Εκείνα σου τα λίγα

 Κι όμως

αλήθεια είναι φορές,

που εκείνα σου τα λίγα, 

μου λείπουν.

Στη σκέψη μου έρχονται 

στιγμές μετρημένες, 

χαράς,

χαμογελώ ασυναίσθητα

κι εκείνο μέσα μου 

το απύθμενο κενό,

αισθάνομαι για λίγο 

πως γεμίζει.

Τι έφταιξε 

δε ξέρω να σου πω.

Πολλές φορές αναρωτήθηκα

κι απάντηση δε βρήκα.

Μόνο ένας κόμπος στο λαιμό,

σφίγγει θαρρείς

και προσπαθεί να στραγγαλίσει,

όσα απ' το χθες

μες στην ψυχή μου έγραψαν,

με μαύρο ανεξίτηλο μελάνι... 

Αρνείται βλέπεις

να παραδοθεί η καρδιά

σ' ό,τι πονάει

κι αφήνεται, 

την πολυπόθητη γαλήνη της 

να βρει,

σ' ένα μου παιδικό, γαλάζιο καλοκαίρι,

Αύγουστο...δίπλα στη θάλασσα,

το χέρι σου που ένιωσα με αγάπη,

να μου χαϊδεύει τα μαλλιά.

Μαρία Γασπαράτου