Μια αυθαίρετη γωνιά

Είναι φορές
που πάνω στο χαρτί οι λέξεις μου
σκαλώνουν στο όνομα σου...
είναι φορές που οι σκέψεις μου
λιποτακτούν
κι ακολουθούν τα βήματά σου...
Τίποτε δικό σου εδώ δεν υπάρχει...
καταλαβαίνεις;
Τίποτα που να σε κάνει να επιστρέφεις
στη δική μου γη...
Μα είναι αυτή η αυθαίρετη γωνιά 
βαθιά μέσα μου
που αφήνει πάντα ανοιχτή μια πόρτα
και εισβάλλεις απ' το πουθενά 
καταλαμβάνεις σχεδόν φασιστικά τη σκέψη μου
εξουσιάζεις τις λέξεις μου
γεμίζεις το χαρτί με ίχνη δικά σου...
Σε βλέπω κιόλας αυτάρεσκα να γελάς.
Μα κάποτε θα μπορέσω...
θα δεις...
θα υποτάξω το στίχο 
θα δαμάσω το ποίημα
θα κλειδώσω την πόρτα
να μείνεις έξω απ' τις σκέψεις μου
έξω απ΄τις λέξεις μου
μακριά απ την ψυχή μου...

Μαρία Γασπαράτου