Υπάρχεις....

Υπάρχεις... κάπου εκεί,

στου ουρανού μου

τους πιο μακρινούς

κι αθέατους δρόμους...

ένα αστέρι λαμπρό

που φωτίζεις αδιάκοπα,

ακούραστα, μόνιμα,

της ζωής μου τις πιο σκοτεινές

κι επικίνδυνες ώρες...

ένας φάρος

στης νύχτας τα μαινόμενα κύματα,

τα όνειρα μου να μην πέσουν

σε ύπουλα βράχια,

να μην τσακιστούν και βουλιάξουν

στου μάταιου το βυθό,

στων πικρών στεναγμών

τη θάλασσα...

Υπάρχεις...

σαν αγάπης αύρα ζεστή

που επιστρέφει,

όσα δεν πρόλαβε, να δώσει,

φράσεις μισές να συμπληρώσει,

κύκλους που μείναν ανοιχτοί

να κλείσει,

κενά που χάσκουν να γεμίσει...

Υπάρχεις...

παράδοξα εντελώς

μες στην ανυπαρξία σου,

κάπου εκεί,

στο πυκνό μου σκοτάδι,

λάμπεις σαν ήλιος σε νυχτερινό ουρανό,

μέσα στην απουσία σου.

Μαρία Γασπαράτου