Άσε με ν΄αλλάξω τον κόσμο σου...

Άσε με ν' αλλάξω τον κόσμο σου...
να μη σε πονάει πια.
Από τον άνεμο που σαρώνει τη ζωή σου
θα πάρω το άλφα...μη μου κλαις...
τον άνεμο θα κάνω άγγελο να σε φυλάει...
Απ' τη φωτιά που καίει τις νύχτες σου
θα κλέψω το φι...μη μου φοβάσαι...
τη φωτιά θα κάνω φεγγάρι...
οι νύχτες σου να γεμίσουν με φως...
Από τη θύελλα που τραντάζει την ψυχή σου
θα ξεριζώσω το θήτα...μη μου τρομάζεις...
τη θύελλα θα κάνω θάλασσα...
μες στη γαλήνη της να βρει γαλήνη η ψυχή σου...
Από την καταιγίδα που κυνηγά τα όνειρά σου
θ' αρπάξω το κάπα...μη μου λυπάσαι...
και θα την κάνω καταφύγιο...
να βρουν απανεμιά τα όνειρά σου...να ριζώσουν...
Κι απ' την απόγνωση που σκοτεινιάζει τα μάτια σου
το άλφα της θα πάρω...μη μου δακρύζεις...
και θα την κάνω αγάπη...
να σε τυλίξει...να σε ζεστάνει...
Μόνο να το πιστέψεις...
Με την αγάπη
θ' αλλάξει ο κόσμος σου...
Δεν θα πονάει πια...

Λίγο πριν τη βροχή...

Ήρθες...
Έφυγες...
Σκόρπια λόγια...
Σκόρπια φιλιά...
Σκόρπιες ελπίδες...
Ένα δέντρο η αγάπη μας
που το βρήκε το φθινόπωρο...
Φύλλα που πέσαν...τα λόγια...
τα φιλιά...οι ελπίδες...
Παραδομένα στον άνεμο...
Μη μου μιλάς για ενοχές.
Δε μ' αφορούν τα στερεότυπα.
Τι σημασία έχουν τα λόγια...
Δέντρο γυμνό η αγάπη μας...
Φθινοπώριασε...
Ένας κίτρινος ουρανός
καταγράφει τα λάθη μας.
Λίγο πριν τη βροχή...
Λίγο πριν χειμωνιάσει...

Να σου χαρίσω θέλω...

Να σου χαρίσω θέλω τόσα...
Η αγάπη είναι πάντα γενναιόδωρη!
Μα ξαφνικά νιώθω πως τίποτα δεν έχω...
Είπα να σου χαρίσω τις νύχτες μου,
μα είναι γεμάτες μόνο από σκοτάδι...
Θα φοβηθείς...
Έπειτα σκέφτηκα τις μέρες μου...
μα είναι γκρίζες δίχως ήλιο...
Θα κρυώνεις...
Να σου χαρίσω τις ώρες μου...
όμως λεπτά και δευτερόλεπτα
μοιάζουν με χτύπους άρρωστης καρδιάς...
Θα σε πονέσουν...
Τα όνειρά μου ίσως...
αλλά δεν έχω παρά μόνο εφιάλτες...
Θα σε τρομάξουν...
Τη ζωή μου τότε...
όμως είναι σαν τρένο δίχως μηχανοδηγό...
σε χαλασμένες ράγες...χωρίς προορισμό...
μες στην ομίχλη...σε μια τρελή πορεία στο πουθενά...
Θα σε σκοτώσει...
Είναι παράδοξο...
Να θέλω τόσο να σου δώσω
και να μη βρίσκω τίποτα...
Μα να! Πάρε την ψυχή μου...
Αυτή είναι ένα λευκό τριαντάφυλλο...
δεν έχει αγκάθια...δε θα σε πληγώσει...
θα ευωδιάσει τις μέρες σου...
Παρ' την...σου τη χαρίζω...
Σε μια γωνίτσα της καρδιά σου ασ' την
ώσπου να μαραθεί...
Κι ύστερα αν θέλεις...πέταξέ την...

