Μπροστά σ' ένα παράθυρο

Φοβάμαι μόνο μην έρθει η στιγμή
που πια δε θα με νοιάζει...
που θα μου είναι αρκετό
ν' ανοίγω την κουρτίνα
να ονειρεύομαι τα δειλινά
πώς χάνεται μέσα στη θάλασσα ο ήλιος
πίσω από το απέναντι βουνό
και πώς τα πρωινά
οι πρώτες του χλομές αχτίδες
αγκαλιάζουν
των σπιτιών τα ανατολικά παράθυρα.
Φοβάμαι μήπως έρθει η στιγμή
που θα αρκούμαι να φαντάζομαι
πώς ζούνε οι άνθρωποι
πίσω απ' τις κλειδωμένες πόρτες
ενώ να 'χω μαζί τους κάποια επαφή
καθόλου δε θα μ' ενδιαφέρει...
που θα 'ναι όλος ο κόσμος μου εδώ
σε λίγα τετραγωνικά κλεισμένος
και θα μ' αρέσει
αφού μ' αυτό θα νιώθω ασφαλής.
Μα απ' όλα περισσότερο φοβάμαι
μη συνηθίσω έτσι
να βλέπω τη ζωή μπροστά σ' ένα παράθυρο
να φεύγει...

Μαρία Γασπαράτου