Θα δεις...

Κι αν δεν αλλάζει ετούτος ο κόσμος
κι αν όλα μοιάζουν
σε μια βρόμικη ομίχλη χαμένα
μη λυπάσαι...
Πιάσε μιαν άκρη του ουρανού
και σκέπασε
μ' αυτό το γαλάζιο σεντόνι
όσα είναι αγνά και ανόθευτα...
όσα μαζί τους κάνεις ταξίδια...
να μη λερωθούν...
Κανείς δε μπορεί το μπλε
των ονείρων να κλέψει...
Δεν θα ορφανέψουν οι νύχτες...
Θα δεις...
Κι αν είναι τα τραγούδια μισά
κι αν είναι άγρια πια τα παραμύθια
κι αν ξαγρυπνούν τα παιδιά
μη λυπάσαι...
Πάρε ένα κύμα απ' τη θάλασσα...
καν' το απαλό κρεββατάκι...
στο ρυθμικό του λίκνισμα
να κοιμηθούν οι φόβοι...
να ονειρευτούν τα παιδιά...
Κανείς δε μπορεί της ελπίδας να κλέψει
το απέραντο...
Δε θα ορφανέψουν οι μέρες...
Θα δεις...
Κι αν μοιάζει η αγάπη στερεμένη πηγή
κι αν ο κόσμος ετούτος από δίψα πεθαίνει
μη λυπάσαι...
Άσε μια πόρτα ανοιχτή στην ψυχή σου
να μπω...
να γίνω βροχή...
ν' αναστήσω τα ξερά της λουλούδια
να γίνει η ψυχή σου μια ανθισμένη
γωνιά του παράδεισου...
Κανείς δε μπορεί την αγάπη να κλέψει...
Δε θα ορφανέψει η ζωή...
Θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο δυό λέξεις...

Απόψε δε θα πω πολλά...
δε θα μιλήσω για την αγάπη...
για τη χαρά
που γλυκά με μεθά...
για τ' όνειρο μου
που δεν είναι αυταπάτη...
Δε θα σου πω
για βραδιές μαγικές
που στα σκοτάδια μου
γίνεσαι φως μου...
ούτε για κάτι ματιές τρυφερές
που με κοιτάς
κι είναι ο κόσμος δικός μου...
Μην περιμένεις να πω για στιγμές
που η ευτυχία μου
μοιάζει με ψέμα...
που σ' αγαπώ πιο πολύ από χθες
και που είσαι εσύ
πάνω απ' όλα για μένα...
Μόνο δυό λέξεις απόψε θα πω...
σαν ηλιαχτίδες
στην ψυχή να τις έχεις...
μονάχα αυτό: "Σ' ευχαριστώ"...
που είσαι εδώ...που μ' αγαπάς...
που μ' αντέχεις...

Τα χρυσάνθεμα του Οκτώβρη

Τ' ανθισμένα κοιτάζω
χρυσάνθεμα του Οκτώβρη ...
κίτρινα...λευκά...πορτοκαλιά...
το άρωμα τους
μια απροσδιόριστη αφήνει
αίσθηση φθοράς
και μια εντύπωση περίεργη
πως είναι ήδη αργά
για κάτι ωραίο...
Κι όπως φυσάει με μανία
και λυγίζει το λεπτό τους βλαστό
ο βοριάς
κι ανεμίζει με ορμή
των καπέλων τους
τα πολύχρωμα κρόσσια
σαν παράξενοι κατάδικοι
μοιάζουν...
να φύγουν θέλουν
από ένα αόρατο κελί...
μα λες κι έχουν βαρίδια στα πόδια
δεν κάνουν βήμα...
μόνο το σώμα τους γέρνει μπροστά
σε μια κίνηση άσκοπη απελπισίας...
Του Οκτώβρη
τ' ανθισμένα χρυσάνθεμα...
μοιάζουν τόσο μ' εμάς...
Οι καμπάνες χτυπούν...
ανεμίζουν σημαίες...
κι ένα σκίρτημα μέσα μας
σαν αρχή επανάστασης
μας μεθάει γλυκά...
κι ένα όνειρο άπιαστο
μια κρυμμένη λαχτάρα
μας τραβάει μπροστά...
μα στα πόδια αλυσίδες
δεν αφήνουν να κάνουμε βήμα...
κι ο ουρανός μακριά...
ξεφτισμένα φτερά...
και πια η φυγή...ουτοπία...

