Πάλι ξεγελάστηκα

Τώρα που τα μεγάλα λόγια
βρήκαν τη θέση τους έξω απ΄το κάδρο
σε μιά γωνιά που βάζω όλα τα άχρηστα
και τα ληγμένα
στέκομαι πάλι ξαφνιασμένη
πέρα για πέρα αδικαιολόγητα...
Όλα τα ψεύτικα
τα καμουφλαρισμένα
όλα όσα στην πορεία μεταλλάχτηκαν
και πια μες στη ζωή μου δε χωράνε
όλα τα έχω κρατημένα...
τίποτα δεν πετώ...
σαν έρχεται μοιραία η στιγμή,
να μου θυμίζουν
πως είναι κάποια πράγματα
που κάποτε τελειώνουν...
να 'μαι υποψιασμένη
σαν δίνω της ψυχής μου τα κομμάτια
ανεξέλεγκτα...
να βάζω φρένο
να 'χω στο νου μιά αμφιβολία
ένα σενάριο αρνητικό
μιά που δεν παύει να υπάρχει
όσο κι αν δεν τολμώ να τη σκεφτώ
άσχημη πιθανότητα...
να μη με βρίσκει απροετοίμαστη
κάθε διαδρομής το τέρμα...
Μάταια...
μπροστά σ' ένα τεράστιο όγκο σκουπιδιών
γι ακόμα μια φορά αναρωτιέμαι
τι έγινε και πάλι ξεγελάστηκα...

Μαρία Γασπαράτου