Τόλμησα...

 Τόλμησα κι εγώ να κάνω ένα βήμα 

την ώρα που η σιωπή  χόρευε  

με τη νύχτα αγκαλιά...

να εμπιστευτώ μια μοίρα μάγισσα

που πίστεψα πως είχε  βαρεθεί 

κάθε καλό να καταστρέφει...

στην άκρη ενός γκρεμού 

το χέρι μου ν' απλώσω για ένα ανθάκι,

που χρώμα θα έδινε στην άχρωμη ζωή μου

και άρωμα 

στις άοσμες στιγμές της μοναξιάς.

Τόλμησα... 

και σαν τη μυγδαλιά μες στο χειμώνα

με άσπρα πέπλα αέρινα έντυσα την ψυχή μου 

κι ούτε που νοιάστηκα

αν θα την κάψει η παγωνιά.

Κι ήταν Φλεβάρης...

μέρα γλυκιά...μέρα λαμπρή... 

στο μάγουλο με φίλησε 

ένας προδότης ήλιος

κι έπειτα μ' έδωσε 

σ' ένα χιονιά φονιά... 

Μαρία Γασπαράτου