Της θύμησης μου το καράβι

Δεν είναι οτι κουράστηκα
μέσα σε νύχτες αφέγγαρες 
της μνήμης μου σκόρπια κομμάτια
να βυθίζω,
να ψάχνω δίχως στ' αλήθεια να 'χω
καμιά προοπτική
το φως να βρω κάποιας που από το μένος
ενός άδικου καιρού διασώθηκε χαράς,
ν' αναζητώ μέσα από θυμωμένους
κι εκδικητικούς χειμώνες
στο δείλι ενός καλοκαιριού
την αγκαλιά μιάς μάνας θάλασσας,
μιάς άνοιξης τη μυρωμένη αυγή
να αφήνεται σαν ρόδινο φιλί
σε χείλη αφίλητα
και σαν εκπλήρωση ευχής,
δεν είναι οτι κουράστηκα να προσπαθώ
να βρω ένα νόημα σε μια ασαφή
και ομιχλώδη διαδρομή,
μιάς εποχής δυσνόητης να λύσω
το μπλεγμένο κουβάρι... 
είναι που στέλνω έτσι απερίσκεπτα
με μια εγκληματική κι άστοχη ελπίδα
της θύμησης μου το καράβι
σε μια αλλόκοτη και άγρια ξενιτιά
κι όταν λεηλατημένο βάναυσα
επιστρέφει
μετρώ κάθε φορά κι άλλες απώλειες..

Μαρία Γασπαράτου