Μια λύπη μυστική

Μια αναίτια λύπη έχω απόψε...
Δεν έχει όνομα...
Ούτε και πρόσωπο...
Αφήνει μόνο μια μυρωδιά βροχής
πάνω σε ξερά πεσμένα φύλα
και μια γεύση στα χείλη
από κόκκινο ζεστό κρασί...
Ένα άγγιγμα ψυχρό κι απόκοσμο
αύρας θαλασσινής...
Μια αίσθηση περίεργη
σα να μπερδεύεται ο χρόνος...
σα να 'ρχεται απ' το παρελθόν
μια ανάμνηση ακαθόριστη...
αγαπημένη μα πικρή...
Είναι μια λύπη μυστική...
Κρύβεται σε μια πυκνή ομίχλη...
σε μια θάλασσα...
σ' ένα παλιό λιμάνι...
σε μια πόλη...
αγαπημένη μα πικρή...
Θέλω τόσο πολύ να την αγγίξω...
Να ψηλαφίσω τ' αγκάθια της
τις πυρακτωμένες αιχμές της...
Να την αναγνωρίσω..
Ύπουλη είναι...
Μοχθηρή...
Έρχεται ξαφνικά και διώχνει
τη χαρά μου...
Με μια διάθεση σχεδόν ερωτική
με παρασύρει να βουλιάζω
μες στην πυκνή ομίχλη της...
Κι έτσι όπως βασανίζομαι να μάθω
τ' όνομα της
πάνω στα χείλη μου σκαλώνει τ' όνομα σου...
Ξάφνου η λύπη μου αποκτά
ταυτότητα...
Και πια το ξέρω...
Είναι η θύμηση σου αυτή που με πονάει...
Tόσο αγαπημένη και γλυκιά..τόσο πικρή...

Ανατολή

Γύρεψα μια ανατολή...
Να δω να χαράζει τ' όνειρο...
Κι εσύ με άφησες μπροστά
σ' ένα παράθυρο
που κοίταγε στη Δύση...
να περιμένω...
Μα ο ήλιος δεν ανέτειλε
απ' τη θάλασσα ποτέ...
χανόταν λίγο λίγο...πέθαινε...
κι αντί για την αυγή
με τύλιγε σκοτάδι...
Μέσα σε μια σιωπή εφιαλτική
σαν πίσσα κόλλαγε η νύχτα
κι εγώ βούλιαζα μέσα της...
αργά...
σ' ένα σιχαμερό γλοιώδες τίποτα...
Κι όμως περίμενα...
με μια ανόητη σιγουριά
και μ' ένα πείσμα παιδικό
τον ήλιο...
Κι αφού όλο το μαύρο της
άδειασε πάνω μου η νύχτα
από σκοτάδι στέρεψε...
κι εγώ το βλέμμα μου έστρεψα αλλού...
Στο βάθος ροδαλός
μου χαμογέλασε ο ορίζοντας...
Πρώτη φορά τα μάτια μου
κοίταξαν την Ανατολή...
Πρώτη φορά κάπου ξημέρωνε...

Μαρία Γασπαράτου

Μισά φεγγάρια...

Και να που αυτό που πρόσμενες να ρθει
δεν ήρθε...
Τι κι αν σ' αυτή την προσμονή
ξόδεψες μια ζωή...
Σ' ένα παράθυρο μιας κρύας φυλακής
το βλέμμα σου κρατούσες καρφωμένο...
Αυγές και δειλινά και βράδια
σπατάλησες σε μια μάταιη αναμονή...
Ανόητες προσδοκίες...
Σχέδια παιδικά...
Μα πια μεγάλωσες...
Έξω φυσάει...
Σκελετωμένα χέρια τα κλαδιά
σκιές μες στο δωμάτιο
μοιάζουν με κρύες αγκαλιές
που θέλουν να σε πνίξουν...
Δαίμονες που ζητούν δίχως αντάλλαγμα
ν' αρπάξουν την ψυχή σου...
Ένα φεγγάρι ολόκληρο...
της κόλασης φωτιά...
φωτίζει ανελέητα την άδεια σου ζωή...
Μισά φεγγάρια έμειναν τα όνειρα σου...
Οι άρρωστες ελπίδες σου
δεν πρόκειται να τα γεμίσουν...
Καλύτερα να κλείσεις τα παράθυρα...
Ετούτη η πανσέληνος απόψε δεν αντέχεται...
Τράβηξε τις κουρτίνες...
Είναι αβάσταχτο
αυτό το ολόκληρο φεγγάρι
το ενοχλητικό του φως να ρίχνει δίχως οίκτο
πάνω στη γκρίζα τη μισή σου τη ζωή...