Αν...

Αν είχε η αγάπη πρόσωπο

θα 'χε το πρόσωπο σου...

θα μου γελούσε ο έρωτας 

με το χαμόγελο σου...

του κόσμου όλου η στοργή

θα ήταν στη ματιά σου...

την πιο μεγάλη ζεστασιά

θα 'χε η αγκαλιά σου...

Κι αν είχε η χαρά φωνή

θα είχε τη φωνή σου...

η ευτυχία θ' άνθιζε

μες στην αναπνοή σου...
τραγούδια αγγέλων θα 'φταναν
απρόσμενα στ' αυτιά μου
σαν πρόφεραν τα χείλη σου
γλυκά το όνομα μου...
Μα αν είχε σχήμα και μορφή
η θλίψη...η απελπισία
την όψη της θα έπαιρνε
η δική σου απουσία...

Μπροστά στο παράθυρο...

Συνεχίζω ξέρεις
μπροστά στο παράθυρο
να κάνω όνειρα...
κι αν ο ορίζοντας χάθηκε
φτιάχνω ένα δικό μου...
ενώνω τις μακριές μου σιωπές
και κάτι χιλιόμετρα μοναξιάς
και γίνεται ο ορίζοντας μεγάλος...
σαν τρένο τόσο γρήγορο
που μοιάζει ακίνητο...
με ταξιδεύει μακριά απ' το χθες...
πέρα απ' το σήμερα...
σ' έναν αλλιώτικο κόσμο
όπου οι σιωπές κι οι μοναξιές
δεν κουβαλούν παρά μονάχα όνειρα...
Συνηθίζω όπως τότε
μπροστά στο παράθυρο
να χάνομαι...
και πια τα καταφέρνω να
ταξιδεύω μόνη...
μα εσύ με περιμένεις
πάντα στο τέρμα του ονείρου
για να μου αποδείξεις με έπαρση
πως όλα τα ταξίδια μου
σε σένα οδηγούν...
Κι όμως εγώ συνεχίζω μπροστά
στο παράθυρο να κάνω όνειρα...
συνεχίζω να έρχομαι...

Έφυγα...

Έφυγα...
από άγονα εδάφη...
από μια κούφια γη...
Όσους σπόρους κι αν έσπειρα
τίποτα δε βλαστίζει...
χώμα γκρίζο...στεγνό...
που μοιάζει με στάχτη
κι ότι μέσα του πέσει σαπίζει...
χώμα ανάξιο...
που ποτέ τη δροσιά της
δεν άφησε πάνω του
ούτε μία βροχή...
Έφυγα...
από ένα κακόγουστο...ανόητο...
ανούσιο πανηγύρι...
με μια μπάντα που η ορχήστρα της
φάλτσους σκοπούς εκτελεί...
Δε χορεύω ποτέ μου
με μια μουσική που είναι ανίκανη
την καρδιά μου ν' αγγίζει...
δεν ακούω ποτέ μου τραγούδια
που δεν καταφέρνουν
να μιλούν στην ψυχή...
Έφυγα...
γιατί πίσω αν έμενα
δε θα είχα καμία ελπίδα
κάτι ωραίο
απ' τις στάχτες ν' ανθίσει...
κάτι όμορφο να γεννηθεί...
έχω μέσα μου σπάνιους σπόρους
που βιάζονται
να βρουν μια πατρίδα...
κάπου μέσα σε τούτο
το σάπιο τον κόσμο
δε μπορεί...
θα υπάρχει μια εύφορη γη...

Δεν ήταν δάκρυ...

