Σε μια στιγμή...

Που να το φανταστώ πως μια στιγμή...
μία μικρή στιγμή...
δυο τρία δευτερόλεπτα
θα 'ταν δε θα 'ταν...
θα έφτανε
για μια μοιραία ανατροπή...
Μία μικρή στιγμή...
Πλατεία Αριστοτέλους
κι ηλιοβασίλεμα...
Δυο λέξεις όλες κι όλες...
πυροτεχνήματα απ' τα χείλη σου...
στην μεθυσμένη μου ψυχή γιορτή...
κι η πόλη άνθισε μες στο χειμώνα...
Τα μάτια σου καράβια
που είχαν κιόλας ρίξει άγκυρες
μες στων ματιών μου τα λιμάνια...
Κι όπως βαδίζαμε αγκαλιά
στην παραλία
και κάλπαζε σαν άτι ατίθασο
σε κάθε βήμα η αγάπη...
ο έρωτας ανέμιζε λάβαρα πορφυρά
ψηλά στα Κάστρα...
ενώ η θάλασσα τα κόκκινα φιλιά μας ντύθηκε
κι έγινε κάμπος  μονομιάς
γεμάτος παπαρούνες...
Δείλι απριλιάτικο... Φλεβάρη μήνα...
σε μια στιγμή...σε μια μικρή στιγμή
με δυο σου λέξεις
μια πόλη μάγεψες κι αρχίσαν τα παράδοξα...
τα απίθανα...τα θαύματα...
σε μια στιγμή... δυο τρία δευτερόλεπτα...
θα 'ταν δε θα 'ταν....

Μαρία Γασπαράτου

Μαζί ψυχή μου...

Έτσι είναι πάντα...

Κάθε γενναία πράξη
έχει ένα τίμημα...

Κάθε αποχώρηση
εγκυμονεί μια λησμονιά...

κάθε φυγή μια μοναξιά...

κάθε απόφαση ένα ρίσκο...

Μα κάποτε...
όταν το οξυγόνο λιγοστεύει
και δε μπορείς να δεις πια καθαρά
όταν τον εαυτό σου λίγο λίγο χάνεις

έτσι...από ένστικτο

με οδηγό μονάχα μια ανάγκη

τ' αφήνεις όλα πίσω...φεύγεις...

Μα όσοι μένουν σε τιμωρούν...
Χρυσάφι ο χρόνος...
καθόλου δε σου δίνουν...

Τι νόμισες;

Είναι ανυπόμονοι οι άνθρωποι...

δεν περιμένουν...

Και να που ήρθε πάλι η ώρα
μόνη να προχωρήσεις...

Προδότες και σωτήρες...

πιστοί τάχα  και άπιστοι...

εχθροί και δήθεν φίλοι...

ας μείνουν μακριά...

Μαζί ψυχή μου κι ετούτη τη φορά...

οι μάσκες έπεσαν...
τα φώτα έσβησαν...

οι δρόμοι άδειασαν...

Φύγαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Ένας άλλος ουρανός

Αλκυονίδες μέρες ξημερώνουν
στις λασπωμένες γειτονιές
και στα υγρά υπόγεια...
Είναι κάποια σημεία ξεχασμένα
που εντελώς ξεθώριασαν
στους χάρτες του Θεού
κι έμεινε κολλημένη η ζωή
στη λάσπη...
Μέσα στο καταχείμωνο
ένας ήλιος υπερόπτης
φωτίζει
δίχως ίχνος σεβασμού
ερείπια και χαλάσματα...
Είναι αλλιώτικος ο ήλιος
στους τόπους των απελπισμένων...
Ποιος είπε ότι ένας είναι ο ουρανός;
Ποιος είπε πως για όλους
το ίδιο χρώμα έχει η μέρα;
Αλκυονίδες μέρες ξημερώνουν...
Μα πάνω από τις γκρίζες
λασπωμένες γειτονιές
είναι ένας άλλος ουρανός
που απλώνει δίχως έλεος
μια κίτρινη ειρωνεία...
κι οι χάρτες του Θεού ξεθώριασαν
κι έμειναν κάποια δυσδιάκριτα σημεία...
χαμένες κουκκίδες στο σύμπαν...
ζωές ξεχασμένες...
σβησμένα τοπία...

