
κι εσύ οικτρά θα ηττηθείς
κι αργά θα καταλάβεις
ότι το δώρο της ζωής δεν τ' άξιζες...

Μαρία Γασπαράτου

Αντίθετα απ' το δρόμο της καρδιάς

Όπως παλιά θα τριγυρίζεις στο λιμάνι...
η απουσία μου πιστή
θα σε κρατάει απ' το χέρι
θα σε οδηγεί σε μέρες του χτες...
εκεί στον ίδιο τόπο
που μας χωρούσε τότε και τους δυό...
ξέφτισαν τα "γιατί"...
δεν είναι πια καιρός για αποκαλύψεις
κι ούτε θα τις αντέχαμε θαρρώ...
θ' αναρωτιέσαι που είμαι
τι κάνω
πως ζω...
κάποιο πλοίο απ' το λιμάνι θα φεύγει...
η ζωή δεν περιμένει
κι εμείς βιαστήκαμε πολύ να την προφτάσουμε
κι όλα τ' αφήσαμε μισά...
θα κουμπώσεις το σακάκι σου...
"κάνει ψύχρα αυτό τον καιρό"
μονολογώντας θα προσπαθείς
τον εαυτό σου να πείσεις
μα ξεκινάει απ' την ψυχή αυτή η παγωνιά...
το πλοίο στο βάθος θα χάνεται...
θα νιώθεις πως για ότι χάθηκε είναι αργά
και θα παίρνεις το γνώριμο δρόμο...
ξανά...
αντίθετα απ' το δρόμο της καρδιάς...

Μαρία Γασπαράτου

Στο βλέμμα σου το θέλω το χαμόγελο

Στο βλέμμα σου το θέλω το χαμόγελο
εκεί που ατόφια σεργιανίζει η ψυχή σου...
τα χείλη κάποτε υποκρίνονται...
αποτυπώνουν συναισθήματα πλαστά...
αλλάζουν σχήμα
ανοίγουν
καμπυλώνονται
πλαταίνουν ...
δε με πείθουν...
γι αυτό σου λέω
στο βλέμμα σου το θέλω το χαμόγελο
να βλέπω από τις κόρες των ματιών σου
χρυσοντυμένη ν' αναδύεται η χαρά...

Μαρία Γασπαράτου

Δεν ξαναγύρισα ποτέ

Ατέλειωτη έμοιαζε η νύχτα...
το σπίτι έρημο ανάσαινε βαριά
μια απώλεια
μια θλίψη
ένα θυμό...
καθισμένη στην ίδια γέρικη
πολυθρόνα
που καταφύγιο υπήρξε άλλοτε
μετρούσα όρια και αντοχές
αρνήσεις κι αποφάσεις
και κάποια όνειρα στοιχειά
που πριν να γεννηθούν είχα σκοτώσει...
η φωνή σου το γέλιο σου ηχούσαν ακόμα
μα πιο πολύ οι κραυγές σου
αυτές που δεν άφησες ποτέ ν' ακουστούν...
όλα είχαν τελειώσει
κι εσύ πολύ μακριά
τίποτα πια και κανείς δε με κρατούσε...
άφησα την κουρασμένη πολυθρόνα
αιώνια να σηκώνει τ' αβάσταχτα μου μυστικά
έκλεισα την πόρτα
ούτε ένα βλέμμα δεν έριξα πίσω
πέταξα το κλειδί στη γκρίζα λεωφόρο
λιώμα να γίνει
κάτω από το βάρος των τροχοφόρων...
δεν ξαναγύρισα ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου

Μια καλαμιά στον άνεμο

Για μένα είχες πει
θα τα μπορούσες όλα
βουνά θα κινούσες
θα δάμαζες θάλασσες...
άγνωστη λέξη ο φόβος
κι η αγάπη σου αήττητη...
για μένα αυτονόητο είχες πει
ήταν ακόμη και το θαύμα
τα αδύνατα πως ήταν δυνατά
τ' ανύπαρκτα υπαρκτά
τ' αβέβαια σίγουρα
σταθερά τα ευμετάβλητα...
για μένα τα πάντα είχες πει...
Μα εγώ δεν ήθελα πολλά...
Τώρα σε κάποιο της ζωή σου
μυστικό απολογισμό
μέτρα τα λίγα που δεν μπόρεσες
τ' ασήμαντα που δείλιασες
το τίποτα που υπέκυψες...
Στη βρόμικη όχθη του συμβιβασμού
μια καλαμιά στον άνεμο...
αυτό ήταν η αγάπη σου
και λύγισες...

