Κάποιες γυναίκες

 Κάποιες γυναίκες φεύγουν 

πριν το τέλος της γιορτής.

Είναι αργά θαρρούν,

ν' αναζητήσουν τη χαρά 

κι ούτε που έμαθαν ποτέ 

να τη διεκδικούν.

Πάντα σαν φεύγουν 

πιάνει μπόρα 

και τρέχουν να σωθούν 

απ΄ τη βροχή

ενώ μες στη βιασύνη τους, 

ένα ένα χάνουν ό,τι έχουν.

Το γυάλινο γοβάκι τους

στη λάσπη θάβεται βαθιά,

κανένας πρίγκηπας να μη το βρει...

ξυπόλητες, σχεδόν γυμνές,

γυρίζουν πίσω, 

στης καταδικασμένης τους ζωής

τ' αποκαϊδια...

μόνες σε μια γωνιά,

γλείφουνε τις πληγές τους

κι οικτρά το μετανιώνουν

που ονειρεύτηκαν.

Η αυγή τις βρίσκει πάντα

στις στάχτες να ψάχνουν

κομμάτια ζωής.

Κάποτε, κάποιος βλέπεις, 

τις είπε πως εκεί ανήκουν

κι αυτές τον πίστεψαν...

Μαρία Γασπαράτου