Να φεύγεις

Την κατάλληλη ώρα να φεύγεις...
αθόρυβα...
έτσι όπως φεύγει η νύχτα
όπως τελειώνει μιά βροχή
σαν ήλιος ήσυχα μέσα στο πέλαγος
που δύει
σαν άστρο που απαλά
στο πρώτο φως της μέρας σβήνει
σαν άνεμος γλυκός
που αποχαιρετά χαϊδεύοντας
του κήπου τα λουλούδια...
όταν δεν έχουν νόημα τα λόγια
όταν το δάκρυ σου
καμιά συγκίνηση δεν προκαλεί
είναι η ώρα να φύγεις...
αθόρυβα...
σαν την αέρινη φυγή μιάς πεταλούδας
πίσω να μην κοιτάξεις...
να μην αφουγκραστείς...
μπορεί να σε σκοτώσει η σιωπή...

Μαρία Γασπαράτου

Πάρε μια απόσταση

Όταν ο κόσμος σου θολώνει
κι όλα μπερδεύονται επικίνδυνα
πάρε μια απόσταση.
Συχνά βλέπεις καλύτερα κάνοντας λίγο πίσω
σαν το ζωγράφο που απομακρύνεται,
τον πίνακά του για να δει πιο καθαρά.
Όσα είναι δίπλα σου
είτε εσκεμμένα είτε ακούσια
εκπέμπουν σήματα παραπλανητικά
και επικεντρώνεσαι πολλές φορές στο δέντρο
χωρίς να βλέπεις γύρω του το δάσος.
Όταν αρχίζεις ν΄ αμφιβάλλεις
όταν γλιστρούν από το σήμερα και πέφτουν
όσα ως χθες τα θεωρούσες σταθερά
όταν η απογοήτευση σαν φίδι σε κυκλώνει
φύγε για λίγο...
στάσου μακριά...
πάρε μια ανάσα...
χώρο να δώσεις στην ψυχή
κι ελευθερία,
ανεπηρέαστη να δει την όψη των ανθρώπων
και τις αλήθειες των πραγμάτων.

Μαρία Γασπαράτου

Γυμνά τοπία

Έρχεται ξαφνικά αυτή η ψύχρα...
νιώθεις πως έρχεται από μακριά...
απ' τα γυμνά τοπία μιάς άγουρης ψυχής
που βιαστικά ωρίμασε
κι ακόμη την πληγώνουν τα παιχνίδια
που μια ανάγκη αυταρχική
δεν της επέτρεψε να παίξει...
αρπάζεις κάποιες μέρες φωτεινές
που από θαύμα επέζησαν
αυτής της παγωνιάς
κι όπως τυλίγεσαι σφιχτά
γι ακόμα μια φορά αναρωτιέσαι...
ποια δύναμη κατάργησε το αγνό ονείρεμα
σε πέλαγα λησμονημένα
την αυτονόητη ξεγνοιασιά
το αυθόρμητο χαμόγελο
που πριν να γεννηθεί το σκότωνε
κάποια παράδοξη μα όχι αναίτια πίκρα;
Τι ήταν αυτό που έκοψε το δρόμο της χαράς
που απότομα συρρίκνωσε τα χρόνια
κι ένα πρωί αναπάντεχα
από παιδάκι ξύπνησες γυναίκα;

Μαρία Γασπαράτου

Στις γειτονιές του ονείρου

Στις γειτονιές του ονείρου
γιορτή έχει απόψε...
το μέλλον γυμνό σα νεογέννητο βρέφος
σ' ενός σύννεφου την αφράτη αγκαλιά
προσμένει απ' τα χέρια σου
ένα όμορφο ντύμα...
Χρυσό και σίδερο,
σκουριά κι ασήμι,
κρύσταλλο και γυαλί αραδιάζουν
ουράνιοι πραματευτές
στης νύχτας τα εβένινα σκαλιά...
Να ρθείς...
να διαλέξεις στ' αλήθεια ότι αξίζει
να ντύσεις το αύριο...