Μαρία Γασπαράτου

Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη...

Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη
μία παράξενη
ως την ψυχή ανατριχίλα
θα αισθανθώ...
και δε θα φταίει του Μάρτη το αεράκι
πάνω στο πρόσωπό μου
που ψυχρά φιλιά
θ΄αφήνει...
είναι που δε θα κουβαλά
στην ανθισμένη ράχη του
τ' αγαπημένο άρωμα σου...
Το πανωφόρι θα τυλίγω στο κορμί...
του δειλινού την ψύχρα ν' αποφύγω...
μα τίποτα...
θα 'ναι αλλιώτικη αυτή η παγωνιά...
Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη
μία συγκίνηση ανεξέλεγκτη
στα βλέφαρα μου θ' ακουμπήσει
ένα δάκρυ...
Δε θα 'ναι η ζωή
που όπως πάντα θα νικά το θάνατο
που θα με συγκινεί
καθώς επάνω στα γυμνά κλαδιά
τον ήλιο θ' αντικρίζουνε
τα πρώτα φυλλαράκια...
μα θα 'ναι που η ζωή αυτή θα 'ναι μισή
και μίζερη κι ανούσια και λίγη...
Όταν θα έρθει αυτή η άνοιξη
να θυμηθώ...
να κλείσω τα παράθυρα...
να μην εισβάλλει στην ψυχή
απαστράπτουσα η απουσία...

Μαρία Γασπαράτου

Σε περίμενα

Σε περίμενα...
Χρόνια σε περίμενα...
σαν γράμμα μυστικό
-να ξερες πόσο πόθησα
να με διαβάσεις-
σ' ένα συρτάρι κλειδωμένο...
Να ψάξεις ήθελα
να βρεις
το ασημένιο του κλειδί...
να προσπαθήσεις...
κι αν πάλι δεν το έβρισκες
ήθελα να το σπάσεις...
Περίμενα...
μα δίχως να το ξέρεις...
δε θα σου το 'λεγα ποτέ...
τον έρωτα
πάντα τον ήθελα κατακτητή...
κουρσάρο και αντάρτη...
Να 'ρχόσουν ήθελα...
κι εκεί...
μέσα στον πόλεμο και στη φωτιά
που απελπισμένη έβλεπα
να καίγεται η ζωή μου
να μη δειλιάσεις...
να με σηκώσεις αγκαλιά
και να με πάρεις...
Περίμενα...
μα δεν το έμαθες ποτέ...
τι νόημα έχει...
τι κι αν όσο κι εγώ
το ήθελες κι εσύ...
Ποτέ δεν τόλμησες...
Ποτέ δεν ήρθες...

Μαρία Γασπαράτου

Το φως θα επιστρέψει

Δεκαετίες τώρα σου ρουφούν το αίμα
σε ξεπουλούν σε διεθνή παζάρια
σε παίζουν και σε χάνουνε στα ζάρια
και σε τυλίγουν στην απάτη και στο ψέμα.

Απελπισμένη διώχνεις τα παιδιά μακριά σου
και ορφανεύουν ξαφνικά τα σπίτια
παιδιά φτωχά σαν άμοιρα σπουργίτια
φεύγουν αφού πια δε χωρούν στην αγκαλιά σου.

Συννεφιασμένες μέρες καρτερούν μια αχτίδα
μια ιερή και λαμπερή λιακάδα
μα μη φοβάσαι..άντεξε Ελλάδα
δε θα χαθεί μες στο σκοτάδι η ελπίδα.