Άλλαξες...

Άλλαξες...
Δε σε γνωρίζω πια...
Μόνο όταν τα χέρια σου μ' αγγίζουν...
νιώθω κάτι γνώριμο...
κάτι φευγαλέα τρυφερό...
Άλλαξες..
Άλλο το βλέμμα που με κοιτά...
Άλλη η χροιά της φωνής που μου μιλά...
Έγινες κάποιος άλλος...
Σε ψάχνω στις αναμνήσεις μου..,
Να ξαναδώ μια τρυφερή ματιά...
ένα αληθινό χαμόγελο
στις παλιές φωτογραφίες.
Χαμογελάς τόσο σπάνια πια...
Φταίω;
Φταις;
Κι οι δυο φταίμε...
Κοιτάς το ρολόι σου...
Αποφεύγεις να με κοιτάξεις...
Βιάζεσαι...
Να πας πού;
Δεν έχει σημασία...
Πάντα βρίσκεις κάποιο λόγο
να μ' αφήνεις...
Προσπαθώ να θυμηθώ
ενώ θα 'πρεπε να ξεχάσω...
Δε θέλω να παραιτηθώ...
Να σε ξαναβρώ θέλω...
Να ξαναβρώ το μυστικό μας κώδικα...
Όλα εκείνα τα μικρά...τα δικά μας...τα ασήμαντα...
Τα σημαντικά...
Εκείνο το καθημερινό το βιαστικό φιλί
στην πόρτα πριν φύγεις...
Εκείνο το φιλί το φευγαλέο ΄
που είχε γεύση αγάπης...


 

Για ν' αμφιβάλλεις...

Τυχαία αν ποτέ σε συναντήσω,
θέλω να βρέχει.
Τα υγρά μου μάτια που θα σε κοιτάνε,
να 'ναι γεμάτα από βροχή.
Για ν' αμφιβάλλεις...
Θα σου χαμογελάσω δήθεν αδιάφορα...
Θέλω να κάνει ψύχρα
όταν το χέρι που θα τρέμει θα σου δώσω.
Για ν' αμφιβάλλεις...
Ν' αστράφτει θέλω...
Να βροντάει όταν σου μιλώ
με μια φωνή απ' τη συγκίνηση
βραχνή...τρεμάμενη...σπασμένη...
Για ν' αμφιβάλλεις...
Θα έχω τόση ταραχή...
Τα πόδια δε θα με βαστάνε...
Θα βιάζομαι να φύγω...
Θα είμαι κάτω απ' τη βροχή χωρίς ομπρέλα...
Για ν' αμφιβάλλεις...
Μόνο έτσι ίσως μπορέσω να κρυφτώ...
Μόνο έτσι ίσως δε θα καταλάβεις...
πως τίποτε δεν άλλαξε..
πως σ' αγαπώ ακόμα...
Κι αν ότι νιώθω πάει να με προδώσει,
να το καλύψει η βροχή.
Γι αυτό ας βρέχει αν ποτέ σε συναντήσω.
Για ν' αμφιβάλλεις...
 

Που να 'σαι τώρα...

Που να 'σαι τώρα...
Σε ποιές άνισες μάχες σκορπάς τη ζωή σου...
Κάποτε έμεινες χωρίς άλογο...
Άλλοτε δίχως σπαθί...
Μα συνέχιζες...
Πολεμούσες με την ψυχή σου...
Γι αυτό ήσουν άτρωτος...
Υποκλίνονταν οι εχθροί σου...
Τραβούσες μπροστά...
Τα συνθήματά σου ακατάληπτα...
Σε είπανε ρομαντικό...ανόητο...
ονειροπόλο... Δον Κιχώτη...
Δεν ήσουν...
Δεν πολεμούσες ανεμόμυλους...
Οι στόχοι σου συγκεκριμένοι
μα άπιαστοι...
Σου ήταν αδιάφορο...
Εσύ είχες την ψυχή σου...
Ώσπου στην πλήγωσαν...
Μα ακόμα κι έτσι πολεμάς...
Για σένα...για μένα...
για το άδικο αυτού του κόσμου...
Κι αν τα συνθήματά σου είναι ακατάληπτα
εγώ ξέρω να τα ερμηνεύω...
Κι αν είναι πληγωμένη η ψυχή σου,
ένα είναι βέβαιο...
Δε θα τη χάσεις ποτέ...
Δε θα πάψεις ποτέ να μάχεσαι...
Για σένα...για μένα...
για το άδικο αυτού του κόσμου...