Δεν ήταν δάκρυ...
μια βραδινή δροσοσταλιά ήταν
που αυθαίρετα χάραξε δρόμο
στο χλομό πρόσωπο μου
κι απ' το λαιμό μου
έφτασε ως την καρδιά...
Έκανες λάθος...
δεν ήταν δάκρυ...
μονάχα μια σταγόνα ήταν
της ξαφνικής φθινοπωριάτικης βροχής...
μια υδάτινη παράξενη βαρκούλα
που βρήκε λιμανάκι απάνεμο
στην άκρη του ματιού μου...
στάθηκε λίγο
κι έπειτα κίνησε
να συναντήσει την ψυχή...
Δεν ήταν δάκρυ...
έπεσες έξω...
Ήτανε μόνο μια στάλα γλυκιά
απ' το φιλί που μου 'δωσε
στο μάγουλο το αγιόκλημα...
ένα υγρό φιλί που κρύφτηκε
στο τρυφερό λακκάκι του λαιμού μου...
Πως θα μπορούσε να 'ναι δάκρυ...
δεν είδες καθαρά
μες στο σκοτάδι έτσι όπως έφευγες...
Όλα είναι δυσδιάκριτα το βράδυ
κι εύκολα όλα μπορούν
να παρερμηνευτούν...
Γι αυτό εσύ μη νοιάζεσαι...
Κράτα μονάχα το χαμόγελο...
κράτα την καληνύχτα...
κράτα αυτό που θες να δεις..
Αν ψάξεις...σίγουρα θα βρεις
μια βολική αλήθεια...

Σ' αγαπάω γιατί...

Πάψε πια να ρωτάς
γιατί σ' αγαπώ...
δεν υπάρχουν "γιατί" στην αγάπη...
λογική δεν υπάρχει
σε μια αίσθηση απόκοσμη...
Πώς να ορίσεις το απόλυτο...
να μετρήσεις το απέραντο...
πώς ν' αγγίξεις το άϋλο...
πώς να φτάσεις το άπιαστο...
Ορισμό πως να δώσω
στη δική μου αγάπη...
Μια φωτιά είναι
και συνάμα μια θάλασσα...
μια γαλήνη και μια τρικυμία...
και βροχή και λιακάδα...
και φθινόπωρο κι άνοιξη...
θάνατος και ανάσταση...
και ευχή και κατάρα...
Μη ζητάς απαντήσεις...
άκου μόνο
όταν είσαι στο πλάι μου
την καρδιά μου
πώς χτυπά τρυφερά...
κοίτα μέσα στα μάτια μου
πόσο είναι από σένα γεμάτα...
Δεν υπάρχουνε λέξεις
να τελειώσουν τη φράση μου:
"Σ' αγαπάω γιατί..."
Το μυαλό μου εδώ σταματά...
Μη ζητάς εξηγήσεις...
Όλα όσα με λόγια δε λέγονται
και διαβάζεις στο βλέμμα μου
είναι κάπου κρυμμένα
στης ατέλειωτης φράσης μου
τ' αποσιωπητικά...

Αν είναι να ξανάρθεις...

Αν είναι να ξανάρθεις
όλα τα σύννεφα θα διώξω...
καμιά σκιά στο διάβα σου...
Μονάχα φως
να πέφτει στη μορφή σου...
Το ωραίο σου πρόσωπο
του ήλιου να γίνει καθρέφτης...
κι έτσι όπως θα περνάς
να γονατίζουν τα βουνά...
να υποτάσσονται οι θάλασσες...
να ημερεύουν οι άνεμοι...
κι όσα μας χώρισαν σα φύλα ξερά
να καίγονται στη λαμπερή σου αύρα...
στάχτη να γίνονται οι θυμοί...
τα πείσματα...τα λάθη...
κι οι δρόμοι που σε πήραν
να σβήσουν...
κι αυτοί που θα σε φέρνουν
μετά από κάθε βήμα σου
να σβήνουν κι αυτοί...
να μην υπάρχει επιστροφή...
να μη σε χάσω πάλι...
Αν είναι να ξανάρθεις
στο υπόσχομαι...
μια πεταλούδα θα γίνω...
θα κρυφτώ
στο φωτεινό χαμόγελο σου...
μ' ένα φιλί μεταξένιο
θα φέρω στην αγάπη την άνοιξη ...

Ένα γαλάζιο Βενετσιάνικο σεντούκι

Θυμίζεις τόσο

εκείνο το θλιμμένο αρλεκίνο...

έργο κάποιου ιδιόρρυθμου ζωγράφου... 

σ' ένα γαλάζιο Βενετσιάνικο σεντούκι...