Μαρία Γασπαράτου

Ο κύκλος έκλεισε

Μη φοβάσαι...
ο κύκλος έκλεισε.
Κοίτα σ' αυτό τον πύρινο κλοιό
πόσο ωραία καίγονται
τα ανείπωτα...
κοίτα πως δυναμώνει η φλόγα...
πόσο αχόρταγα καταπίνει
ξερά σπασμένα αιχμηρά
κομμάτια ζωής...
Μη φοβάσαι...
δε θα σβήσει ποτέ αυτή η φωτιά...
ήλιος θα γίνει στης ψυχής σου
τον άστατο ουρανό.
Όταν καίγεται η θλίψη
μέσα απ' τις στάχτες της
πάντα γεννιούνται
λουλούδια χαράς...

Μαρία Γασπαράτου

Τις μέρες της βροχής

Έρχεσαι πάντα τις μέρες της βροχής
μες στην ομίχλη
σ' ένα τόπο αγαπημένο...
στη σκούρα ομπρέλα σου στάζουν
αλήθειες που πονούν
κι απεγνωσμένα προσπαθείς
να μη σ' αγγίζουν...
μα δυναμώνει ο βοριάς...
το πρόσωπό σου το χτυπούν
σταγόνες βέλη...
είναι επώδυνες οι ενοχές
ποτάμι γίνονται...σε παρασύρουν...
που να σταθείς
που να κρυφτείς
δεν έχει απάγκιο στην πόλη της βροχής
όπου κι αν πας
σε βρίσκουνε τα λάθη και σε πνίγουν...

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα παρόν εύθραυστο

Κλονίζεσαι κάποιες φορές...
λεπτές ισορροπίες νιώθεις πως απειλούνται...
τα αγνά σου αντίβαρα μοιάζουν αδύναμα
μπροστά στον όγκο
των καταστροφικών στιγμών
σ' ένα παρόν εύθραυστο...
"Πρέπει ν' αλλάξεις"...
χίλιες φωνές σε προτρέπουν
κι είναι η χροιά τους επιτακτική
μοιάζει με τελεσίγραφο...
έρχονται ώρες που αμφιβάλεις
για όσα ως τώρα προστάτευες...
για όσα πολεμούσες...
λίγο θέλεις για να πειστείς...
φοβάσαι...
μα ξαφνικά η ψυχή ορθώνεται
αντιστέκεται
αρνείται
γιατί είναι κάποια μέσα σου που δεν αλλάζουν
δεν διαπραγματεύονται
δεν συμβιβάζονται
δεν ξεπουλιούνται
γιατί μόνο μ' αυτά νιώθεις ζωντανός
γιατί μόνο μ' αυτά είσαι στ' αλήθεια ελεύθερος.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα παγκάκι

Στη μοναξιά του φθινοπώρου
πέφτουν σαν φύλλα οι αντοχές...
ξέρω δε θά ρθεις...
το κορμί διαπερνά
του Νοέμβρη η ψύχρα,
της απουσίας σου η παγωνιά
διαπερνά την ψυχή
κι ένα παγκάκι
που από καιρό ορφάνεψε,
άλλον ένα χειμώνα
θ' αγναντεύει ολομόναχο,
της θάλασσας το απέραντο,
της ζωής μας το λίγο...

Μαρία Γασπαράτου

Εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες

Κι εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες
έψαχνες αιτίες να βρεις
γι αυτά τα σύννεφα που τη ματιά μου
βαραίναν
για το χαμόγελο που ασφυκτιούσε...
που αόρατα τείχη γύρω απ' τα χείλη
το κρατούσαν μικρό
για τις λέξεις που μέναν μισές
πνιγμένες στην παραίτηση
για τα χέρια που άνοιγαν πια
σε μια πέτρινη αγκαλιά...
εσύ που ποτέ δεν κατάλαβες
έψαχνες αιτίες να βρεις
σε δικά μου λάθη
σκόπευες σταθερά
και με βολικά συμπεράσματα
κατευθείαν στην καρδιά πυροβολούσες...
όμως τι νόημα είχαν τα λόγια...
σπόροι χαμένοι σε άρρωστο χώμα...
μου είναι αδιάφορο πια...
μέσα από σένα έμαθα
πως κάποτε γίνεται όπλο η σιωπή
ασπίδα ψυχής
αλεξίσφαιρο όχημα για να πας παρακάτω...