Πριν φύγει το καλοκαίρι...

Με το βλέμμα βυθισμένο
στο γαλάζιο του Αιγαίου αναρωτιέσαι...
Πόσο άδεια μπορεί να είναι τα καλοκαίρια...
Πόσο ασφυκτικά γεμάτα
απ' αυτό το μαύρο πηχτό κενό...
Αναλογίζεσαι τη ζωή σου...
Έζησες ποτέ στ' αλήθεια;
Έδωσες...
Πήρες...
Πήρες;
Άδεια τα χέρια...
Άδεια η ψυχή...
Μόνο τα μάτια γεμάτα...
Δάκρυα...
Μικρή ζωή...
Πικρή ζωή...άχρωμη...ανόητη...
Γέμισε κιόλας ο ουρανός με σύννεφα...
Η ψυχή με καταιγίδα...
Φοβάσαι...
Νυχτώνει νωρίς πια...
Ένα πρόωρο φθινόπωρο ξεγύμνωσε την ψυχή σου...
Μάζεψε λίγο ήλιο...
Σκέπασέ την...
Βιάσου...
Πριν φύγει το καλοκαίρι...

Αρκεί να μ' αγαπάς...

Να μπορούσα να κλείσω μέσα μου
κάθε τι  απ' αυτό το καλοκαίρι...
Την απέραντη θάλασσα...
Την καυτή αμμουδιά...
Το  φωτεινό ήλιο...
Τα χρυσοκόκκινα δειλινά στο Αιγαίο...
Τη μαγική αυγουστιάτικη πανσέληνο...
Τα κατάλευκα σπίτια...
Τα γαλανόλευκα εκκλησάκια...
Τα μάτια σου...τα λόγια σου...τα φιλιά σου..
όλα καλοκαιρινά, γλυκά, παραμυθένια...
Που να τα κρύψω όλα αυτά...
Να τα πάρω μαζί μου...
Να μη μου φύγουν...
Να μη μου λείψουν...
Να τα 'χω καταφύγιο τις νύχτες του χειμώνα...
Να δίνουν χρώμα στις γκρίζες μέρες μου...
Να νοσταλγώ...
Να ονειρεύομαι...
Να προσμένω...
Το πλοίο ξεκινάει σε λίγο.
Απλώνω τα χέρια.
Σε κλείνω στην αγκαλιά μου.
Μου χαμογελάς...
Η θάλασσα, ο ήλιος, η πανσέληνος,
το γαλανόλευκο νησί, μέσα στα μάτια σου...
Το πλοίο φεύγει...
Νιώθω πως τα πήρα όλα μαζί μου...
Αρκεί να με κοιτάζεις...
Αρκεί να μ' αγκαλιάζεις...
Αρκεί να μ' αγαπάς...

Το λάθος βήμα...

Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι...
πότε έκανα το λάθος βήμα.
Πότε ήταν η λάθος στιγμή...
Το μοιραίο δευτερόλεπτο
που αλλάζει τη ζωή σου για πάντα.
Άφησα κάποιους
να κινούν τα νήματα...
κι εγώ σα μαριονέτα σε θέατρο σκιών
πρωταγωνιστούσα σ' ένα παράλογο έργο
ερήμην μου...
Και τώρα χίλια "αν" με τρελαίνουν.
Χίλια "αν" που θα μπορούσαν
να είχαν αλλάξει την πλοκή του έργου,
το σκηνικό, τους πρωταγωνιστές
και τους κομπάρσους.
Αφέθηκα να είμαι το πιόνι
σ' ένα παιχνίδι χαμένο απ' την αρχή...
Σ' αυτή τη σκακιέρα
η βασίλισσα ήταν καταδικασμένη
γιατί ήταν αθώα... ανυποψίαστη...αφελής.
Πίστευε πως μόνη της
θα μπορούσε να κερδίσει
τον πόλεμο...
Με πύργους γκρεμισμένους...
Χωρίς αξιωματικούς... χωρίς άλογα...
χωρίς στρατιώτες...
Μ' ένα βασιλιά που την πούλησε τελικά,
για να ζήσει ο ίδιος...

