Μια δέσμη πασχαλιές

  Ανθισμένες πασχαλιές

σαν όμορφες ρομαντικές κοπέλες,

στολισμένες

με άσπρα, πράσινα, λιλά κεντίδια,

λικνίζονται αυτάρεσκα,

στου ανέμου το ανοιξιάτικο παιχνίδισμα,

έτοιμες λες για λαμπρό αρραβώνα,

ανύποπτες

για το άδικο που ύπουλα λερώνει

του δειλινού τα πορφυρά φτερά.

Το άρωμά τους ακούσια απλώνουν

στης προδοσίας τ' ανίερα χέρια,

σε μια τελετουργία μυστική

με απόκοσμες εκφάνσεις.

Ρίγος διαπερνά του απόβραδου 

την πληγωμένη ράχη.

Η νύχτα απόψε αίμα ζητά

και άδικη θυσία

κι αμέσως κάποιος συναινεί

μ' ένα απρόσμενο φιλί στο μάγουλο

κι από αγαπημένος γίνεται δήμιος.

Μ' ένα σπαθί

κόβει μια δέσμη πασχαλιές

και τις σκορπά με υποκρισία

πάνω στης Αγάπης

το άψυχο σώμα.

Μα όσες φορές κι αν την προδίδουν την Αγάπη,

έρχεται πάντα η στιγμή που δικαιώνεται.

Όσες φορές κι αν τη σκοτώνουν την Αγάπη,

τόσες φορές εκείνη θ' ανασταίνεται.

Μαρία Γασπαράτου