Σκαρί θλιμμένο

Πήραμε τ' όνειρο και το κρεμάσαμε 

πάνω σε μια πολύχρωμη 

και φλύαρη ψευδαίσθηση, 

μπροστά στη θάλασσα,

μέσα σε μια ωραία σκαλιστή κορνίζα,

να αγναντεύει του πελάγου το απέραντο,

να πλέκει προσμονές

με του ορίζοντα το μεταξένιο νήμα,

κάτω απ΄το αφηρημένο βλέμμα του Θεού,

κάτω από τ' ουρανού το απατηλό γαλάζιο

και κάθε τόσο 

με μιας ελπίδας ξεφτισμένης τα φτερά, 

το ξεσκονίζαμε

και το γυαλίζαμε με πρωινές δροσοσταλιές,

απ' της ψυχής μας τα πιο τρυφερά 

κι αθώα άνθη...

"Κάποτε θα το ταξιδέψουμε..." είπαμε...

κι έπειτα το ξεχάσαμε το όνειρο,

στην πιο βρώμικη σκόνη εκτεθειμένο,

εξαντλημένο

από τ' αδιάκοπα του χρόνου πήγαιν' έλα.

Πολλή υγρασία άφησαν πάνω του 

οι ανάσες του Νοτιά...

σκούριασε τ' όνειρό μας...

μοιάζει πια με παλιό σκαρί θλιμμένο

που έμεινε αταξίδευτο

σε μια έρημη ακτή,

δυο βήματα όλο κι όλο 

απ' τη θάλασσα.

Μαρία Γασπαράτου