Υπήρχαν πάντα παράθυρα εκεί...

Υπήρχαν πάντα παράθυρα εκεί...

μα εσύ συνέχιζες να ζεις στα σκοτεινά,

προσποιούμενος πως τάχα δεν υπήρχαν.

Μια αχτίδα αμυδρή φωτός

τρύπωνε κάπου κάπου στα κλεφτά 

μέσα απ' τις γρίλιες, 

άφηνε κάποιο αποτύπωμα χαράς

πάνω στα σκονισμένα σου όνειρα

και φεύγοντας το έπαιρνε μαζί της.

Αναρωτιόσουν κάποτε, 

γιατί κάθε σου φωτεινή στιγμή

κρατούσε τόσο λίγο...

μελαγχολούσες 

που έπρεπε να ψάχνεις στα τυφλά

για λίγο ουρανό, για ένα χάδι του ήλιου.

Χειμώνες πέρναγαν και άνοιξες

φθινόπωρα και καλοκαίρια

πίσω απ' τα κλειστά παντζούρια σου,

δίχως καθόλου να σ' αγγίζουν.

Μα ίσως στο βάθος να το προτιμούσες... 

οικεία σου ήταν αυτή τη φυλακή...

έξω, η ζωή εγκυμονούσε κάποιο ρίσκο

και δεν τολμούσες.

Κι όμως...

υπήρχαν πάντα παράθυρα εκεί...

μια κίνησή σου μόνο αρκούσε

για ν' ανοίξουν.

Μαρία Γασπαράτου