Τα μάτια σου...

Πιο πολύ απ' όλα θυμάμαι τα μάτια σου.
Την αγάπη που καθρεφτιζόταν μέσα τους.
Απλή, καθαρή, γαλήνια, αναπάντεχα αληθινή...
Τίποτε δε ζητούσε...
Μόνο να δώσει ήθελε...
Κι εγώ έπαιρνα...όλο έπαιρνα,
όση αγάπη μου έδινε το τρυφερό σου βλέμμα.
Και ξαφνικά τα μάτια σου γέμισαν φόβο.
Κάτι διάβασες μέσα στα δικά μου...
Το ενδεχόμενο έγινε βεβαιότητα...
Το τέλος αναμενόμενο...
Κι αυτό το προαναγγελθέν τέλος
που διάβασες μέσα στα μάτια μου,
έγινε εφιάλτης...
Κι έπειτα όλα άλλαξαν...
Και το φόβο στο βλέμμα σου,
διαδέχτηκε η ειρωνεία, η απαξίωση, η οργή και το μίσος...
Πως γίνεται έτσι να μεταμορφώνεται η αγάπη;
Τόσο που ν' αμφιβάλλεις τελικά
για την πραγματική της ταυτότητα...
Να μπερδεύονται ξαφνικά
όλα όσα μέχρι χθες θεωρούσες ξεκάθαρα.
Να στροβιλίζεσαι  ανάμεσα στην αλήθεια
και στο ψέμα...
Κι αναρωτιέμαι ...
Που πήγε εκείνο το γεμάτο αγάπη βλέμμα...
Ποιος απ' τους δυό μας ξεγελάστηκε τελικά...
Ποιος από τους δύο ήταν ο ψεύτης...

Για μια μέρα μόνο...

Ας ήτανε μια μέρα να μ' αγαπήσεις απόλυτα.
Με μια αγάπη πέρα από τ' ανθρώπινα.
Να γίνεις Θεός...
Θεά να με κάνεις κι εμένα...
Μια αγάπη ιδανική...
Χωρίς εκείνα τα μικρόψυχα,
τα ποταπά, τα μίζερα,
που την υποβάλλουν σε εκπτώσεις...
Αυτή την υπέρτατη αγάπη,
που εμπεριέχει αβίαστα
το σεβασμό, την προσφορά,
τη δικαιοσύνη, την ελευθερία...
Χωρίς ισχυρούς και ανίσχυρους,
χωρίς χειραγωγήσεις,
υστεροβουλίες και εξαρτήσεις...
Χωρίς εγωισμούς και θυμό
για κάτι μικρά κι ασήμαντα
που μεταμορφώνουν πάντα την αγάπη
σε κάτι υποδεέστερο...
Χωρίς όλα αυτά που πληγώνουν,
που φυλακίζουν την ψυχή
που προκαλούν  δυστυχία...
Έτσι να μ' αγαπήσεις...
Απόλυτα...
Για μια μέρα μόνο...
Με μια αγάπη πέρα από τ' ανθρώπινα...
Να γίνεις Θεός...
Θεά να με κάνεις κι εμένα...
Έστω για μια μέρα μόνο...

"Είμαι αλλού..."

                1.    Βυθισμένος στις σκέψεις...

Ήσουν βυθισμένος στις σκέψεις σου.

Κάθε ενδεχόμενο επικοινωνίας

φάνταζε εξωπραγματικό.

