Στο κατώφλι του Γενάρη
θα σταθώ...
με φύλλα κίτρινα ξερά
θα 'ναι μπροστά ο δρόμος μου
στρωμένος
κι όπως θα περπατώ,
κάτω απ΄τα πόδια μου, η φθορά,
δίχως αντίσταση καμία,
θα συνθλίβεται.
Σε κάθε βήμα μου,
αδύναμες θ' ακούω φωνές,
όσων θα προσπαθούν
να με κρατήσουν πίσω.
Δε θα λυγίσω.
Στη στοργική γαλήνη του χειμώνα
θ' αφεθώ,
φιλιά ζωής θα παίρνω
απ' τα υγρά του χείλη,
κι αν κάποια βράδια νιώθω παγωνιά,
με τα εύφλεκτα όνειρά μου,
φωτιές θ' ανάβω...
Στις χρυσαφένιες φλόγες τους,
ωραία θα καίγονται,
διλήμματα ενοχλητικά κι αμφιβολίες...
κι εγώ δίχως παράπονο
και δίχως φόβο,
τη χιονισμένη θ' ατενίζω ερημιά.
Κάτω απ΄τους πάγους ήδη,
σα νιόβγαλτο ανθό που σκάει,
θ' ακούω να γεννιέται
ό,τι προσμένω.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου