Ένας Παράδεισος μακριά...

Όσες φορές σε αναζήτησα
χάθηκα σε λάθος δρόμους
σε μονοπάτια που οδηγούσαν
σε αδιέξοδα
σε δειλινά που με παραπλανούσαν
πως ήταν τάχα ανατολές
κι αντί τον ήλιο ν' ανταμώσω
αντάμωνα τη νύχτα...
Όσες φορές πίστεψα πως σε βρήκα
ήσουν για μένα πόρτα κλειστή
συρτάρι κλειδωμένο
βιβλίο με σελίδες αδειανές
αέρας που πριν νιώσω το άγγιγμά του
με προσπέρναγε γοργά...
μιά αδειανή κορνίζα
μιά έρημη γη...
Όσες φορές σε αναζήτησα
τόσες σε αμφισβήτησα...
δεν ήσουν πουθενά...
ίσως και να 'σαι τελικά
μιά σκέψη στο μυαλό μου
μιά κατασκευασμένη εικόνα της ψυχής
μιά ουτοπία
ένας Παράδεισος μακριά
που δεν αξίζω...

Μαρία Γασπαράτου