Αυτός που δεν γνωρίζω...

Όχι λοιπόν δεν θα τα παρατήσω...
κι αν είναι δύσκολος ο δρόμος...θα τον διαβώ...
δεν θα υποχωρήσω...
Σ' αυτές τις θάλασσες
που μ' έριξε Αυτός που δεν γνωρίζω,
θα κολυμπήσω...
και ή θα επιζήσω η θα πνιγώ...
Μα δε θα κάνω πίσω...
Κι αν στα ταξίδια μου
δε βρω ούτε ένα λιμάνι, θα συνεχίσω...
Σ' αυτό τον αφιλόξενο ωκεανό που διάλεξα
η που για μένα διάλεξε
Αυτός που δεν γνωρίζω,
δεν θα λυγίσω...
και η θα επιζήσω η θα πνιγώ...
Κι αν τον αμφισβητώ πολλές φορές
κι αν δεν μπορώ να τον κατανοήσω
κι αν το παράπονο με πιάνει
που όλα τα δύσκολα για μένα τα κρατά
κι αν του φωνάζω κι είναι η φωνή μου
φωνή βοώντος εν τη ερήμω,
ξέρω μ' ακούει...κι ας μη μιλά...
Κι ας με θυμώνει κάποιες φορές
που μεσοπέλαγα με άφησε
αβοήθητη να ζήσω...
που δεν μπορώ ούτε να τον δω
ούτε να τον αγγίξω...
Δεν τον γνωρίζω...μα το ξέρω μ' αγαπά...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα χαμόγελο...

Απροσδόκητα εντελώς
ένα γλυκό μες στην ψυχή φτερούγισμα
δίχως αιτία
σκάει σαν κόκκινο μπαλόνι παιδικό
πάνω στα χείλη μου
και ζωγραφίζει ένα χαμόγελο απρόσμενο.
Κι εγώ απορώ
έτσι όπως στέκομαι αμήχανα
μπροστά σ' ένα καθρέφτη
γι αυτή την αναπάντεχη χαρά,
που όνομα δεν έχει
ούτε και λόγο ύπαρξης
κι όμως παρ' όλα αυτά
με έχει κυριεύσει.
Κι όμως εχθές ακόμα
δέσμιο ήταν το μυαλό
από σκοτάδια
και στην ψυχή μου σύννεφα
προμήνυαν καταιγίδες.
Κανένας λόγος...
Μόνο να...είναι που ο ήλιος
σήμερα λάμπει αλλιώς
κι από μακριά μου γνέφει
ένα γεμάτο υποσχέσεις καλοκαίρι.
Είναι που πια
μία μικρή κουκκίδα έγινε στο δρόμο
καθώς φεύγει ο χειμώνας
και χάνεται.
Είναι που τόσα χιόνια
δεν τα κατάφεραν
να μου παγώσουν την καρδιά
και νιώθω πως η άνοιξη ετούτη μου ανήκει.

Φυγή

Αχ και να ήμουν ένα καράβι...
μεγάλο...
να σαλπάρω για λιμάνια μακρινά...
μα σε κανένα να μη σταματάω...
μόνο να ταξιδεύω...
περήφανο...
ορίζοντες απόμακρους να φτάνω...
να τους σχίζω...
και να πηγαίνω ακόμα πιο μακριά...
Ένα ταξίδι να 'ταν η ζωή μου...
ατέλειωτο...
μέσα σε μια γαλάζια αγκαλιά...
Να μη με βασανίζει αυτό το κάτι...
το άγνωστο...
που στην ψυχή μου έχει σπείρει τη φυγή...
κι όλο να φεύγω θέλω...
κι όπου κι αν φτάνω,
πάλι να φεύγω θέλω...απ' την αρχή...
Κανένας τόπος...
καμιά πατρίδα δε με κρατάει...
θαρρείς με διώχνει...
κι η άγκυρα που πάντα σέρνω πίσω μου
δεν πιάνει πουθενά...
Με μιά ψυχή από άνεμο φτιαγμένη
ανήσυχη...αδάμαστη...
που επιμένει...
και τη φυγή γυρεύει πάντα..
και με σπρώχνει...
να 'ξερα τι την κυνηγάει
και πουθενά δε μένει...
Αχ και να ήμουν ένα καράβι...
μεγάλο...
η ένα κύμα έστω...
σ' ένα γαλάζιο πέλαγο...
ανοιχτό...
Μόλις αγγίζω την ακτή να φεύγω πάλι
να χάνομαι...
σ' έναν απέραντο ωκεανό...