Αυτή την άνοιξη...

Αυτή την άνοιξη
δε θα το περιμένεις...
μαζί με τα πουλιά που έρχονται
κι αφήνουν πίσω τους χειμώνες
θα ρθω κι εγώ...
Και θα κρυφτώ σε μαγεμένους
στίχους που θα τους σιγοτραγουδάνε
ρόδινα χείλη...τρυφερά
ερωτευμένων κοριτσιών...
Μες στο μελωδικό το "σ' αγαπώ" τους
θα με αναγνωρίσεις...
Κι αν δε με βρεις εκεί...
ψάξε...
Στη μυρωμένη αγκαλιά
ενός καινούριου ανθού
θα 'χω φωλιάσει...
Τα τριανταφυλλένια πέταλα του
θα μ' αγκαλιάζουνε σφιχτά...
Να μη μ' αγγίξουν χείλη ξένα...
Δώρο μόνο για σένα...
Κι όταν το τρυφερό μπουμπούκι
θα μυρίσεις,  θ' ανοίξουνε
τα πέταλα με μιας
και θα σου δώσω το φιλί
εκείνο που δεν πρόλαβα...
Αυτό που σου χρωστώ..
Αυτή την άνοιξη...
δεν θα το περιμένεις...
μαζί με τα πουλιά που έρχονται
κι αφήνουν πίσω τους χειμώνες
θα ρθω κι εγώ...

Κέρασε με...

Κέρασε με απ' την αγάπη σου
αυτή τη νύχτα,
που το παράπονο και η απόγνωση
γίναν επώδυνο μαξιλάρι...
Σ' αυτό το γκρίζο ψυχρό προσκέφαλο
θλιμμένα όνειρα πάλι θα δω...
Λίγο απ' το γέλιο σου να μου χαρίσεις
κι εγώ λαμπρό θα το κάνω φεγγάρι,
για να στολίσει και να φωτίσει το
σκοτεινό μου τον ουρανό...
Κέρασε με απ' τη φωνή σου
αυτή τη νύχτα,
που η σιωπή μας λες κι είναι δήμιος
κάθε μας λέξη δολοφονεί...
Το "σ' αγαπώ" σου να μου χαρίσεις
και μαγικό θα το κάνω καράβι,
που σε ταξίδια στον ερωτά σου
θα με πηγαίνει ως την αυγή...
Κέρασε με απ' την αγκαλιά σου
αυτό το βράδυ,
που η ερημιά μου θα γίνει δαίμονας
και την ψυχή μου θα απαιτήσει...
Κι εγώ στ' ορκίζομαι
ότι θα γίνω για σένα σπάνιο μαργαριτάρι
κι η αγκαλιά σου θα γίνει στρείδι
για πάντα μέσα της που θα με κλείσει...

Μαρία Γασπαράτου

ΚΕΡΑΣΕ ΜΕ

Κέρασε με απ' την αγάπη σου
αυτό το βράδυ,
που απελπισμένη ως το ξημέρωμα
με εφιάλτες θα πολεμώ.
Ένα φιλί σου να μου χαρίσεις
κι εγώ λαμπρό θα το κάνω φεγγάρι,
για να στολίσει και να φωτίσει το
σκοτεινό μου τον ουρανό...

Κέρασε με απ' τη φωνή σου
μες στο σκοτάδι,
που η σιωπή μας λες κι είναι δήμιος
κάθε μας λέξη δολοφονεί...
Το "σ' αγαπώ" σου να μου χαρίσεις
και μαγικό θα το κάνω καράβι,
που σε ταξίδια στον ερωτά σου
θα με πηγαίνει ως την αυγή.

Κέρασε με απ' την αγκαλιά σου
αυτό το βράδυ,
που η ερημιά μου θα γίνει δαίμονας
και την ψυχή μου θα απαιτήσει
κι εγώ στ' ορκίζομαι ότι θα γίνω
για σένα σπάνιο μαργαριτάρι
κι η αγκαλιά σου θα γίνει στρείδι
για πάντα μέσα της που θα με κλείσει.

Μαρία Γασπαράτου

Μέρες βροχής...