Το βλέμμα σου ταξίδευε κάπου

όπου εγώ δε χωρούσα.

Άναψες τσιγάρο...

Έπρεπε κάπως να δηλώσεις

την παρουσία σου στο χώρο...

Μια αποτυχημένη προσπάθεια

να με πείσεις ότι βρισκόσουν εκεί...

Δεν ήσουν εκεί και το ήξερα...

Δε ρώτησα τίποτα...

Η απάντηση ήταν ήδη γραμμένη παντού...

Στο πρόσωπό σου, στις κινήσεις σου,

στους τοίχους του δωματίου

που έγινε ξαφνικά καταθλιπτικό,

στον καπνό του τσιγάρου σου

που ανέβαινε στο ταβάνι βαριεστημένα,
στον καθρέφτη
που αποτύπωνε την απουσία σου...

Τα πάντα φώναζαν: "Είμαι αλλού..."

Πήγα κάτι να πω...
Xτύπησε το τηλέφωνο...

Απέκτησε νόημα

η παρουσία σου ξαφνικά...

Παραιτήθηκα από την όποια

προσπάθεια για διάλογο.

Δεν υπήρχε λόγος

μόνη μου να προσπαθώ...

                    2.   Στην αγκαλιά μιας πολυθρόνας...

Άρπαξες με αγωνία το ακουστικό...
Κάτι μισές κουβέντες...
Μονολεκτικές απαντήσεις...
Κάποιο χαμόγελο δε βρήκε φιλόξενα χείλη...
Αναζήτησε καταφύγιο στα μάτια σου...
Βιάστηκες να τα χαμηλώσεις...
Έπρεπε να βρεις χρόνο...
να δαμάσει μια άγρια χαρά,
που δεν είχε σχέση με μένα...
Δεν είχε σχέση μ' εμάς...
Προσπάθησες να καμουφλάρεις
την προσμονή σου γι αυτό το κάτι άλλο...
Της φόρεσες μια μάσκα ανησυχίας...
δήθεν για κάτι έκτακτο...κάτι επείγον...
Το μόνο επείγον
ήταν η ανάγκη σου να φύγεις...
"Μη με περιμένεις...
Θ' αργήσω..." ψιθύρισες
και κάτι άλλα που δε συγκράτησα
γιατί δεν ήταν αληθινά...
Έκλεισες απαλά την πόρτα...
Έμεινα ακίνητη στην πολυθρόνα...
Άνοιξα πάλι το τετράδιο...
Μόνο σ' αυτό μιλάω πια...
Μόνο αυτό μ' ακούει πια..
Διαβάζω αυτό που είχα γράψει
μόλις μια βδομάδα πριν:
    
      17 Ιανουαρίου
"Πόσους αιώνες βρίσκομαι εδώ μέσα!
Γέρασα σ' αυτήν εδώ την πολυθρόνα...
Γριά ήμουν πάντα...
Το 'νιωθα πάντα...
Περνούν οι μέρες...περνούν τα χρόνια
σ' αυτήν εδώ την πολυθρόνα.
Οι ώρες με γελούσαν...
Πρόσμενα την αυγή, μα δεν κυλούσαν...
Μονάχα απόβραδο και βράδυ...
Κι έπειτα μόνο βράδυ...
Τι θλιβερό σκοτάδι!
Τι φυλακή!
Έγινα μια σκιά μέσα στη νύχτα...
Κι είναι αλήθεια...
Μονάχη ήμουν πάντα μες στο κρύο...
Ας πω ένα αντίο στην προσμονή..."

Έκλεισα το τετράδιο.
Τι άλλο να γράψω...
Όλη μου η ζωή  εκεί...
σε λίγες γραμμές...
"Ας πω ένα αντίο στην προσμονή..." ψιθύρισα
και κουλουριάστηκα στην αγκαλιά της πολυθρόνας...

Ένας ήλιος τα μεσάνυχτα!

