Έφευγα...

 Έφευγα.. 

με αργούς ρυθμούς...

μα κάθε βήμα μου μικρό,

πιο σίγουρο ήτανε 

από το προηγούμενό μου βήμα...

κι ούτε ένα πισωγύρισμα,

ούτε μια φευγαλέα ματιά, 

σ' ό,τι ήταν πια αδύνατο

να με κρατήσει.

Καμιά αμφίβολη χαρά 

δεν ήταν ικανή

να μου αλλάξει γνώμη,

κανείς ήλιος περαστικός 

απ' της ζωής μου 

τους ατέλειωτους χειμώνες.

Σιγά σιγά το δρόμο άνοιγα 

μέσα από αγκάθια 

και ξερόκλαδα αιχμηρά,

πατώντας πάνω σε άθλια 

σκουριασμένα ψέματα,

σε αφελή, παραπλανητικά ονειρέματα 

και κίνητρα μασκαρεμένα.

Αργά αργά μα σταθερά, 

έφευγα,

όλο έφευγα

και ξέφευγα...

ενώ μπροστά μου 

αναστημένα μες στο φως,

με πρόσμεναν 

όλα τα σκοτωμένα καλοκαίρια.

Μαρία Γασπαράτου