Μαρία Γασπαράτου

Με βήματα διστακτικά

Με βήματα διστακτικά απόψε διαβαίνεις
το μονοπάτι της μνήμης
σα να μη θέλεις κατά βάθος να μ' ανταμώσεις
σα να προσέχεις ανάλαφρα να περπατάς
να μην αφήσεις ίχνη όταν θα φύγεις πάλι.
Έτσι έκανες πάντα...
ερχόσουν κι έφευγες σαν εποχή...
κι όσο κι αν μέσα μου ποθούσα
σαν άνοιξη και σαν καλοκαιράκι
να επιστρέφεις
κάποτε επέστρεφες σαν παγερός χειμώνας...
Δεν ξέρω τώρα
στης θύμησης το δρόμο που βαδίζεις
τι όψη έχεις
κι ούτε που έχει σημασία πια...
μέσα στα χρόνια έμαθα
να μη τρομάζω στους χειμώνες...
μα να...όσο αθόρυβα κι αν πλησιάζεις
τ' ακούω μέσα μου τα βήματά σου
σαν καρδιοχτύπι
που αυθαίρετα αντικαθιστούν
τους χτύπους της καρδιάς...

Μαρία Γασπαράτου

Μια πύλη

Αν ήτανε πουλιά οι λέξεις

Αν ήτανε πουλιά οι λέξεις
δε θα χωρούσαν στο δωμάτιο...
τα τζάμια θα 'σπαγαν να δραπετεύσουν
να βρουν πατρίδα σε ζεστές ψυχές...
κι εγώ τις βάζω στη σειρά
και τις στριμώχνω...
σαν πρόκες τις καρφώνω
να μη τις παίρνει ο άνεμος
που λέει κι ο ποιητής...
κι όσες είναι ατίθασες
και μου αντιστέκονται
κι είναι αυτόνομες
κι αταίριαστες
και πουθενά δε δένουν
τις τσαλακώνω
και τις κομματιάζω και τις πετάω
και μ' άλλες πιο υπάκουες ξαναρχίζω...
μα αν ήτανε πουλιά οι λέξεις
μόνη θα μ' άφηναν
κι άδεια θα μέναν τα χαρτιά μου
κι απ' την ψυχή μου όπως βγαίνουν
μακριά θα πέταγαν
και δε θα μ' άφηναν για πάντα να τις φυλακίσω
σ' ένα λευκό ψυχρό χαρτί...

Μαρία Γασπαράτου

Έχουν πολλά πρόσωπα οι άνθρωποι

Κάποτε συγκλονίζει η αλήθεια
και καταρρέουν σαν πύργοι χάρτινοι
πράξεις και συμπεριφορές...
δε ξέρω πια τι να πιστέψω...
κι ούτε μπορώ διαρκώς ν' αμφισβητώ...
μα έχουν πολλά πρόσωπα οι άνθρωποι...
πώς να διακρίνω
τα κρυμμένα στα λουλούδια τους αγκάθια
πίσω από τα χαμόγελα την πρόθεση
την υστεροβουλία μες στα επιλεγμένα λόγια
στα φαινομενικά αθώα βλέμματα την απειλή...
ίσως εγώ να φταίω που δε συμβιβάζομαι
που δεν αρκούμαι κάποτε
σε μια πλαστή και πρόσκαιρη χαρά...
είναι που ψάχνω απεγνωσμένα
να βρω στο κάθε τι κάποια ουσία...
μια αλήθεια...
μα έχουν πολλά πρόσωπα οι άνθρωποι
κι εγώ έχω μάθει από τα ψεύτικα να φεύγω...
άμυνα είναι και δικαίωμα
να επιλέγω την ακίνδυνη κι αγνή μου μοναξιά...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν έρθει η άνοιξη...

Aς μείνουν μόνο τα σύννεφα...
στο σκούρο χρώμα τους να ρίξω τη λύπη
μια μουτζούρα να γίνει
μια γκρίζα μολυβιά...
κι η πυκνή της υφή λίγο λίγο ν' αραιώνει
να χάνεται στου ουράνιου θόλου το απέραντο...
να σβήνει...
κι η βροχή...κι αυτή ας μείνει...
μες στις πυκνές σταγόνες της
να βαφτίσω φως το σκοτάδι
την απόγνωση ελπίδα
το τέλος αρχή...
κι όλα όσα καίνε να ρίξω στο χιόνι
μαζί του γλυκά γλυκά να λιώσουν
στην απαλή λευκή του αγκαλιά...
να σβήσουν ...
απ' όσα την πνίγουν ν' αδειάσει η ψυχή ...
χώρο να βρει να μπει
σαν έρθει η άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Κάποια δειλινά