Γλυκοχαράζει και το φως θα επιστρέψει
στο σκοτεινό μας και ψυχρό αιώνα
την άνοιξη θα φέρει στο χειμώνα
και το κεφάλι σου με δάφνες θα το στέψει.

Μαρία Γασπαράτου

Εσπερινές καμπάνες

Χτυπούσαν οι εσπερινές καμπάνες...
καρφιά θαρρείς μες στην ψυχή...
ανάμνηση είχα κιόλας γίνει...
"Μη φεύγεις"...
ήθελα να φωνάξω δυνατά...
αλλά δεν τόλμησα...
το ήξερα...
ότι από καιρό είχες φύγει...
Κόκκινο χρώμα τελικά
έχει ο χωρισμός...
η αγάπη ήλιος που
στο αίμα αργοπεθαίνει...
Μα κάπου...
μέσα στο πληγωμένο δειλινό
μία παρέα από χαρούμενα
παιδιά τρέχαν...
γελούσαν...τραγουδούσαν...
κι εγώ απορούσα...
πως γίνεται να υπάρχει ακόμα
μες τον κόσμο η χαρά...
στον ίδιο κόσμο
που είχαν όλα καταρρεύσει...
Η μήπως όχι;
Μιά αγωνία ξαφνικά...
μιά δύναμη αναπάντεχη...
μιά τόλμη...
"Μη φεύγεις"... φώναξα...
μα τη φωνή μου σκέπασαν
οι εσπερινές καμπάνες
την ώρα που χανόσουν
στα πλακόστρωτα στενά...
νταν νταν νταν...
καρφιά θαρρείς
σταυρώναν την αγάπη...
Δεν πρόλαβα...

Μαρία Γασπαράτου

Ανάμεσα στα "σ' αγαπώ"

Ανάμεσα στα "σ' αγαπώ" που λέμε σπάνια
φλεγόμενες στιγμές διψούν για ελευθερία
και τη ζωή μας καιν στην πρώτη ευκαιρία
κάθε φορά που βρίσκουν την αγάπη μας
σ' αδράνεια.

Ανάμεσα στις αγκαλιές που λιγοστεύουνε
οι σκέψεις δραπετεύουν σ' άλλες πολιτείες
τις μυστικές μας συναντούν επιθυμίες
που στα σοκάκια των κρυφών ονείρων
ταξιδεύουνε.

Παράταιρες οι αναλαμπές χαράς που χάνονται
λουλούδια ανοιξιάτικα μες στο χειμώνα
αγωνιούν να ζήσουν μες στον παγετώνα
μα στην παγίδα του χιονιά τα πέταλα τους
πιάνονται.


Μαρία Γασπαράτου

Ό,τι αγάπησα...

Πώς γίνεται
και πάντα μου ό,τι αγάπησα,
βαθιά να με πληγώνει,
λες και κατάρα έχω φριχτή
να μη γνωρίσω της αγάπης
τη δίκαιη ανταμοιβή;
Πώς γίνεται
για κάτι να πεθαίνω
κι αυτό το ίδιο,
σαν καταφέρνω κι ανασταίνομαι,
ξανά να με σκοτώνει,
με μια ευκολία ασύλληπτη
και μια χαρά τρελή;
Μα έχω μια ψυχή που ανέκαθεν
της έλειπε η μνήμη...
ξεχνούσε τις αιφνίδιες μαχαιριές...
κι επέμενε να μένει ανοιχτή
σαν τριαντάφυλλο λευκό
που ανύποπτο
το άρωμα του δίνει
και το λερώνουν βρώμικες
κι απρόβλεπτες βροχές...

Μαρία Γασπαράτου

Στης χαράς τη χώρα

Πάντα ζωγράφιζες φτερά στην αμμουδιά
κι ενώ σου έλεγα το κύμα θα τα πάρει
γελούσες και δεν έβγαζες μιλιά
κι ανήσυχοι πετούσαν γύρω μας οι γλάροι.