τ' αδύναμα σου χέρια 

παραιτημένα κείτονται

πάνω στη σκουριασμένη κλειδαριά...

Οι θησαυροί που τόσο πόθησες

για πάντα κλειδωμένοι θα μείνουν...

Πόσο ρομαντική φαντάζει η θλίψη σου

όταν κοιτά κανείς τα υγρά σου μάτια...

Κανείς δε ξέρει...

κανένας δε φαντάζεται...  

τα μυστικά...

τις ενοχές...

το χαμένο σου αγώνα...

Οι θησαυροί που τόσο πόθησες...

που απελπισμένα γύρευες...

και που γι αυτούς  πολέμησες

με δράκους...με θηρία...

με στοιχειά...

για πάντα κλειδωμένοι θα μείνουν...

κι εσύ ένας θλιμμένος αρλεκίνος...

απεγνωσμένα θ' αγκαλιάζεις 

το απαλό γαλάζιο 

Βενετσιάνικο σεντούκι...

Δικό σου θα 'ναι...και δε θα 'ναι...

θα 'χεις ό,τι αγάπησες...και δε θα το 'χεις...

αφού πάνω στον άδικο θυμό σου

σε μια θάλασσα μάγισσα

πέταξες τα κλειδιά...

Προτιμώ τις Δευτέρες...

Κι όμως εγώ
προτιμώ τις Δευτέρες...
δε τις μπορώ τις Κυριακές...
Έρχονται γιορτινά ντυμένες...
να σου επιβάλλουν βιαστικά
μια ανόητη κι επίπλαστη χαρά...
Πιεστικές...αδιάκριτες...
στημένες...
με μια εξουσία ύπουλη...
σχεδόν φασιστική...
Ασφυκτιά η λύπη μου
σ' αυτό το καρναβάλι
με τα πλαστά χαμόγελα
και τις ντυμένες με χαρά
κάποιες
στο βάθος μελαγχολικές φωνές...
Πόση υποκρισία τελικά
χωράει μια Κυριακή...
και πόση θλίψη προκαλεί
μες στην ψυχή
μια ευτυχία που εκβιάζεται
να γεννηθεί εδώ και τώρα...
Δύσκολος τοκετός...
Βλέπεις...
δεν είναι κατά βάθος η ώρα...
κι ότι γεννιέται
είναι μοιραία προβληματικό...
Γι αυτό σου λέω...
δε τη μπορώ αυτή τη μέρα...
την ταπεινή και ήσυχη Δευτέρα
προτιμώ...

Στης αγάπης τους ήχους...

Κλείσε το τζάμι...
Έξω η νύχτα ουρλιάζει...
μηχανάκια...αμάξια...
σειρήνες...
Με τρομάζει ετούτη η πόλη...
Πλάι μου έλα...
Τη γαλήνη να βρω
στης αγάπης τους ήχους...
Ν' ακούσω μπορώ
των βλεφάρων σου
το φευγαλέο σμίξιμο...
τον παλμό
μιας ανήσυχης φλέβας
στον κρόταφο σου...
το αγαπημένο χτυποκάρδι σου...
τη γνώριμη σιωπή σου...
Ναι...
Μπορώ ν' ακούσω τη σιωπή σου...

της ανάσας σου τα μηνύματα...

τη μουσική της ψυχής σου...
το όνειρο σου...
που γλυκά τραγουδάει...
κι εγώ τραγουδάω μαζί του...
Χορεύω...
Μεθάω...
Ζαλίζομαι...στου έρωτα σου
τους ολάνθιστους κήπους...
Σ' αγαπώ τόσο...
Μα έξω η νύχτα ουρλιάζει...
κι η πόλη αυτή με τρομάζει...
Κλείσε το τζάμι...
Πλάι μου έλα...
Τη γαλήνη να βρω
στης αγάπης τους ήχους...

Για φαντάσου...

Χρόνια και χρόνια
η ίδια διαδρομή...

με κρύο με βροχές με χιόνια...

Σου το ξανάπα νομίζω...

τους χειμώνες περισσότερο
θυμάμαι...

Κι άνοιγες ανυπόμονα την πόρτα
με μια απροκάλυπτη λαχτάρα
ότι είχα μέσα μου να πάρεις...

