Ότι αξίζεις είναι μπροστά

Να μένεις
εκεί που ανθίζουν ανυπόμονα
στο διάβα σου λουλούδια
που στης φωνής σου το άκουσμα
νότες χαρούμενες στον άνεμο χορεύουν
και μ' ένα σου χαμόγελο
πέφτει στην έρημο απρόσμενη βροχή...
να μένεις
εκεί όπου χωρίς να το ζητήσεις
απλώνονται να σ' αγκαλιάσουν χέρια
και νιώθεις δίχως κάποιος να σ' αγγίξει
να σε χαϊδεύουν βλέμματα στοργής...
εκεί να μένεις...
εκεί που ξέρουν να διαβάζουν τη σιωπή σου
που η παρουσία σου είναι δώρο κι ευλογία
κι ο ερχομός σου είναι ατέλειωτη γιορτή...
αλλά να φεύγεις
απ' όπου αισθάνεσαι πως περισσεύεις
χωρίς φραγμούς να τη σκοτώνεις την ελπίδα
που σαν άχρηστη άγκυρα
σ' ό,τι πονάει σε κρατά...
να φεύγεις
όταν η απουσία σου τίποτα δε σημαίνει
κι ούτε ένα βλέμμα να μη ρίχνεις πίσω...
ό,τι προσμένεις κι ό,τι αξίζεις
είναι μπροστά...

Μαρία Γασπαράτου