Γκρίζα περιστέρια

Να 'ρχεσαι σε θυμάμαι 

και να φεύγεις βιαστικά.

Μέσα μου ένα ποτάμι φουσκωμένο,

απελπισμένα γύρευε 

μια θάλασσα να βρει 

μες στην ψυχή σου

να εκβάλλει... 

κι εγώ να λέω κάθε φορά

ότι δεν πρόλαβα...

μα η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα,

τον κύκλο των δακρύων μου 

έτσι να τον εκθέσω χωρίς εχέγγυα.

Όπως και να 'χει, σ' αγαπούσα 

και μ' έναν τρόπο ανερμήνευτο,

ήξερα πως μ' αγάπαγες κι εσύ...

και σε θυμάμαι πάντα τρυφερά,

στον κόσμο τον δικό σου,

άπληστα να ρουφάς

το νέκταρ της ζωής,

μ' ένα τσιγάρο "22 μπλε" 

στα χείλη, 

το βλέμμα σου να χάνεται 

σε ορίζοντες αθέατους

στα παιδικά μου μάτια,

ενώ μπροστά και γύρω σου

και πάνω, 

στον καλοκαιρινό ουρανό σου,

ξένοιαστα να πετούν

ήμερα, γκρίζα περιστέρια.

Μαρία Γασπαράτου