Ας μη μιλήσουμε...

Ας μη μιλήσουμε απόψε...
ας μην τρομάξουμε την ιερή σιωπή
με λόγια παράταιρα...
Κοίτα με μόνο...
Μέσα στα μάτια μου θα δεις
όσα είναι ανάξια τα χείλη να προφέρουν...
κι αγκάλιασε με...
Στους χτύπους της καρδιάς μου
θ' ακούσεις την αγάπη που πάλλεται
και λόγια αντάξια της
δεν βρίσκει να ντυθεί...
Ας μη μιλήσουμε απόψε...
ας μη συλήσουν οι λέξεις
αυτά που νιώθω...
Κράτα με μόνο...
Στο ανεπαίσθητο τρέμουλο των χεριών μου
θα νιώσεις όσα δεν θα πω...
Πλησίασε με...
Να σε χαϊδέψει απαλά η ανάσα μου
και να σου ψιθυρίσει
όσα τα λόγια είναι ανίκανα να πουν...
Ας μη μιλήσουμε απόψε...
κρύφτηκαν ντροπιασμένες οι λέξεις...
Τώρα μιλάει η αγάπη μου...
Φωνάζει...
Σου τραγουδά...
Δεν την ακούς;
Μη μου φοβάσαι...
Ας μοιάζει τούτη η σιωπή με θάνατο...
Ίσως και να 'ναι...
Πέθαναν όλα απόψε...
Τίποτε δεν υπάρχει...
Μόνο η αγάπη μου...
απόλυτη...ασύλληπτη...ακραία...
ζωή και θάνατο γεννά μες στη σιωπή...

Η τελευταία σου ματιά...

Το βλέμμα σου για πάντα κράτησα
δικό μου
τότε που το κεφάλι έστρεψες
μια τελευταία φορά,
προτού χαθείς από μπροστά μου
και αμετανόητος διαβείς
του παρελθόντος μου την πύλη...
Σαν κεραυνός μέσα στα μάτια σου
μια απειλή...
ανάκατη με μια ψυχρή βροχή
που ξέσπασε ασυγκράτητη,
αφού δεν μπόρεσες μες στην ψυχή
να την κρατήσεις...
Ένας θυμός κι ένα παράπονο
στην τελευταία σου ματιά...
Μίσος κι αγάπη κι ενοχή και καταδίκη...
κι ένας εγωισμός που πανηγύριζε
αφού τον είχες στέψει νικητή...
Χόρευε πάνω στην ψυχή σου
και τη θυσίαζε...
σ' ένα χορό θανάτου...
Κι εσύ ντυμένος μ' ένα πείσμα από ατσάλι...
άκαμπτος...αλύγιστος...ψυχρός...
για τελευταία φορά με κοίταξες
πριν φύγεις...
Τα μάτια μου όμως σαν μαγνήτες
τράβηξαν μέσα τους
τη σιδερένια σου ματιά...
Κι ας έφυγες...
Μέσα στο βλέμμα μου έμεινε το βλέμμα σου...
Για πάντα δέσμιο...
Για πάντα καταδικασμένο μέσα στα ξένα μάτια
μόνο τα μάτια τα δικά μου να κοιτά...