Μέρες βροχής...
Κρεμασμένη σ' ένα χαμόγελο αμφίβολο
περιμένω...
Κάνω τραμπάλα πάνω στα χείλη σου
που ανασηκώνονται και πάλι πέφτουν...
Στο πάνω κάτω της αγάπης σου
αργοπεθαίνω...
Σ' ένα φιλί σου ζητάω λύτρωση...
σ' ένα σου χάδι... σε μια ματιά,
να βρω αγωνίζομαι κάποια
ελπίδα μου που από καιρό
μ' έχει αφήσει...
Μέρες βροχής...
Βρέχει στα μάτια μου...
μες στην ψυχή μου...μες στη ζωή μου...
πικρή βροχή...
κι αν είσαι εδώ...το ξέρω...λείπεις...
Από τη στέγη της ερημιάς μου
στάζει παράπονο και μοναξιά...
Στο βάθος σύννεφα...
Παλεύει ο ήλιος να ανατείλει
κι εγώ παλεύω να καταλάβω αν μ' αγαπάς...
Μια ανάσα δίπλα μου
κι όμως σε νιώθω τόσο μακριά μου...
Τρίτη χαράματα
και πάλι βρέχει...μόνο για μας...

Αγάπη σου ήμουν...

Άνοιξη έρχεται...
Μα μέσα σου
νέος χειμώνας ξεκινά...
Κρυώνεις...
Σε παραλύει ένας θυμός
που με ζητάς ακόμη...
Κοίτα με λοιπόν...
Στέκομαι εκεί σε μια γωνιά
στο παρελθόν σου...
Αγάπη σου ήμουν...
Ένα κομμάτι από φως
σε δίσεκτα χρόνια...
Σταθμός στη ζωή σου...
Στη θλίψη σου αντίδοτο...
Το τέλος στους φόβους σου...
Ελπίδα...
Σε μέρες σκληρές ήμουν χάδι..
Μια ζωγραφιά στης ζωής σου
το μονότονο βιβλίο...
Ένα τραγούδι στις αβάσταχτες σιωπές...
Φάρος στις άγριες θάλασσες ...
Αγάπη σου ήμουν...
Ξορκίζεις τώρα της ζωής σου τους χειμώνες
ψάχνοντας ζεστασιά σ' εφήμερες φωτιές...
Μάταια...
Πως να ξανάρθει στην ψυχή σου ο Απρίλης...
Πως να ξορκίσεις τόση παγωνιά...
Άνοιξη έρχεται...
Μα μέσα σου νέος χειμώνας ξεκινά...

Το όνομα μου...

Ν' άκουγα μόνο μια φορά
από τα χείλη σου το όνομα μου...
Μόνο η δική σου η φωνή
του δίνει χρώμα φωτεινό...
Ουράνιο τόξο γίνεται...
ολάνθιστη ανεμώνα...
Λουλούδι κάθε γράμμα του...
μπουκέτο κάθε συλλαβή...
καμπάνες γιορτινές
τα πέντε γράμματα του...
Μες στη δική σου τη φωνή
χαρμόσυνα ηχούν...
Πόσο αδιάφορο... άχρωμο...ρηχό...
ακούγεται από ξένα χείλη...
Πόσο μονότονο... θλιμμένο...
ανίσχυρο...γυμνό...
Τόσο που πια δε θέλω να το ακούω...
Τόσο που σκέφτομαι να το αρνηθώ...
Θα το κλειδώσω κάπου μυστικά...
να περιμένει...να έρθεις, να ντυθεί
με τη δική σου τη φωνή...
και τότε πάλι θ' αγαπήσω τ' όνομα μου...
Μα ως τότε...θα με λεν κάπως αλλιώς...

Πόσο πολύ σ' αγαπώ...

Στο σκούρο μέλι των ματιών σου
κολυμπάω...
Χίλια μελένια δάκρυα
μες στην ψυχή μου στάζεις...
Πόσο πολύ Θεέ μου σ' αγαπάω
όταν μ' αυτό το  βλέμμα
με κοιτάζεις...
Στην αγκαλιά σου αφήνομαι...
σε έναν έρωτα ωκεανό...
Στου πόθου το νησί με βγάζεις...
Πόσο πολύ Θεέ μου σ' αγαπώ
όταν μ' αυτά τα λατρεμένα χέρια
μ' αγκαλιάζεις...
Μες στης φωνής σου
τη γλυκιά μπαλάντα
στίχος δικός σου γίνομαι...
αργά για να με συλλαβίζεις...
κι όταν με πάθος τ' όνομα μου
ψιθυρίζεις,
αναρωτιέμαι μεθυσμένη...
πόσο πολύ Θεέ μου σ' αγαπώ
και χάνομαι μες στις ερωτικές σου νότες
ζαλισμένη...