σ' ένα ισόγειο σκοτεινό...

Δεν έμπαινε ο ήλιος ποτέ...

Μονάχα η καρδερίνα

αντίκριζε καμιά αμυδρή αχτίδα

που έχανε το δρόμο της

και φώτιζε για λίγο
το μικρό μπαλκονάκι...

Σε θυμάμαι πάντα να παίρνεις...
Τον εαυτό σου να σαμποτάρεις...
από ένα φόβο ανόητο...

Ανήμπορος όσα ήθελες να δώσεις...

Χρόνια και χρόνια η ίδια διαδρομή...
Μα για φαντάσου...
δε θυμάμαι πια να ξανάρθω...
πάγωσε η μνήμη μες στους χειμώνες...
και πια στο νου μου όταν σε φέρνω
όλα βουλιάζουν σε μια ομίχλη υγρή...
και μόνο ένα κελάηδημα...
κάπου μακριά...
σ' ένα μικρό μπαλκονάκι
την αίσθηση μου φέρνει μιας άνοιξη
που τόσο πόθησα
και που ποτέ δεν έζησα μαζί σου...

Ψέματα λέω...

Πόσο σε πίκρανα αγαπημένε...
χολή και ξύδι
στα διψασμένα χείλη σου
το τελευταίο μου φιλί...
κεντρί σκορπιού το αντίο
μες στην ψυχή σου...
το τελευταίο βλέμμα μου
των άτυχων ονείρων σου
ισόβια φυλακή...
Πόσο σε πίκρανα αλήθεια
αγαπημένε...
πόσο ήμουν ανάξια...
ανίκανη...δειλή...
και τώρα μάταια
ψάχνω να βρω αιτίες...
λάθος αντίδοτο στις ενοχές μου ...
τον εαυτό μου εξαπατώ...
αθώα τάχα αναρωτιέμαι
μπρος στον καθρέφτη μου...
ψέματα λέω...
ότι δεν έφταιξα μόνο εγώ...
όμως το ξέρω...
είναι η αλήθεια
μέσα μου βαθιά γραμμένη...
και πια δεν ξεγελιέμαι...
εγώ για όλα φταίω...μόνο εγώ...

Δειλινό της Δευτέρας

Δειλινό της Δευτέρας ξανά...
θα κυλήσει η βδομάδα...
θα σε σκέφτομαι κάθε βραδιά...
στο σκοτάδι θα φέρνεις λιακάδα...
Θα μ' αγγίζει της αγάπης το φως...
την ψυχή μου γλυκά θα ζεσταίνει...
και θ' αντέχω...θα περνάει ο καιρός
με τη σκέψη σου να μ' ανασταίνει...
Θα 'μαι πάντα εδώ...
θα προσμένω να 'ρθείς...
θα σου γράφω αγάπης τραγούδια...
θα φυλάω μυστικά,
παθιασμένα φιλιά
που θα γίνουν του έρωτα μας πρελούδια...
Και σαν έρθει η στιγμή
και στην πόρτα φανείς
κι αντικρίσω το βλέμμα σου πάλι,
στην υγρή μου ματιά
καθαρά θα το δεις
πως η αγάπη μου είσαι η μεγάλη...

Μήπως είσαι εσύ;

Βρέχει πάλι...

Μια βροχή σιγανή
σα νερό λιγοστό
μισάνοιχτης βρύσης,
μάταια τούτη τη νύχτα
προσπαθεί να ξεπλύνει
από μαύρες σκιές...
θορυβώδεις σιωπές...
εμμονές... ενοχές...
ψευδαισθήσεις...
Μπροστά μου και πάλι...
στο παλιό γκρίζο σπίτι...
η εικόνα σου ίδια...
ξανά και ξανά...
Τα θλιμμένα σου μάτια...
τα σφιγμένα σου χείλη...
η αγχωμένη σου ανάσα...
κι όλα λάθος...
στραβά και μισά...
Σε θυμάμαι...
Πονάω...
Κάθε μέρα μου λείπεις...
και ο χρόνος αλήτης
τίποτα δεν ξεφτίζει...
Όλα απόλυτα ίδια...
πιο πολύ από ποτέ ζωντανά...
Κι ο ουρανός πάλι βρέχει...
όπως χθες και προχθές...
μια βροχή σιγανή
που κλάμα θυμίζει
και μαζί της σε φέρνει...
Μ' αρρωσταίνει...
Μια παράλογη σκέψη
το μυαλό μου τρελαίνει...
Μήπως είσαι εσύ
που ακόμα κι εκεί
συνεχίζεις να κλαις;