Σχεδόν ευτυχισμένη

Στα τρένα που φεύγουν σφυρίζοντας
θ' αφήσω απαλά το "σ' αγαπώ" μου...
Να φύγει μαζί τους μακριά
σε τόπους που ποτέ μου δεν θα πάω...
ν' αδειάσει η ψυχή μου...
Ίσως ακόμα σε μια βροχή
να το αφήσω...
σταγόνα σταγόνα να πέφτει...
να σκορπίζεται...
πάνω στη διψασμένη γη...
γλυκά να κοιμηθεί πάνω στο χώμα
και να πεθάνει...μόλις θα πάψει η μπόρα...
ν' αδειάσει η ψυχή μου...
Μπορεί πάλι σε κάποιο κοραλλένιο δειλινό
στην αγκαλιά ενός ματωμένου σύννεφου
να το αφήσω...
Να σβήνει λίγο λίγο...
κομμάτια να γίνεται
απ' του ορίζοντα την κοφτερή λεπίδα...
μέσα στη θάλασσα να ξεψυχά...
μέχρι να το σκεπάσει η νύχτα...
Κι έτσι ωραία...ήσυχα...
με μια ψυχή ολότελα άδεια
μέσα σ' ένα γαλήνιο τίποτα
σ' ένα αδιάφορο απαλό κενό
να κοιμηθώ κι εγώ...
να ησυχάσω...
να δω επιτέλους ένα όνειρο χωρίς
εσένα...ήρεμη...
υπέροχα κενή...
με μια ψυχή ολότελα άδεια...
δίχως αγάπη...δίχως πόνο...
παράξενα ωραία...
απίστευτα έρημη...
σχεδόν ευτυχισμένη...

Το όνομα σου

Σε ξέχασα...
Δεν είσαι πια η πρώτη σκέψη το πρωί
ούτε η τελευταία μου το βράδυ...
Και τα τραγούδια που για έρωτα μιλούν
δε φέρνουν στο μυαλό μου τη μορφή σου...
Τις θάλασσες σαν αγναντεύω καμιά δε
νιώθω νοσταλγία για τα δικά μας καλοκαίρια...
Ούτε τις Κυριακές τα δειλινά κλαίω κρυφά
που πια δεν σ' έχω...
Σε ξέχασα...
Και δε μελαγχολώ...
που το τηλέφωνο δεν χτύπησε ποτέ
να ξανακούσω λίγο τη φωνή σου...
που τους χειμώνες δε με παίρνεις αγκαλιά...
ούτε που η άνοιξη δεν έχει πια το φως και τ' άρωμα σου...
που δεν υπάρχεις μες στα όνειρα μου
και που κάθε πρωί μας βρίσκει χωριστά...
Σε ξέχασα...
Σχεδόν το 'χω πιστέψει...
Μονάχα όταν ακούω το όνομα σου
μονάχα τότε...νιώθω ένα πόνο
λες κι υποτροπιάζει μια πληγή...
Έτσι ανυποψίαστη καθώς υπάρχω
χωρίς εσένα...
στο δρόμο...στα μαγαζιά...σε μια παρέα φίλων
όταν ακούω ξαφνικά το όνομα σου
πίσω γυρίζω σ' αυτά που ζήσαμε...
χάνεται ο χρόνος...χάνεται ο χώρος
κι εγώ ξανά εκεί...μαζί σου...
σα να μην πέρασε μια μέρα...και θυμώνω
που διαλύονται αναπάντεχα οι αυταπάτες...
Κι αναρωτιέμαι...
Σε ξέχασα άραγε ποτέ;

Θυμάσαι άραγε;

Με σκέφτεσαι άραγε ποτέ;
Αλήθεια...
έρχομαι καμιά φορά στα όνειρα σου;
Κάποιες περίεργες μέρες σιωπηλές
που δεν αντέχεις ούτε τη σκιά σου
περνάει η μορφή μου απ' το μυαλό σου;
Με ζητάς;
Κάποιες βραδιές βροχής
που ο άνεμος σηκώνει αναμνήσεις...
θυμάσαι;
Το βλέμμα...τη φωνή μου...τα μαλλιά
τα λόγια...του κορμιού μου τις κινήσεις...
το άρωμα μου...τα φιλιά...
την αίσθηση που άφηνε πάνω σου η αφή μου;
Τους στίχους μου
που σου 'λεγα ψιθυριστά τα δειλινά...
τα βράδια...τα χαράματα
και συ τους έντυνες
με τη ζεστή φωνή σου;
Θυμάσαι άραγε;
Το γέλιο μου...την αγκαλιά...
τα μάτια μου που ήταν γεμάτα από σένα;
Σ' αγάπησα πολύ...
Αυτό δε γίνεται να το 'χεις λησμονήσει...
έστω κι αν όλα τ' άλλα χάθηκαν στο χτες
κι απ' την ψυχή σου τα 'χεις σβήσει...
σ' αγάπησα...
όσο κανένας δεν σ' αγάπησε ποτέ...

Μαρία Γασπαράτου

Γι αυτά να μ' αγαπάς...