Γι αυτό να έρθεις...

Να καταστρέψεις θέλω...
Γι αυτό να έρθεις...
Για να γκρεμίσεις...
ώρες μισές που κρέμονται
από ένα σταματημένο ρολόι...
 Ώρες φαντάσματα
που τρομάζουν τους δείκτες
κι αυτοί πανικόβλητοι
μένουν ακίνητοι...
Πάγωσε άδικα ο χρόνος...
Άδικα φεύγει η ζωή...
Γι αυτό να έρθεις...
Να ξηλώσεις θέλω...
σκαλωμένες νύχτες
σ' ένα παράθυρο
που εκλιπαρεί τις κουρτίνες ν' ανοίξουν...
να μπει λίγο φως...
Νύχτες παγίδες
που τρομάζουν τη μέρα...
Δεν ξημερώνει πια...
Τροφή το σκοτάδι
για  σκέψεις που καίνε...
φωτιά στην ψυχή...
Να πυρπολήσεις θέλω...
το χθες που βρυχάται...
τους ραγισμένους καθρέφτες...
το άδειο παρόν...
Γι αυτό να έρθεις...
Να καταστρέψεις θέλω...
Τους εφιάλτες...
τους φόβους...
τις ύποπτες σιωπές...
την άγρια νύχτα...
Να σχίσεις τις μαύρες κουρτίνες...
επιτέλους να μπει λίγο φως...

Να με θυμάσαι...

Να με θυμάσαι θέλω...

Σαν μια γιορτή που τέλειωσε

προτού προλάβεις να χορέψεις...

Σαν καλοκαιρινή βροχή

που λίγο κράτησε
κι εσύ δεν πρόλαβες

να δροσιστείς...

Να με θυμάσαι θέλω...

Σαν την πατρίδα
που ταξίδεψες

αλλά ποτέ δεν βρήκες...

Σαν πολυπόθητο φιλί,

που χώρισαν τα χείλη αναίτια

χωρίς να το γευτείς...

Να με θυμάσαι θέλω...

Σαν ένα όνειρο
που αγάπησες

αλλά δεν τόλμησες
να το αγγίξεις...

Σαν τη χαρά
που χτύπησε την πόρτα σου

μα δεν της άνοιξες να μπει...

Να με θυμάσαι θέλω...

Σαν τη ζωή που πόθησες

μα δείλιασες να ζήσεις...

Σαν την αγάπη που έχασες

και δε θα ξαναρθεί...

Μαρία Γασπαράτου

Σηκώνω τις άγκυρες...

Βυθισμένος στις σκέψεις σου...   

ταξιδεύει το βλέμμα σου...
μακριά από μένα...
Κι εγώ... φιγούρα παράταιρη
σε αφιλόξενο φόντο...
είμαι εδώ και δεν είμαι...
Αμέτοχος θεατής
ενός έργου παράλογου
που αρχίζει απ' το τέλος...
Για ταξίδι ετοιμάζεσαι...
Το όνειρο σου απροσπέλαστο
με αφήνει απ' έξω...
Δεν υπάρχει μπροστά πια για μας...
και κουράστηκα τόσο
να κοιτώ μόνο πίσω...

Τίποτε δεν θα ρωτήσω...

Οι απαντήσεις ξεκάθαρες...

Στο χαμένο σου βλέμμα...
στα σφιγμένα σου χείλη...

στα αδιάφορα λόγια...

Το δωμάτιο κελί...
Κι εσύ θες  να ξεφύγεις...
Σε προσμένουνε θάλασσες
έξω απ' την πόρτα...
Μην αργείς...
Άνοιξε την...
Σηκώνω τις άγκυρες...
Τι απορείς...
Σ' αγαπώ...
Σ' αγαπώ πάρα πολύ
για να σε σταματήσω...

Άγνωστος άνεμος...