Σα να ξέφτισε ξαφνικά ο ουρανός...
σα να ξηλώθηκαν
κόκκινα κεντημένα τριαντάφυλλα
και ένα ένα πέφτουν μες στη θάλασσα,
αφήνοντας κενό κι αδιάφορο,
το σκούρο μπλε μετάξι...
πέφτει η νύχτα...
ο,τι είναι ωραίο σβήνει μαζί με το φως...
ξέρω...αύριο μια άλλη μέρα ξημερώνει,
μα είναι κάποια δειλινά που νιώθεις
πως παίρνουν φεύγοντας μαζί τους
κάτι από σένα
σαν κάτι οριστικά να χάνεται
σα να μην πρόλαβες να το χαρείς
σα να σε πρόδωσε ο χρόνος
σα να σε γέλασε για ακόμα μια φορά
ο εαυτός σου
κι αύριο τίποτα δε μπορεί να είναι ίδιο...

Μαρία Γασπαράτου

Εκείνο το μικρό παιδί

Κι αν πέρασαν τα χρόνια
κι αν μεγάλωσες
δεν τα κατάφερες να κουμαντάρεις
εκείνο το παιδάκι μέσα σου
που συνεχώς σε αναστατώνει
κι όλο ζητάει πράγματα παράλογα
και σου θυμώνει
και κλωτσά με το παιδιάστικό του πείσμα
την πορτούλα της ψυχής σου
και απειλεί οτι θα φύγει
παίρνοντας τη χαρά μαζί του...
εκείνο το μικρό παιδί
που όλο παράπονο παρακαλάει
για λίγη ξεγνοιασιά
κι εσύ συνέχεια το μαλώνεις
κι ούτε μια βόλτα δε το πας
μια μέρα ανέμελη
στη χειμωνιάτικη λιακάδα
μες στη γλυκιά του αθωότητα
να ονειρευτεί έστω
την άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Δε φταίνε τα όνειρα

Δε φταίνε τα όνειρα που δεν τα πίστεψες
δε φταίει η μοίρα που σε πήγε αλλού
ούτε η ζωή που μάταια σπατάλησες
κι ας της χρεώνεις πως δεν είναι αρκετή...
εσύ το διάλεξες
κι άφησες άδεια να σαλπάρουν τα καράβια
γιατί προτίμησες του λιμανιού τη σιγουριά...
τώρα στο βάθος τον ορίζοντα κοιτώντας
κλαις για ταξίδια που δεν έκανες ποτέ...
πως εναντίον σου ήταν όλα...αυτό λες...
πως φταίει η τύχη
οι συμπτώσεις
ο άνεμος που δεν υπήρξε ευνοϊκός...
μέσα σου ξέρεις...
όμως πέρασε η ώρα...έπιασε ψύχρα...
κι είναι αργά για αναδρομές...

Μαρία Γασπαράτου

Νοσταλγία

Κοιμήθηκε η νοσταλγία
σ' ένα αφράτο σύννεφο
από ξεθωριασμένες μνήμες
κι όνειρα ξεφτισμένα...
γαλήνια κοιμήθηκες κι εσύ
χωρίς επιθυμίες και δίχως πόνο
χωρίς ελπίδες και δίχως προσμονή...
μα στο βαθύ σου ύπνο ξαφνικά
η άνοιξη ανήγγειλε
με κελαηδήματα πουλιών
την επερχόμενη άφιξή της....
κι η νοσταλγία τρομαγμένη
ξύπνησε...

Μαρία Γασπαράτου

Ξένες πολιτείες

Ερήμωσαν οι ξένες πολιτείες...
Ποιος όρισε το βήμα σου;
Ποιος την ψυχή σου οδήγησε;
Τώρα στην κρύα αγκαλιά
μιας κοφτερής αλήθειας
μετράς τις ανοιχτές πληγές...
αγκάθια είχαν οι δρόμοι...
κι εσύ μες στη μοιραία σου αθωότητα
περπάτησες με πέλματα γυμνά...
και δε σε νοιάζει τόσο που πονάς
ούτε που ξεγελάστηκες...
δεν είναι τόσο που κρυμμένα
μες στης παιδιάστικης αφέλειάς σου
την ομίχλη
σε πρόδωσαν τ' αμφίβολα τοπία...
είναι που πίσω σου κοιτώντας
έσβησαν όλοι οι δρόμοι...
είναι που πια δεν έχει επιστροφή...