Ήρθες μια νύχτα θλιβερή
 όταν πια έπαψα να περιμένω...
Οι ελπίδες μου
είχαν φύγει προδομένες...
σαν προσευχές που χάθηκαν
στα ουράνια, γιατί
αρνήθηκε να τις ακούσει ο Θεός...
Οι νύχτες διαδέχονταν
τις νύχτες...
Ποτέ δε συναντούσαν την αυγή...
Ήρθες...
Στο βλέμμα σου
είχες κρύψει,
το φως κάποιας χρυσής ανατολής...
Απρόσμενα ξημέρωσε...
Η νύχτα μου η ατέλειωτη,
σα μάγισσα κακιά,
πέταξε μακριά μου ηττημένη...
Τα χείλη σου, μαγιάτικα τριαντάφυλλα,
σκόρπισαν στο κορμί μου
κόκκινα  φιλιά
και στην ψυχή μου μυρωμένες υποσχέσεις...
 Ήρθες τη νύχτα εκείνη την αξέχαστη,
όταν κουράστηκα να περιμένω,
κι ανέτειλε  ένας ήλιος
τα μεσάνυχτα,
που τη ζωή μου γέμισε με φως...

Άρνηση

Ακόμα κι η νύχτα απόψε
κουβαλά μια άρνηση...
Μια βάρκα καθρεφτίζει
θρασύτατα την αυταρέσκειά της
στη θάλασσα,
αδιαφορώντας πλήρως
για τον παγωμένο σκοτεινό βυθό της...
Τ' αστέρια με μια έπαρση εξοργιστική
αυτοπροβάλλονται,
χωρίς διόλου να νοιάζονται
για τα τρομαχτικά σκοτάδια
του ουρανού...
Κι ένα κίτρινο κακό φεγγάρι,
σαν ειρωνικό μισό χαμόγελο,
κοιτάει από ψηλά με περιφρόνηση
τον κόσμο που χάνεται...
Τι ώρα είναι;
Αργεί πολύ να ξημερώσει...
Ας κατεβάσω τα ρολά...
Δεν την αντέχω τη νύχτα απόψε...

Σώπασε λίγο...

Σώπασε λίγο...
Ν' ακούσεις την ψυχή σου...
Μη φοβάσαι τη σιωπή...
Χάθηκες στη φασαρία
των τρένων που φεύγουν...
των πλοίων που σφυρίζουν...
των ανακοινώσεων στις αίθουσες
των αεροδρομίων...
Σκορπίζεται η ζωή σου...
σε εισιτήρια κι αποσκευές...
σε ανούσιες κουραστικές διαδρομές...
σε αναχωρήσεις και αφίξεις
από το τίποτα στο πουθενά...
σ' ένα διαρκές πήγαινε-έλα
από την προσμονή στην απελπισία...
από τη νοσταλγία στην απόγνωση...
Στα οδυνηρά ταξίδια σου
ζεις μόνο αποχαιρετισμούς...
Δε μένεις πουθενά...
Κανένας τόπος φιλόξενος...
Καμιά πατρίδα...
Που πας;
Που θέλεις να φτάσεις;
Από που δραπετεύεις συνεχώς;
Γιατί δε σε κρατάει κανένα λιμάνι;
Γιατί στη ζωή σου υπάρχουν μόνο "αντίο"
ποτέ ένα καλωσόρισμα;
Σώπασε λίγο ν' ακούσεις την ψυχή σου...
Κάποιες μασκαρεμένες ανάγκες σου,
φωνάζουν να τις αποκαλύψεις...
Ήρθε η ώρα...
Μη φοβηθείς τη σιωπή...

Σε περιμένω...

