Στη Σαλονίκη...

Έσπασε η μέρα 

σαν γυάλινο ποτήρι με κρασί.

Δεν πρόλαβες ούτε γουλιά να πιείς

κι ας πίστευες ότι θα πιείς 

και θα μεθύσεις.

Κι ήταν αυγή ακόμα...

χρύσιζε ο ήλιος, λίγο πριν βγει,

στην κορυφή του αντικρινού βουνού,

μα τελικά δεν βγήκε.

Μια τσεκουριά 

έκοψε πέρα τον ορίζοντα στα δυο

κι ένα ένα πέσαν μες στην κόψη 

τα καράβια...

όνειρα,  αστέρια πρωινά, 

θαλασσινά πουλιά, 

χάθηκαν έτσι ξαφνικά,

στου ουρανού κάποιο αναπάντεχο κενό...

Βράδιασε γύρω...

μια μέρα έσβησε προτού να γεννηθεί,

κάποια που δεν ξημέρωσε ποτέ Παρασκευή,

στη Σαλονίκη...

Μαρία Γασπαράτου