Μαρία Γασπαράτου

Πίσω απ' τον ορίζοντα

Είναι και κάτι δειλινά
που η μοναξιά σε πνίγει...
Απέραντη η θλίψη σου
κι η δύναμη σου λίγη...
Ματώνει ο ήλιος φεύγοντας
το ουράνιο σεντόνι...
μα τίποτα δε χάνεται...
τίποτα δεν τελειώνει...
Πίσω απ' τον ορίζοντα
κάπου αλλού χαράζει...
κι αν το σκοτάδι που έρχεται
εσένα σε τρομάζει
θα 'ρθει και πάλι η αυγή
να σε γλυκοφιλήσει
και την ψυχή σου ολόφωτες
ελπίδες να γεμίσει...

Διάφανα φτερά

Σήμερα ξύπνησα
με κάτι ωραία διάφανα φτερά
στους ώμους...
Τα χέρια μου χαθήκανε...
άχρηστα μου ήταν τελευταία...
ότι άγγιζαν πονούσε...
στο δέρμα μου άφηνε
μιά απαίσια μουντζούρα
από καμένες προσδοκίες...
Λυπόμουν τόσο γι αυτά τα χέρια
που μνήμη δεν είχαν...
ταγμένα ανέκαθεν
έτσι...χωρίς αντάλλαγμα
ότι έβρισκαν
μες στην ψυχή μου ωραίο
να το δίνουν...
Με τα καινούρια μου φτερά
θα σχίζω τώρα τους αιθέρες...
Θα με καλωσορίσει ο ουρανός...
εκείνος που δεν έφτανα...
και που ποτέ μου
δεν προσπάθησα να φτάσω
αφού ανόητα πίστευα
ότι δεν ήμουν ικανή...
Σήμερα ξύπνησα
με κάτι ωραία διάφανα φτερά
στους ώμους...
Νιώθω κιόλας εντός μου
το φτερούγισμα
που ως την ψυχή μου φτάνει...
Δεν ήταν όνειρο...
Κάτι νομίζω αναπάντεχα θ' αλλάξει...
Κάτι απρόσμενα εντελώς
αλλάζει ήδη...

Τα φθινοπωρινά απογεύματα

Ωραία που σ' αντάμωνα

τα φθινοπωρινά απογεύματα...

Δε νοιάστηκα ποτέ για τις βροχές...

Παιχνίδι η ζωή...
Τραγούδι...

μ' ένα ρεφρέν σ' επανάληψη
δίχως στροφή τελευταία...

Ωραία που σ' αντάμωνα
τα κίτρινα απογεύματα...
Ο μολυβένιος ουρανός
καμιά απειλή δεν έκρυβε...
είχε η αγάπη μια εξουσία
σχεδόν ακατάληπτη...
Φύλα ξερά κάτω απ' τα πόδια μου
ψυχορραγούσαν οι δισταγμοί...
Μια σιγουριά εκτυφλωτική
σαν ήλιος καλοκαιρινός
δεν άφηνε να δω τίποτε άλλο
πέρα από σένα...
Τα φθινοπωρινά απογεύματα...
γλυκά...ζεστά...ολόφωτα...
Ήσουν εκεί...
κι ήσουν εσύ το καλοκαίρι...
Κι απόψε...
ετούτο το ψυχρό απόγευμα
ένας βοριάς ανυπόμονος
βιάζεται...
νωρίς να φέρει το χειμώνα...
Κι όλα ξερά... χλομά... αβέβαια...
κι εσύ ποιος ξέρει που;
με ποια ψυχή... έτσι ωραία
όπως εσύ μονάχα ξέρεις
ανταμώνεις;
Σε ποιο κορμί... το ηλιοντυμένο χάδι σου
Αύγουστους σπέρνει μες στον Οκτώβρη;