Μου λες πως σε τρομάζει
αυτή η σκιά στο βλέμμα μου...
οι  σκοτεινές μου νύχτες...
τα μυστικά και οι σιωπές
που φυλακίζουν τις στιγμές...
οι εφιαλτικοί μου δαίμονες
που πολεμάω κάθε βράδυ...
Μη με ρωτάς...
Δε θέλω να ξέρεις...
Μην προσπαθείς να δεις
πίσω απ' τα μάτια μου...
Δεν την αντέχεις τόση νύχτα...
Κι αν χάνομαι σε άγνωστα τοπία
σε βροχερά ομιχλώδη σκηνικά,
μόνη μου είμαι...
δε θέλω να μ' ακολουθεί κανείς...
Δύσκολοι δρόμοι...απρόβλεπτοι...
άκρως επικίνδυνοι
για ανύποπτους συνοδοιπόρους...
Μείνε πίσω...
Κράτα με γερά...
μήπως μπορέσω να μείνω κι εγώ...
Κι αγάπα με ...γι αυτή τη σκοτεινιά...
γι αυτή τη νύχτα...τη σιωπή...
για όσα δεν καταλαβαίνεις...
για τη σκιά στο βλέμμα μου...
για τη βαθιά μου λύπη
που στάζει στης φωνής μου τη χροιά...
Για όσα σε φοβίζουν...
για όσα σε πικραίνουν
για όσα δε θα μάθεις...
γι αυτά...
μόνο γι αυτά να μ' αγαπάς...

Πρώτη του Μάρτη

Ξημέρωσε πρώτη του Μάρτη
κι εσύ στο πλάι μου...
Τι όμορφο να μ' αγαπάς
σαν μπαίνει η άνοιξη...
Τι όμορφο που ένα βαρύ χειμώνα
τον ξεπεράσαμε μαζί...
που δεν κουράστηκες στις μπόρες
να μου κρατάς το χέρι
που ήσουν μια ζεστή αγκαλιά
τις νύχτες που φυσούσε ο βοριάς...
Τι όμορφο που ήσουν ήλιος
τις γκρίζες μέρες του Γενάρη...
Που ούτε μια στιγμή
το "σ' αγαπώ" σου
δεν το σκεπάσαν κεραυνοί...
που το χαμόγελό σου δε φοβήθηκε
τα χιόνια του Δεκέμβρη...
που στου Φλεβάρη τις απρόβλεπτες βροχές
δε σου 'λειψε η αντοχή...
Τι όμορφο που δεν τρομάζει η αγάπη μας
απ' τους χειμώνες...
που το ξημέρωμα του Μάρτη
μας βρίσκει πάντοτε μαζί...
Τι όμορφο να μ' αγαπάς σαν μπαίνει ή άνοιξη...
Τι όμορφο που μ' αγαπάς κάθε εποχή...

Είναι που σ' αγαπάω...

Όχι δε φταίει το ανοιξιάτικο

νυχτερινό  αεράκι

που μ'  έκανε άξαφνα κι αναριγώ...

Ούτε οι τρυφεροί

ανθισμένοι γάλανθοι
που τα χλωμά τους πρόσωπα
σαν έφηβοι ερωτευμένοι...
ντροπαλοί...στρέφουν στη γη...

Δε φταίει που το φεγγάρι 

στάζει μια ασημιά γλυκιά

μες στην ψυχή μελαγχολία...

Είναι που είσαι πλάι μου

τόσο κοντά 

που με χαϊδεύει η ανάσα σου...

είναι που τρυφερά το χέρι σου

αγγίζει το δικό μου...

Και λαχταρώ τόσο πολύ

στην αγκαλιά σου να χωθώ
να νιώσω την καρδιά σου...

κι έχω μια τέτοια προσμονή

ν' ακούσω όσα θες να πεις...

Δε φταίει  το γλυκό το άρωμα 

από τα πρώτα τριαντάφυλλα

που νιώθω ξαφνικά μια τέτοια μέθη...

Είναι που η άνοιξη

με όλα τα χρώματα κι όλες

τις ευωδιές έντυσε την αγάπη μου...

Και κολυμπώ 

στην ανθισμένη αύρα σου...

και μαγεμένη σε κοιτάω...

κι αναριγώ...
και χάνομαι στους κήπους
των ματιών σου...

