Ένα ουράνιο τόξο

Κρατάει χρόνια αυτή η βροχή...

δεν γνωρίζει εποχές

δεν την νικούν οι λιακάδες...

χειμώνες καλοκαίρια 

οι ίδιες πάντα σκληρές σταγόνες...

είναι ένα σύννεφο βαρύ

λες κι είναι από ατσάλι

που όσους ανέμους και να στέλνεις

απτόητο σ' ακολουθεί 

κι ότι έχει μέσα του μαζέψει από παλιά

υγρές σιωπές 

κραυγές καταρρακτώδεις

σκέψεις πικρές που στάζουν ερημιά

πνιγμένα συναισθήματα 

στου χρόνου την ομίχλη

τ' αφήνει πάνω σου να πέφτουν 

με μανία...

μα εσύ εκεί... 

παράταιρη φιγούρα μέσα στο καλοκαίρι

ομπρέλες φτιάχνεις 

από της ψυχής σου τ' αποθέματα 

και με λαχτάρα αναζητάς 

αυτό που άδικα σου στέρησε 

και που σου το χρωστάει ο ουρανός...

ένα ουράνιο τόξο...

μιά στάλα φως να ρίξει 

στο δρόμο σου...

Μαρία Γασπαράτου