Το παραμύθι σου

 
Για την Ανθή...

για κάθε Ανθή...

Από μικρή σου άρεσαν πολύ

τα παραμύθια,

αυτά με τις πεντάμορφες

μα άτυχες κοπέλες

που ο πρίγκηπας τις έσωζε

και φεύγανε μαζί του.

Δίχως προσπάθεια καμιά

τον εαυτό σου κάποτε,

η ίδια να τον σώσεις,

άπραγη απλώς περίμενες,

κάποιον να σε γλιτώσει.

Κι ήρθε η στιγμή που έπεσε

επάνω του η ματιά σου

κι αφέθηκες στα χέρια του,

το όνειρο να ζήσεις.

Θεέ μου πόσα σου 'ταξε!

Ουράνια μονοπάτια,

κήπους με τριαντάφυλλα,

που θ' άνθιζαν για σένα,

θάλασσες ταξιδιάρικες

για να σε νανουρίζουν,

νεράιδες που όλες τις ευχές

θα πραγματοποιούσαν.

Θα 'ταν εκείνος πρίγκηπας

κι εσύ η σταχτοπούτα,

που μακριά θα σ' έπαιρνε,

να σ' έκανε δική του.

Σε πύργους πως θα ζούσατε

και μυθικά παλάτια

κι όλες του κόσμου οι χαρές

πως θα 'τανε δικές σου.

Τον άκουγες και σώπαινες.

Ποτέ σου εσύ δεν ήθελες

να του ζητήσεις τόσα.

Από τους κήπους του ήθελες

μόνο ένα λουλουδάκι,

το αγαπημένο χέρι του

ν' άφηνε στα μαλλιά σου.

Ούτε μεγάλες θάλασσες

για να σε ταξιδέψουν...

η θάλασσα στα μάτια του

να ήτανε δικιά σου

κι εκεί εσύ θα έκανες

τα πιο γλυκά ταξίδια.

Ευχές πολλές δεν ήθελες

να πραγματοποιήσουν

οι όμορφες νεράιδες,

παρά μονάχα μία.

Να σ' αγαπά και να 'σαι συ

κομμάτι της ζωής του.

Αυτό ήταν το όνειρο

που ήθελες να ζήσεις.

Αυτό ήταν το όμορφο

δικό σου παραμύθι.

Παλάτια, πύργοι, άμαξες,

αδιάφορη σ' αφήναν.

Μόνο μία ζεστή γωνιά

τους δυο σας να χωράει

και τότε όλες οι χαρές

θα ήτανε δικές σου.

Κι απ' όλα όσα σου 'ταξε,

τήρησε μόνο ένα.

Ναι! τη ζωή σου έκανε

να 'ναι σαν παραμύθι,

χωρίς όμως νεράιδες,

λουλούδια και αγάπη.

Σ' ένα παλάτι σ' έβαλε,

φτιαγμένο από πάγο,

με δράκους και με τέρατα,

με μάγισσες και λύκους,

μ' όλους αυτούς να πολεμάς

και πάντοτε να χάνεις.

Κι έτσι το παραμύθι σου

έγινε εφιάλτης...

κι εσύ αργά κατάλαβες,

πως μοναχά στα παιδικά

συνήθως τα βιβλία,

η κόρη του παραμυθιού,

βρίσκει την ευτυχία.

Μαρία Γασπαράτου