Όπως βαδίζεις
στους  έρημους δρόμους,
ακούς συχνά ένα ψίθυρο...
Δεν είναι θρόισμα φύλλων...
Ούτε  ερωτικό παραλήρημα
κυμάτων που χαϊδεύουν την ακτή...
Μια μακρινή φωνή σε καλεί...
Είναι η φωνή μου που ψιθυρίζει:
 "Σε περιμένω...σε περιμένω...σε περιμένω..."
Άσε τους άδειους δρόμους σου...
Προχωράς...προχωράς...
μα πάντα βρίσκεσαι
στο ίδιο σημείο απόγνωσης...
Μην έχεις αυταπάτες...
Σε λάθος δρόμο ξοδεύεσαι...
Άσε την ατέρμονη, μονότονη ευθεία...
Πάρε τη στροφή...
εκεί στο δρόμο με τους ευκαλύπτους...
Μια γάτα νιαουρίζει παραπονιάρικα...
Διψά για ένα χάδι...
Τρίβεται νωχελικά
πάνω σ' ένα γέρικο κορμό...
Όπως τότε...
Θυμάσαι;
Δε θα κουραστώ να ψιθυρίζω
μες στο μυαλό σου,
που βουλιάζει σε αδιέξοδα...
"Σε περιμένω...σε περιμένω...σε περιμένω..."
Ώσπου ν' αναγνωρίσεις τη φωνή...
Ώσπου να το πιστέψεις...
Να πάρεις τη στροφή...
Εκεί στο δρόμο με τους ευκαλύπτους...
Θα με δεις...
ακουμπισμένη σ' ένα γέρικο κορμό...
να περιμένω...

Τέλος εποχής

Τα φύλλα πέφταν στην αυλή
- γλυκό φθινόπωρο-
και τα παρέσερνε ο αέρας...
Ο ήχος που άφηναν παράξενος...
Σαν ένα σύρσιμο
από πολλά μικρά πόδια...
Όλα πρόδιδαν
μια επερχόμενη φυγή...
Άνοιξες το παράθυρο...
Ανέπνευσες βαθιά...
Ρούφηξες με μιας
όλη την ομορφιά του φθινοπώρου...
Όλο το κόκκινο.. το κίτρινο
 ...το πορτοκαλί...
Γύρισες και με κοίταξες...
Έγινες ξάφνου,
απροσδόκητα ωραίος
και μελαγχολικός...
Το βλέμμα σου,
σα φωτεινή επιγραφή
 νέον, έγραφε
" τέλος εποχής"...
Τι κι αν έριξες
τα μάτια σου στο πάτωμα...
Είχα προλάβει να διαβάσω...
Δεν είναι μόνο που έφυγες...
Είναι που έκλεψες
τα πιο ωραία χρώματα
του φθινοπώρου...
Έμεινε μόνο η βροχή...
η συννεφιά... το γκρίζο...
Που να βρω τώρα
ένα χρώμα όμορφο
να ντύσω τη ζωή μου...
Δεν είναι μόνο που έφυγες...
Είναι που χάθηκε σε μια στιγμή
ένα γλυκό φθινόπωρο
κι απότομα χειμώνιασε...

Μια στάση

Ένα μαντήλι που γνέφει "αντίο",
πριν να το χάσει από τα μάτια του
ο ταξιδιώτης...
Το τελευταίο σφύριγμα σ' ένα σταθμό,
πριν ξεκινήσει το ταξίδι του
ένα τρένο...
Μια αχνή γραμμή που αφήνει
σχίζοντας τον ουρανό
κάποιο αεροπλάνο...
Ένα φιλί που δίνει
φεύγοντας το κύμα
στην ακτή...
Έτσι ήτανε το  πέρασμά σου
απ' τη ζωή μου...
Σύντομο...
Όσο κι αν με πικραίνει αυτό,
γι αλλού ταξίδευες....
Εγώ απλώς ήμουν για σένα,
ο ενδιάμεσος σταθμός...
Σαν ταξιδιώτης που κουράστηκε
και στάθηκε να ξαποστάσει...
Αυτό ήμουν...Μια πηγή,
που έσκυψες να ξεδιψάσεις...
Η σκιά ενός δέντρου,
που σ' αγκάλιασε για ν' αποκοιμηθείς...
Όσο κι αν πρόσμενα να 'μαι
το τέρμα στο ταξίδι σου,
ήμουν μονάχα στην πορεία σου
 μια στάση...
Κι έφυγες...
για να ρίξεις άγκυρα αλλού...