Λυπόμουν τόσο μα δε σ' ένοιαζε σταλιά
για τα ταξίδια που στα όνειρα θα μέναν
και για τα ξεφτισμένα μας φτερά
που πάντοτε μεγάλα κύματα τα παίρναν.

Μπορεί να ήταν που δεν ήθελες πολλά
μπορεί κι εγώ που να σου δώσω είχα λίγα
κι έμεινε η ψυχή μου στη στεριά
και στης χαράς ποτέ τη χώρα δε την πήγα.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα στα παράδοξα

Σε φώναξα "Aγάπη" μα δε γύρισες
συνέχισες να προχωράς χωρίς εμένα
τραγούδια σου 'γραψα που δεν τραγούδησες
κι άφησες να τα τραγουδήσουν χείλη ξένα.

Σου έταξα τον ήλιο μα φοβήθηκες
να μην καούν στο φως τα κέρινα φτερά σου
και τη βροχή αναπάντεχα προτίμησες
στο αργό και καταδικασμένο πέταγμα σου.

Στο μίζερο παρόν σου τώρα χάθηκες
και να το θέλεις είναι αργά πια δε σε βρίσκω
για τα λειψά μα σίγουρα που κράτησες
ποτέ δεν πήρες της αγάπης μου το ρίσκο.

Βαθιά βουλιάζεις μέσα στα παράδοξα
της τόσο άχαρης και άχρωμης ζωής σου
τα ψήγματα χαράς σου σβήνουν άδοξα
μες  στο κενό και στο σκοτάδι της ψυχής σου.


Μαρία Γασπαράτου

Ένα πολύχρωμο ματσάκι ανεμώνες

Βαρύς που είναι ο φετινός χειμώνας...
Γλιστράω επικίνδυνα
στων ματαιωμένων προσδοκιών
τις πίστες...
Η αγάπη απελπισμένη
με κόπο ισορροπεί
στο παγωμένο ονειροδρόμιο...
προσμένει...
μιά συνεχώς αναβαλλόμενη πτήση...
Μα δε λέει να διαλυθεί η ομίχλη...
κι όλα στάσιμα μένουν...
κρυώνω τόσο...
Στο ένα χέρι μου
κρατώ σφιχτά για σένα
ένα πολύχρωμο ματσάκι ανεμώνες...
αγωνιώ ν'  αντέξουν...
ζωντανές και παράταιρες
στο χειμωνιάτικο γκρίζο...
Με τ' άλλο...
τον πάγο ξύνω με μανία ...
ματώνω...πονάω...επιμένω...
Το παράλογο πείσμα μου φταίει
που μ' όποιο τίμημα
μέσα στην καταχνιά
ν' ανοίξω προσπαθώ μιά πύλη...
παράνομα να μπει ένα χελιδόνι...
Κι ο χειμώνας μακρύς...
κι η άνοιξη αργεί...
κι εσύ...πουθενά...

Μαρία Γασπαράτου

Η φύση όταν πεθαίνει...

Ωραία που είναι η φύση
όταν πεθαίνει...
Κόκκινες λαμπερές
σταγόνες αίμα
στα δέντρα στα λιβάδια
στα βουνά...
Χρυσίζει ο θάνατος γλυκά
επάνω στα χλομά
που πέφτουν φυλλαράκια...
Χιλιάδες ασημένιες καμπανούλες
ηχούν μέσα στη διάφανη βροχή...
και μια απαλή γαλήνη
ο άνεμος υφαίνει
από μετάξι χρυσαφί και πορφυρό
που κάποιο τέλος αναπόφευκτο
σημαίνει...
αλλά και κάποια υποβόσκουσα
αρχή...
Ωραία που είναι η φύση
όταν πεθαίνει...
Κοίτα...
Πυροτεχνήματα πέφτουν στη γη
με χρώματα φωτιάς...
γιορτάζει κιόλας η ζωή
που κάπου...
σε μιαν άνοιξη επερχόμενη
γεννιέται...