Είναι κι αυτός ο άγνωστος αέρας που φυσάει
με μια διεύθυνση ακαθόριστη...
Τρελάθηκαν τα ανεμολόγια
και τα καράβια μου που ήσυχα αρμενίζαν
κάνουνε κύκλους γύρω από τον εαυτό τους...
Πότε η πρύμνη στο βορρά
και πότε η πλώρη...
Πότε φουσκώνουν τα πανιά και πότε πέφτουν...
Άνεμος παράξενος...απρόβλεπτος...
ύπουλος σαλτιμπάγκος...
ανώνυμος ταχυδαχτυλουργός...
δεν ξέρω τι θα βγάλει απ' το καπέλο
που προκλητικά
πάνω από τη ζωή μου ανεμίζει...
Πάντα αγαπούσα τους ανέμους
μα δεν τους εμπιστεύτηκα ποτέ...
Τα δένω στο λιμάνι τα καράβια μου...
Έτσι...μονάχα να λικνίζονται στο φύσημα του...
Γλυκό νανούρισμα...
ταξίδια ονείρου...
Μια προσδοκία απατηλή...
μια προσμονή γλυκιά για κάτι που
δεν θα 'ρθει...
Καμιά φορά το όνειρο αρκεί...

Μάσκες στα πρόσωπα...

Την προτιμώ τη μοναξιά μου...
Νιώθω μια τέτοια αηδία
καθώς σκορπιέμαι
σε λάθος τόπους...
Άνθρωποι κέρινοι
στολίζουν βιτρίνες
σε μια φτηνή αγορά
συναισθημάτων...
Χαμόγελα ύποπτα...
λόγια υστερόβουλα...
βρώμικα αγγίγματα...
μάσκες στα πρόσωπα...
Ψεύτικοι άνθρωποι...
Ψέματα όλα...
Τι να πιστέψω...
Πόσο κουράστηκα...
να ανιχνεύω βλέμματα...
να ερμηνεύω σιωπές...
να ξεκλειδώνω σκέψεις...
να αφουγκράζομαι ψιθύρους...
να περπατώ κοιτώντας
πίσω μου
για να προλάβω μαχαιριές...
Την προτιμώ τη μοναξιά μου...
Δεν τη φοβάμαι...
Ποτέ δεν κρύβεται...
δεν προσποιείται...
δε με ξεγέλασε ποτέ...

Τα μεσημερια...

Αναπολώ τα μεσημέρια...
Δίπλα στη θάλασσα...
Στο κορμί αρμύρα...
Ζεστός άνεμος
χάδι στα μαλλιά...
Του ήλιου παιχνιδίσματα
στα γαλάζια νερά...
Χρυσαφένια άμμος
στα γυμνά πόδια μας...
Τα μάτια σου καθρέφτες...
Μέσα τους όλο το καλοκαίρι...
Μέσα τους κι εγώ...
Κυριαρχώ...
Στα δικά μου μάτια η ευτυχία...
Μ' αγαπάς...
Γελάω...
Ανεμίζει το λευκό μου φουστάνι...
τα μακριά μαλλιά μου
σκούρα θάλασσα...
κυματίζει κάτω απ' τον ήλιο...
Στο βλέμμα σου ηφαίστειο
που εκρήγνυται ο πόθος...
Σ' αγαπώ...
Τα καυτά μεσημέρια
φτερουγίζει η αγάπη...
στα μεγάλα φτερά της κι εμείς
ταξιδεύουμε...
Ανέμελοι...αθώοι...σίγουροι...
γελασμένοι...
Μια μοίρα ασυγκίνητη αποκαλύπτεται...
Απότομα ήρθε το δείλι...
Οι καθρέφτες ράγισαν...
Παραμορφωμένες εικόνες...
Όλα θολά...
ακαθόριστα...
αβέβαια...
Το χαμόγελο πάγωσε...
Η θάλασσα αγρίεψε...
Ο ήλιος βασίλεψε...
Γύρω σπασμένα φτερά...
Ποτέ ξανά τα μεσημέρια δε θα 'ναι ίδια...

Έλα...

Έλα..
απόψε...

