Και προχωράω, προχωράω
προς την ακτή σου,
προς τη ζεστή χρυσή σου θάλασσα.
Δίπλα, κοντά μου, πίσω μου,
τοπία δίχως χρώματα,
λέξεις χωρίς νοήματα,
σκιές αδιάφορες,
ανάσες ξένες...
κι έρχομαι, όλο έρχομαι
μα αντί η φιγούρα σου να μεγαλώνει
όσο θαρρώ πως πλησιάζω,
αυτή μικραίνει κι όλο μακραίνει
και τρέχω ασθμαίνοντας
για να προλάβω,
μην έρθει η άνοιξη
κι εγώ έχω μείνει πίσω...
μα κάθε βήμα μου
νιώθω αναπάντεχα
πως κάτι από σένα κλέβει
και σε χάνω...
ώσπου μια σκοτεινή, μικρή
και άκαμπτη τελεία γίνεσαι
εδώ, σ' αυτό το ποίημα μου,
στον τελευταίο στίχο.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου