Σπίτια-κελιά

 Νυχτώνει πάνω απ' την άρρωστη πόλη.

Σπίτια-κελιά φωτισμένα 

σαν άστρα που έπεσαν

σαν όνειρα φλεγόμενα που επέστρεψαν

μετά από άνιση μάχη

και σιγοκαίνε ακόμα

πριν γίνουν στάχτη το ξημέρωμα...

μικρές φλογίτσες 

από αναμμένους αναπτήρες,

που επιμένουν άδικα

σε μια υπαίθρια συναυλία, 

που έχει από καιρό ματαιωθεί.

Φώτα... 

χιλιάδες φώτα απελπισμένα,

σαν προσδοκίες,

που από βαριές ανάσες δραπετεύουν

και ψάχνουν να βρουν Θεό,

μια ελπίδα έστω αχνή να του αποσπάσουν,

κάποια υπόσχεση υποβόσκουσα

σε μια του λέξη αγάπης,

μ' ένα του βλέμμα στοργικό 

να ντυθούν

να ζεσταθούν 

ν' αντέξουν...

Στενεύει ο δρόμος

κι είναι μακρύς...πολύ μακρύς 

ο φετινός χειμώνας...

Μαρία Γασπαράτου