Να παλέψεις
τη νύχτα μου...
τη μοναξιά...
τη σιωπή ...
τους εφιάλτες...
τους δαίμονες...
να νικήσεις...
Έλα...
Να με τραβήξεις
απ' το τίποτα...
απ'τη θλίψη μου...
απ το μαύρο...
απ' το χθες...
απ' τον πόνο...
να με σώσεις...
Έλα...
Να γεμίσεις
τις μέρες μου...
τις νύχτες...
το  κενό....
την ψυχή ...
το κορμί...
με αγγίγματα...
τρυφερά...
Έλα..
Να με πάρεις
σαν άνεμος...
σαν θάλασσα...
σαν καλοκαίρι...
σαν μουσική...
σαν στίχος...
μακριά..
Έλα..
Είμαι έτοιμη...
Εδώ...
Σε περιμένω...
Να αφεθώ...
Να σ' αγαπήσω...
Απ' την αρχή...
ξανά...
Να γίνω αγάπη...

δική σου..

αναπνοή...
όνειρο...
ζωή...
για σένα...
μόνο...

Εκείνους τους στίχους...

Γυρεύω εκείνους τους στίχους...
Κάποιο βράδυ...
λουλούδια αγάπης...
βροχή αστεριών...
καρδιάς χρυσαφένιες ανταύγειες...
σου χάρισα...
Μια νύχτα...
της ψυχής μου κρυφά φτερουγίσματα...
δειλές εξομολογήσεις...
αγάπης σκιρτήματα...
του έρωτα μυστικά επτασφράγιστα...
σου χάρισα...
Γυρεύω εκείνους τους στίχους...
Μια άνοιξη...
κεντημένα τραγούδια με κρίνα του έρωτα...
λόγια γλυκά...
πουλιών κελαηδήματα...
ύμνους αγάπης...
σου χάρισα...
Κάποιον Απρίλη...
λέξεις...
ποτισμένες με πόθους
και δάκρυα και όνειρα
και στιγμές προσμονής
που τρελαίνει...
στολισμένες με απόκοσμα χρώματα...
λέξεις λουλούδια...
μπουκέτο από στίχους...
σου χάρισα...
να γίνουν τραγούδια...
με νότες τα όνειρα σου να ντύσουν...
Γυρεύω εκείνους τους στίχους...
αυτούς που δεν άξιζες...
αυτούς που δεν φρόντισες...
αυτούς που μαράθηκαν...
να βρουν στη δική μου ψυχή καταφύγιο...
να τους αναστήσω...

Σ' ένα ποίημα ανθισμένο...

Με κοιτούν με παράπονο
τα θλιμμένα μου ποιήματα.
Όλα αυτά που έχω γράψει για σένα.
Με κοιτάζεις κι εσύ
μ' ένα ύφος αδιάφορο.
Δε σε νοιάζει που οι λέξεις μου
στάζουνε αίμα.

Τις λευκές μου σελίδες
που άγρια πλήγωσα
σ' έναν άδικο κι άνισο αγώνα,
θα τις σχίσω απόψε
που το τίμημα πλήρωσα
και παλεύω ν' αντέξω
άλλον ένα χειμώνα.

Σε καινούρια σελίδα
καθαρή και ανέγγιχτη
την ψυχή μου απαλά θ' ακουμπήσω
και με χρώματα δώρο
απ' την άνοιξη που έρχεται,
σ' ένα ποίημα ανθισμένο
τη ζωή μου θα κλείσω.

Σε γνώρισα Φλεβάρη...

Ίσως να φταίει που σε γνώρισα Φλεβάρη
κι ήταν η αγάπη μας κουτσή...
Παραπατούσε...τρέκλιζε...
Πάντα της έτοιμη  να πέσει
στην πρώτη κατηφόρα...
Έτοιμη να σκοντάψει
στην πρώτη ανηφοριά...
Τόσο ανήμπορη ήταν να διαβεί
δύσκολα μονοπάτια...
Χλωμή κι ασθενική...
Ανάπηρη αγάπη...
Δεν άντεξε σ' έναν απρόβλεπτο χιονιά...
Σαν την αμυγδαλιά που ξεγελιέται
κι ανθίζει το χειμώνα...
κι έτσι ανυποψίαστη τη βρίσκει η παγωνιά...
Ποτέ το χάδι δε θα νιώσει
του Απρίλη...
και τα νεκρά κλαδιά της
δε θα αναστήσει του Μάη η ζεστασιά...
Ίσως να φταίει
που σε γνώρισα Φλεβάρη...
κι ήταν οι μέρες της αγάπης μας λειψές...
Μόνο για λίγο άνθισε μες στο χειμώνα...
Δεν πρόλαβε...
Την άνοιξη δεν γνώρισε ποτέ...

Το άγγιγμα μου...

