Ενα παράθυρο μες στο σκοτάδι

Είναι ένα παράθυρο μες στο σκοτάδι
που περιμένει να το βρεις και να τ' ανοίξεις
ας μη το βλέπεις
μέσα σου αισθάνεσαι βαθιά
πως κάπου υπάρχει
κι ορκίζεσαι οτι ακούς να σε καλεί το φως...
έχει μια μεταξένια ανάλαφρη φωνή...
μοιάζει με το δροσάτο πέρασμα
του πρωινού ανέμου
μέσα από ηλίανθους διψασμένους
και πάνω από του πελάγου το υγρό κορμί...
όμως παραμονεύει ο πόνος
ακανθωτές σιωπές τα δάχτυλά σου αγκυλώνουν
πάνω σε αβεβαιότητες σκοντάφτεις αιχμηρές
πέφτεις...
σηκώνεσαι...
για λίγο προχωράς
και πάλι πέφτεις
σε τρομάζει το άγνωστο
κάθε σου βήμα εκβιάζει το κενό...
είναι η στιγμή που ίσως λυγίσεις
που αφορμή θα βρεις για να τα παρατήσεις
να επιλέξεις τελικά τη νύχτα
να νιώσεις μέσα της πως είσαι ασφαλής
κι όμως υπάρχει ένα παράθυρο
που περιμένει να το βρεις και να τ' ανοίξεις
κι ας μη το βλέπεις
γιατί κάποιες φορές πρέπει να το κερδίσεις...
δε σου χαρίζεται το φως...

Μαρία Γασπαράτου