Θα συνεχίσω...

Περασμένες τρεις...
ρίχνεις μια κλεφτή ματιά
στου τοίχου το ρολόι
με την άκρη του ματιού να δεις
το χαμένο χρόνο
τον κύκλο της άγονης σκέψης
της ψυχής το μάταιο βάδισμα
σε στέπες ερημιάς...
κάτι άσκοπα ανακυκλώνεται
δίχως νόημα...
ακουμπάς την παλάμη
στο μέρος της καρδιάς...
μιά δύναμη που σε εκπλήσσει
επιβιώνει απ' τη δύσκολη μάχη
κι ασταμάτητα καρφώνει
ετοιμόρροπα κομμάτια ζωής...
σε τρελαίνει το ατέλειωτο τακ τακ
η επιμονή με κάθε κόστος να συνεχίσεις...
κι οι λεπτοδείκτες τρέχουν
βιάζεται η νύχτα να φύγει
μα η αυγή δε θα 'ρθει το ξέρεις
πριν σου αποσπάσει την υπόσχεση...
Πέρα στον ορίζοντα κάτι αχνοφαίνεται...
ένα δειλό αναποφάσιστο φως σ' εκβιάζει...
σφίγγεις τη γροθιά
πετάς της νύχτας τα αιχμηρά απομεινάρια
στη φωτιά μιάς απρόσμενης θέλησης
κι αφήνεις το βλέμμα
ν' αγκαλιάσει την πρώτη χλωμή αχτίδα...
"Θα συνεχίσω..." ψιθυρίζεις
κι ο ήλιος ανατέλλει...ελεύθερος...

Μαρία Γασπαράτου