Μαρία Γασπαράτου

Είναι η δική σου η φωνή

Πάλι εκείνη η ενοχλητική φωνή...
δεν ξεχωρίζεις τίνος είναι...
ένα ψιθύρισμα...
σαν φύλλων θρόισμα
λίγο πριν πέσουνε στο χώμα
μια νύχτα φθινοπωρινή.
Δε την αντέχεις...
σα να διαβάζει ένα βιβλίο...
μια ιστορία θλιβερή που σε πονά
και νιώθεις ξάφνου σαν παιδί
που είναι μόνο
κι έξω ο άνεμος λυσσομανά
και βρέχει.
Άκου...
πάλι εκείνη η απεχθής φωνή...
κλείνεις τ' αυτιά σου
κλείνεις τα μάτια
ψέματα λες
την ξέρεις
είναι η δική σου η φωνή
που σαν σκληρός ανακριτής
σ' ελέγχει...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτά που δεν ήρθαν...

Ήρθαν κάτι παιδιά...
κρατούσαν στα χέρια σπασμένα παιχνίδια
το βλέμμα τους γεμάτο πυρκαγιές
τ' αχτένιστα μαλλιά τους
ανέμιζε η απελπισία
στα άγουρα κορμάκια τους
μηνύματα ακατάληπτα από πληγές
ψυχούλες τρυφερές που αιμορραγούσαν...
Ήρθαν κάτι παιδιά...
πως και γιατί είναι άλλο θέμα...
στα μάτια τους ο τρόμος
στ' αυτιά τους ιαχές
νύχτες και νύχτες άγρυπνα κρατούσε
το παραμύθι το εφιαλτικό της καταιγίδας
δίχως παλάτια δίχως πρίγκιπες
και μόνο θάνατος
και μόνο μαύρο...
Ήρθαν κάτι παιδιά...
πως και γιατί είναι άλλο θέμα...
μα πιο πολύ εκείνα τα άλλα
τη σκέψη μου στοιχειώνουν
αυτά που χάθηκαν...
που δεν τα κατάφεραν...
αυτά που δεν ήρθαν...

Μαρία Γασπαράτου

Ηλιοτρόπιο

Το είδα μες στα μάτια σου το αύριο...
δε θα το πιστέψεις
λουλούδι ήταν...
όχι δεν ήτανε τριαντάφυλλο
κανένας κίνδυνος δεν παραμόνευε
στον τρυφερό βλαστό του
κανένα αγκάθι...
δεν ήτανε κυκλάμινο
να φύεται στα χείλη των γκρεμών
ούτε και γιασεμί
να πρέπει να στηρίζεται για ν' αναρριχηθεί
σε ερειπωμένους τοίχους...
δεν ήταν μαργαρίτα
θύμα σε χέρια βάρβαρα ερωτευμένων...
Το είδα μες στα μάτια σου το αύριο...
δε θα το πιστέψεις
λουλούδι ήταν...
ηλιοτρόπιο..πάντα λουσμένο στο φως...
πάντα στραμμένο στον ήλιο...

Μαρία Γασπαράτου

Καποια όνειρα

Ένα ένα τα φώτα της πόλης θα σβήσουν...
θα διπλοκλειδωθούν οι πόρτες...
στο σκοτάδι των ερμητικά κλειστών σπιτιών
μέσα από από ισχνές χαραμάδες
κάποια όνειρα θα ξεφύγουν...
θα πετάξουν σ' ένα ουρανό θολό
που πια όπως παλιά δε φωτίζουν τ' αστέρια...
μα η πίστη δρόμο θ' ανοίξει
θα τα οδηγήσει
σε τοπία που δεν ξέχασε η ψυχή...
εκεί που υπάρχει πάντα η ελπίδα
εκεί που μπορεί να ανασάνει το όνειρο
εκεί που η ευτυχία δεν είναι ουτοπία...

Μαρία Γασπαράτου