Μαρία Γασπαράτου

Η αλήθεια

Κάποιες φορές μπροστά μας βρίσκεται η αλήθεια...
μα είναι που δειλιάζουμε...αυτό είναι...
κι ο φόβος δένει με μιά πολύχρωμη αυταπάτη
τα μάτια μας...
μα σαν ελευθερώνεται το βλέμμα
στις λεπτομέρειες αποκαλύπτεται η αλήθεια...
στο στιγμιαίο τρέμουλο που ανεπαίσθητα δονεί
σε μια στιγμή συγκίνησης δυό χείλη,
στην τελευταία συλλαβή μιάς λέξης
που αλλοιώνει φευγαλέα μιά φωνή,
στων βλεφάρων το ξαφνικό πετάρισμα...
ξέσπασμα κάποιας που ταράχτηκε ψυχής,
στα δάχτυλα που ρυθμικά χτυπάνε το τραπέζι
να κρύψουν μια αμηχανία κι ίσως ακόμα μια ενοχή,
σε μια ματιά που χάνεται μακριά μας
κάποιου που να μας πείσει προσπαθεί
πως είναι εκεί,
σ' ένα χαμόγελο απρόθυμο,
σε μιά απότομη στροφή του κεφαλιού,
σε κάποιο δάκρυ που δεν κύλησε
μα φυλακίστηκε στην άκρη του ματιού...
Κάποιες φορές μπροστά μας βρίσκεται η αλήθεια...
μα θέλει θάρρος...
θέλει να βρεις τη δύναμη να δεις
μέσα απ' τα μάτια της ψυχής...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό μετράει...

Θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας
κι οι μέρες της βροχής θα γίνουν παρελθόν...
ν' αντέχεις μόνο...
αυτό μετράει...
μέσα στα σκούρα σύννεφα
ακούραστα να σκάβεις
μέχρι να βρεις ζεστά κομμάτια φως...
θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας
κι οι μεγάλες νύχτες θα περάσουν
να μην φοβάσαι μόνο...
αυτό μετράει...
μες στο βαθύ σκοτάδι
σαν αετό ν' αφήνεις την ψυχή σου
στις πιο ψηλές βουνοκορφές να φτάνει...
να βρίσκει την αυγή...
Κι όταν θα έρθει η άνοιξη
και όλα τα δύσκολα σαν όνειρο κακό
θα μείνουν πίσω
αυτό μετράει...
ο Μάρτης να σε βρίσκει νικητή...

Μαρία Γασπαράτου

Ευτυχία

Ένα απαλό σου χάδι στα μαλλιά μου
σαν κάποιου ανέμου ευνοϊκού
το ελπιδοφόρο άγγιγμα,
ένα χαμόγελο σαν τόξο
με χρυσαφένιες λέξεις - βέλη
που σκοτώνει τη θλίψη μου,
ένα σου βλέμμα πέλαγος
που ταξιδεύει στη γαλήνη τα όνειρά μου,
μια αγκαλιά αγάπης μήτρα
που όποτε νιώθω πως πεθαίνω
εύκολα μέσα της ξεναγιεννιέμαι
και μια ψυχή...η όμορφη ψυχή σου
που απλόχερα μου δίνει
ότι έχει μέσα της καλό...
αν όλα αυτά δεν είναι η ευτυχία
τότε τι είναι;

Μαρία Γασπαράτου

Αμέτρητα φωτάκια

Κάθε φορά που συναντώ
του κόσμου τα άσχημα
και όλα μου φαίνονται ύποπτα
και σκοτεινά
μ' αρέσει να γυρίζω πίσω...
να κλέβω λίγη λάμψη
από των παιδικών μου χρόνων
τ' αμέτρητα φωτάκια...
τότε που όλα είχαν φως
κι ένα παραμυθένιο χρώμα
κι όλα τα τύλιγε
μια αγνή καθάρια αύρα...
τη θάλασσα τον ουρανό
τα μάτια των ανθρώπων...
μα τη λαμπρή μου αναδρομή
μιά αμφιβολία σκιάζει...
ήταν αλήθεια όλα τόσο ωραία
ήταν αλήθεια τόσο φωτεινά
η έτσι φάνταζαν απλώς
στ' αθώα παιδικά μου μάτια;

Μαρία Γασπαράτου