Ένα άδειασμα...

Ένα άδειασμα έμεινε...
σαν ουρανός δίχως αστέρια
μια νύχτα ανοιξιάτικη
που με το σκότος αγκαλιάζεται η σιωπή
κι απ΄τον σφοδρό τους έρωτα
γεννιούνται εφιάλτες...
ένα άδειασμα...
σαν θάλασσα δίχως βυθό
δίχως νησιά
χωρίς λιμάνια
μόνο μ' ένα λευκό
να ταξιδεύει πάνω της καράβι
σ' ένα τοπίο που δεν έχει τέλος
ούτε αρχή...
δεν ξεχωρίζω πως προέκυψε...
έπειτα από τι...
από μια αναπόφευκτη παραίτηση
η από μια διαπίστωση πικρή...
αδιάφορο...
όταν ότι αξίζει πνίγεται
μες στην αμφιβολία
όταν του αύριο οι εγγυήσεις
ύποπτες μοιάζουν και πλαστές,
τις νύχτες
μέσα στων αναπάντητων
την αιχμηρή αγκαλιά
πεθαίνουν
και τα τελευταία άλλοθι...

Μαρία Γασπαράτου