Είναι που είσαι πλάι μου...

Είναι που σ' αγαπάω...

Που είσαι...

Άργησες...
Αλλιώς περίμενα την άνοιξη...
Ήθελα να τη φέρεις εσύ...
Μα βιάστηκε...
Ήρθε χωρίς εσένα...
Φορτωμένη λουλούδια άχρωμα...
τραγούδια αδιάφορα...
ήλιους που δε μ' αγγίζουν...
έρωτες ξένους...
Που είσαι...
Σε ποιους χειμώνες χάθηκες...
ποια μοίρα σε κρατά φυλακισμένο
σε παγωμένο κάστρο...
Δε λύθηκαν τα μάγια...
Τι να την κάνω την άνοιξη
αφού δεν μου την έφερες εσύ...
Ήρθε με τόσο θόρυβο...
Κουδουνίζει προκλητικά το άδειο της...
χτυπά εκνευριστικά
τα πλουμιστά φτερά της
πάνω απ' τη μοναξιά μου...
Εσύ παγιδευμένος
σ' ένα χιονισμένο τοπίο...
κρυώνεις...
Κι εγώ κλαίω βουβά...
να μη τρομάξω το τραγούδι των πουλιών...
Σωπαίνω...
κι η σιωπή μου
μόνο σαν φτάνει σ' εσένα
γίνεται λυγμός...
ταράζει τον ύπνο σου...
Μ' αναζητάς...
Ψάχνεις κι εσύ μια άνοιξη...
Ψάχνω κι εγώ...
κάποια που θα 'ρθει μαζί σου...
Τι να την κάνω αυτή που ήρθε
αφού δεν μου την έφερες εσύ...

Ο κόσμος μου

Μπήκα μέσα σ' ένα ψέμα...

το έκανα σπίτι μου...

ζεστά ήταν... όμορφα...

Δε μ' ένοιαζε καθόλου 

τι γινόταν έξω απ' την πόρτα του...

Είχα εσένα...

είχα τον κόσμο σου...

είχα το ψέμα σου...

Φρόντιζες πάντα τα παράθυρα 

να 'ναι κλειστά...

Μέσα πολύχρωμα φώτα...

λουλούδια πλαστικά...

χαμόγελα και λόγια

κι αγκαλιές πασπαλισμένες 

με χρυσόσκονη...
δώρα δικά σου
λειψά...ελαττωματικά
σε περιτύλιγμα πολυτελείας...

Ούτε αέρας ούτε ήλιος ούτε ζωή...

Δε μ' ένοιαζε...

Είχα εσένα...

είχα τον κόσμο σου...

είχα το ψέμα σου...

Μα άνοιξε μια χαραμάδα

Χύθηκε μέσα η άνοιξη

πλύθηκα μέσα στα χρώματα
στις μυρωδιές στο φως...

Τα πάντα άλλαξαν

μαζί τους κι εγώ

Και πια δεν έχω τίποτα...

Ούτε εσένα... 

ούτε τον κόσμο σου...

ούτε το ψέμα σου...

Όμως μια άνοιξη έγινε δικιά μου...

κι ένας όμορφος κόσμος με περιμένει...
Ο δικός μου...

Άγρια χρόνια

Άγρια χρόνια...

Συρματοπλέγματα

γύρω από όνειρα...

από επιθυμίες...

Φυλακισμένες ψυχές

φυλακισμένες ελπίδες...

Αλυσίδες

σέρνουν οι μέρες...

οι νύχτες... 

οι ώρες... 

οι στιγμές...

Βαρίδια 

στα πόδια...

στα χέρια...

στα οράματα...

Σπασμένα φτερά...

σπασμένοι ορίζοντες...

Άγκυρες

στους πόθους...

στους στόχους...

στο αύριο...

Στάσιμος 

ο χρόνος...

το παρόν...

η ζωή...

η αγάπη...

Πάμε να φύγουμε...

σ' ένα τόπο...

σε μια γη...

σ' ένα όνειρο...
σ' έναν ουρανό καθαρό
που ακόμα πετούν χαρταετοί...

σε μια θάλασσα ζωντανή

που ακόμα ταξιδεύουν καράβια...