Μαρία Γασπαράτου

Πέρα απ' τα σύννεφα

Βρέχει κι απόψε
στα μονοπάτια της μνήμης...
Σε γνώριμους τόπους υγρούς
μελαγχολώ
που τόσο λίγα έκανα για σένα...
κι ασφυκτιώ
μέσα σε άλλοθι σαθρά
και κοφτερά "γιατί"...
Πέρα απ' τα σύννεφα...
μακριά.. κοντά στον ήλιο
νότες απόκοσμες...γλυκιές
σκορπάει κάποιο ακορντεόν...
Κάπου εκεί
θέλω να σε φαντάζομαι...
με τη χαρά
στεφάνι διαμαντένιο
στο ωραίο σου κεφάλι...
να χορεύεις...
με μάτια γελαστά
και δίχως θλίψη...
μακριά... πολύ μακριά...
εκεί που ο πόνος
δε μπορεί πια να σ' αγγίξει...
Έτσι θέλω να σε φαντάζομαι...
πάνω απ' το γκρίζο ουρανό
και την ψυχρή βροχή...
αυτό που τόσο το λαχτάρησες
και που ποτέ δε σου δωσε κανείς
ότι το βρήκες...
και μέσα σ' ένα φως ζεστό
σα χρυσαφένια αγκαλιά
να χαίρεσαι...να αγαπάς...
να συγχωρείς...

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα σου ζω...

Δεν έφυγα ποτέ στ' αλήθεια...
δε σ' έχασα ποτέ...
κι εσύ ποτέ δε μ' έχεις χάσει...
Έγινα μέσα σου νησί...
κι η αγάπη σου σα ναυαγός
στις φωτεινές μου ακρογιαλιές
περιπλανιέται...
Όχι...δεν έφυγα ποτέ...
μες στην ψυχή σου έγινα γη...
κι η αγάπη σου
σα δέντρο καρπερό
βαθιά
μέσα στο εύφορο το χώμα μου
ριζώνει...
Κι αν δεν σ' αγγίζω...
κι αν μέσα
στων ματιών σου τα φεγγάρια
δε γίνεται όπως παλιά
χρυσάφι να ντυθώ...
κι αν δε με βλέπεις...
κι αν η φωνή σου
δεν ανταμώνει τη φωνή μου
σ' εκείνο το παλιό
που αγαπούσαμε τραγούδι...
ποτέ δεν έφυγα στ' αλήθεια...
δε σ' έχασα ποτέ...
κι εσύ ποτέ δε μ' έχεις χάσει...
μέσα σου ζω...


Μαρία Γασπαράτου

Πριν από άμυνα σ' αφήσω...

Πριν γίνω ένα ακόμα ποίημα
στου φιλόδοξου βιβλίου σου
τις πολύχρωμες σελίδες...
πριν στις χώρες της σκέψης σου
γίνω η πιο μακρινή
κι οι λιγοστές σου επισκέψεις
ακούσια μόνο θα γίνονται
όταν κάποιες φορές
το δρόμο σου θα χάνεις...
πριν στης ψυχής σου
τον καμβά μια πινελιά γίνω μικρή...
ξεθωριασμένη...
σ' ένα τοπίο που τα χρώματα
θ' αλλάζουν συνεχώς...
πριν από άμυνα κι όχι από έπαρση
πρώτη σ' αφήσω...
να σου χαρίσω θέλω
κάποιους στίχους...
από αγάπη...πίστεψε με...
δίχως καθόλου εγωισμό...
κι έπειτα δε με νοιάζει αλήθεια...
πέταξε τους:
"Κάποιες ψυχές
που είναι από σύννεφα φτιαγμένες
να τις προσέχεις...
εύκολα γίνονται βροχή
κι έτσι αναπάντεχα
κάποια στιγμή πια...δεν τις έχεις..."

Μαρία Γασπαράτου