Θυμάσαι το άγγιγμα μου...
Την αγκαλιά...
Το βελουδένιο χάδι...
Αυτό που έφτανε ως την ψυχή...
Θυμάσαι...
Τα αγαπημένα χέρια
τρενάκια του έρωτα...
Τα ατέλειωτα ταξίδια τους
στου κορμιού σου τις ράγες...
Η νοσταλγία σε καίει...
Σε πληγώνουν τα ξένα αγγίγματα...
Επώδυνα ταξίδια
από αδέξια χέρια...
Στους έρωτες που ξοδεύεσαι
λείπει η ψυχή...
Στις αγκαλιές που σκοτώνεις
τη μοναξιά σου,
κρυώνεις...
Αγκαλιές φυλακές

αφήνουν μια ψυχρή μεταλλική αίσθηση...
Ακούς θαρρείς
αλυσίδες γύρω απ' το λαιμό σου...
Κρύα αγγίγματα...
Μοιάζουν με θάνατο...
Ασφυκτιάς...
Πνίγεσαι...
Φεύγεις απεγνωσμένος...
Ψάχνεις γι άλλη αγκαλιά...
Σαν τη δική μου...
Χέρια σαν τα δικά μου...
Ζητάς την αφή μου...
Θυμάσαι...
Το άγγιγμα μου...
Αυτό που έφτανε ως την ψυχή...
Αυτό που άφηνε στη διαδρομή του
αποτυπώματα αγάπης...
Αυτό που έχασες...
Αυτό που ξέρεις πως δεν θα ξαναβρείς...
Η νοσταλγία σε καίει...
Τα ξένα αγγίγματα, 

θάνατος...

Μαρία Γασπαράτου

Ζωή...

Κοίτα...
Άνθισε μες στο χιόνι η αμυγδαλιά...
Πάντα νικά η άνοιξη
τον πιο βαρύ χειμώνα...
Κοίτα...
Ξυπνά η ζωή...
Ηττημένος ο θάνατος
λιώνει μαζί με τα χιόνια...
Στο παγωμένο χώμα
φυτρώνουν καινούρια λουλούδια...
Μια αχτίδα του ήλιου αρκεί
να πετάξει βλαστούς το γυμνό δέντρο...
Τίποτε δεν τελειώνει...
Ανατροπή η ζωή...
Αντίσταση...
Επανάσταση...
Αγώνας...
Νίκη...
Δύναμη...
Άγριο άλογο που καλπάζει
σε όμορφους δρόμους...
σε δύσβατους δρόμους...
γοητευτικούς...
περίεργους...
επικίνδυνους...
ανηφόρες...
κατηφόρες...
εμπόδια...
αδιέξοδα...
Ζωή...
Μ' όλα τα δύσκολα...
τα εύκολα...
τα σύνθετα...
τ' απλά...
Γλυκιά σαν καραμέλα...
πικρή σαν δηλητήριο...
Ωραία σαν παράδεισος...
φριχτή σαν κόλαση...
Ζωή...
Μ' όλες τις αντιθέσεις...
τα παράλογα...
τα δίκαια...
τα άδικα...
τα σωστά...
τα λάθος...
τις αλήθειες...
τα ψέματα...
Περιμένει...
Με περιμένει...
Ν' ανέβω στην ατίθαση ράχη της...
Να καλπάσουμε μαζί...

Συνεχίζω...

Κι όπως χανόσουν στο μεγάλο δρόμο
έβλεπα πίσω σου να σέρνεται η ψυχή μου.
Απ' τ' άγγιγμα σου είχε ορφανέψει η αφή μου
κι η μοναξιά με είχε πιάσει από τον ώμο...

Μες στη βροχή, μες στην ομίχλη του χειμώνα
μαζί σου έβλεπα να χάνεται η ζωή μου.
Στην γκρίζα πόλη, στην υγρή τη φυλακή μου
τα πληγωμένα όνειρα μου σβήναν μόνα...

Τα καλοκαίρια μακριά πια, δεν τα φτάνω
και δίχως ήλιο η ζωή δε θα 'χει χρώμα
μα εγώ αντέχω..αγωνίζομαι ακόμα
να πάρω πίσω την ψυχή μου που τη χάνω...

Μαζεύω όσες αντοχές μου έχουν μείνει
δίχως εσένα συνεχίζω τη ζωή μου
και με μια δύναμη που ντύθηκε η ψυχή μου
γεννά ελπίδες κι από μέσα μου σε σβήνει...