Άνθισαν πάλι οι κερασιές

Aβάσταχτη είναι η άνοιξη καρδιά μου
για τις ψυχές που σφυρηλάτησε ο πόνος...
Ράπισμα στην ψυχή του Απρίλη το αεράκι
σαν ανταμώνει με βοριάδες φονικούς...
Αυτός ο ήλιος που φιλά γλυκά τις παπαρούνες
καίει δίχως οίκτο τις δικές σου προσμονές...
Γίνονται παρανάλωμα οι αντοχές σου
και κάποια ψήγματα χαράς
θυσία γίνονται σ' ένα Θεό που
σπέρνει μόνο συμφορές...
Δεν είναι για όλους η άνοιξη καρδιά μου...
Το ψιθυρίζει ύπουλα σαν σφύριγμα φιδιού
το κύμα λίγο πριν ξεψυχήσει στην ακτή...
Επιθανάτιος ρόγχος στο ακρογιάλι
μιας χαράς που τελικά δεν ήταν δυνατή...
Κάποια πουλιά χάνουν το δρόμο...
Τα βρίσκει άγριος καιρός
κι είναι ανήμπορο το πέταγμα τους...
Αργούν να φτάσουν στους ζεστούς τους τόπους...
Μην κλαις καρδιά μου...
Κοίτα...
Άνθισαν πάλι οι κερασιές...
Ζωή γεννιέται...ξύπνησε η φύση...
Κι αν κάπου έχασαν το δρόμο τους,
ίσως αργήσουν λίγο...
μα θα 'ρθουν πάλι οι χαρές...

Ακριβές μου ψυχές

Άνθρωποι της ζωής μου αγαπημένοι...
που πήγατε...που πήγα...
χαθήκαμε στη δύνη του χρόνου...
Άνθρωποι δικοί μου...
ακριβές μου ψυχές...
χαμόγελα...μάτια...φωνές...
Μετράω φιγούρες...ψιθυρίζω ονόματα...
Σαν άστρα έσβησαν...
σαν άστρα άφησα να σβήσουν...
Χαμένη σ' ένα παράλογο μετράω απώλειες...
Κλαίω χαμένες μάχες...μάταιες μάχες...
όνειρα απάτες...ανόητες αυταπάτες...
Αναρωτιέμαι...ποια ήμουν...ποια έγινα...
Ζωή απρόβλεπτη...μοίρα αλήτισσα...
χωρίζεις δρόμους...
κλέβεις αγάπες... πατρίδες... χαρές...
Τι έκανα...τι δεν έκανα...τι μπόρεσα και τι όχι...
ενοχές και παράπονα και θυμός και αλήθειες
αιχμηρές που πληγώνουν...
Πόσο έφταιξα...πόσο φταίξατε
που δεν έμεινα και που φύγατε...
Κι όλα πια παρελθόν...
Ακριβές μου ψυχές...της ζωής μου απόντες...
Σ' ένα άλμπουμ που πια δεν αντέχω
ν' ανοίξω  γίνατε εικόνες...
Άχρωμες  νεκρές φωτογραφίες...
Σιωπηλά χείλη... ακίνητα βλέμματα...
άψυχα πρόσωπα...
κι η νοσταλγία θλιμμένο βιολί...
συνοδεύει ένα "γιατί" σαν μοιρολόι...
μαχαιριά στην ψυχή...

Την επόμενη μέρα

Την επόμενη μέρα
μαράθηκαν ήδη
τα λουλούδια στα βάζα...
Στο τραπέζι δυό ποτήρια
με ίχνη κρασιού,
σαν στρατιώτες παροπλισμένοι,
υπερασπίζονται ανόρεχτα
μια γιορτή που τελείωσε...
Την επόμενη μέρα
όλα δείχνουν αλλιώς...
Η μαγεία της νύχτας που πέρασε,
χάθηκε...
παραιτήθηκε δίνοντας χώρο
σε μια γκρίζα μέρα...
Κι εγώ...παίρνω πίσω τον άχαρο ρόλο μου,
αυτόν που ακούσια ντύθηκα,
που αρνήθηκα για μια νύχτα μόνο...
Δυνατή για ένα βράδυ...
μοιραία...ερωτεύσιμη...
προσφορά σ' έναν έρωτα
με μια λάμψη επίκτητη,
που στο πρώτο φως χάθηκε...
Την επόμενη μέρα όλα είναι αλλιώς...