Πρώτη του Απρίλη

 Εκείνη η άνοιξη είχε έρθει 

για να πάρει.

Πρώτη του Απρίλη... 

με ψέμα έμοιαζε,

με άκομψο αστείο,

όμως δεν ήταν τίποτα απ' αυτά.

Μια κρύα αίθουσα, τοίχοι λευκοί,

μια γκρίζα πόρτα, 

ένα βαρύ σκούρο καφέ γραφείο

κι εσύ σκυφτός σε μια γωνιά,

με  βλέμμα δήθεν συμπονετικό 

που σαν καράβι κουρασμένο

είχε βουλιάξει

μες στην απελπισμένη μου ματιά.

Η πόρτα έκλεισε και σ' άφησε απ' έξω

κι εγώ με μια απόφαση 

που εκβιάστηκε, 

αγκαλιά,

με αίμα έγραφα 

στην ταραγμένη μου καρδιά

το πεπρωμένο.

Πρώτη του Απρίλη...

Θυμάσαι άραγε; 

Στο ημερολόγιο μπροστά αναριγάς;

Πρώτη του Απρίλη... 

κι είχε τελειώσει κιόλας η άνοιξη 

για μας...

Μαρία Γασπαράτου

Άνοιξη είναι...

Έτσι εντελώς ξαφνικά, 

έπαψε πια να με νοιάζει 

ό,τι ανόητα μ' ένοιαζε ως χθες

κι η αγωνία μου σαν πάγος έλιωσε 

κάτω απ' τον ήλιο μιας γλυκιάς 

όσο κι αιφνίδιας παραίτησης.

Τα μάτια μου μονοπωλούν άλλες εικόνες.

Θα τα ξεχάσω τα στενά μονοπάτια

που σε τόπους ψυχρούς με πηγαίνανε,

που άφηναν μέσα μου μόνο ερημιά

και θα τρέξω σε δρόμους μεγάλους,

που στο φως μιας αυγής απροσδόκητης

γλυκά μ' οδηγούν.

Δε θ΄ αφήσω μια άνοιξη ακόμα 

να πάει χαμένη, προσμένοντας νά 'ρθει, 

σε λάθος σταθμούς.

Φεύγει ο Μάρτης...

δε με πειράζει

που ούτε μια ανάσα ανοιξιάτικη 

δεν άφησε πίσω,

αρκεί που παίρνει μαζί του πολλά...

αρκεί που απ' ό,τι μου ήτανε άχρηστο

άδειασε η σκέψη 

κι έμεινε ελεύθερος χώρος

ν' αφήσει σαν έρθει ο Απρίλης, 

στην πιο καθαρή μου γωνιά της ψυχής,

τα πρώτα του άσπρα τριαντάφυλλα.

Μαρία Γασπαράτου

Της ψυχής μου το εύθραυστο

Δεν υπολόγισες ποτέ 

της ψυχής μου το εύθραυστο 

κι έστειλες τους πιο σκληρούς σου

ανέμους,

όσα είχε μέσα της να ισοπεδώσουν.

Κενή την ήθελες...

χωρίς του χθες σημάδια,

δίχως τα ίχνη κανενός.

Απάτητη γη.. 

να μπεις με όπλα και φωτιές, 

και μόνο εσύ πάνω της να πατήσεις.

Τώρα τρομάζεις μπρος στη ερημιά της

κι απελπισμένα ψάχνεις μέσα της βαθιά,

να βρεις μιαν άνοιξη...

Μα πώς; 

Πώς θες σε μια καμένη γη 

ν' ανθίσουνε λουλούδια;

Πώς σ' έναν τόπο παγερό 

νά 'ρθουνε πίσω τα πουλιά;

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε που σουρουπώνει

Πάντα το σούρουπο

ανοίγει δειλά

της ψυχής σου η μυστική πόρτα

κι ένας άνεμος εγκλωβισμένος

που απελευθερώνεται επιτέλους,

σ' αρπάζει με βία σχεδόν.

Πού πάτε, δεν ξέρεις..

Φοβάσαι λίγο, μα στο βάθος 

το θέλεις όσο τίποτα

αυτό το ταξίδι.

Κι όσα νομίζεις πως ξέχασες 

σαν ξωτικά πετάνε γύρω σου

και πρόθυμα σ' ακολουθούν.

Κάθε που σουρουπώνει

ξαναβρίσκεις τη ζωή σου

εκεί που την παράτησες...

Μαρία Γασπαράτου

Στο τέλος του δρόμου

Αδειάζουν ολοένα οι μέρες 

από οικείες φωνές.

Τι μένει τελικά απ' αυτόν τον αγώνα;

Στο τέλος του δρόμου, 

όλοι εμείς οι ηττημένοι,

με χέρια αδειανά 

και κουρασμένα πόδια,

που αλλού ήθελαν να πάνε

κι αλλού εντέλει πήγανε,

με ψυχές λαβωμένες 

και καρδιές που ξοδεύτηκαν άδικα

σε ανούσια καρδιοχτύπια,

στρέφοντας πίσω το βλέμμα, 

οικτρά θα μετανιώσουμε 

για όσα κάναμε

και για όσα όχι,

πιο καθαρά από ποτέ κοιτώντας, 

με μια σοφία 

που πια θα είναι άχρηστη,

τα λάθη θα ζυγίζουμε και τα σωστά

κι η ζυγαριά με αναίδεια 

στα λάθη θα γέρνει...

θα είναι αργά... 

κι εμείς θα 'μαστε μόνοι...

του μάταιου ταξιδευτές,

του ονείρου λιποτάχτες, 

κατακτητές του τίποτα.

Μαρία Γασπαράτου

Το κουρασμένο σου όνειρο

 Ταξίδια ατέρμονα στο πουθενά...

Σ' ένα παλιό λεωφορείο

όλης σου της ζωής οι αποσκευές

και οδηγός, 

το κουρασμένο σου όνειρο

που άλλες δεν αντέχει διαδρομές

κι αφού για πάντα έχασε

τον αρχικό του προορισμό,

τα φρένα του έσπασε

και φόρα πήρε 

για έναν άγριο γκρεμό,

εκεί...

στην τελευταία άκρη

της πιο θλιμμένης άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Το μαύρο του κόσμου

Φεγγάρι στη χάση του 

πάνω απ' τη γη, η αγάπη.

Κάθε νύχτα,
πιο μικρή,
όλο και πιο λίγο φωτίζει
το μαύρο του κόσμου.
Θ' απομείνει τελικά
μια ωχρή καμπύλη
σαν ανοιχτή παρένθεση
που ανοιχτή θα μείνει,
γιατί τέλος δεν έχει
το κενό και το σκότος.
Μια ανοιχτή παρένθεση
στο μαύρο του κόσμου...
σαν τεράστιο στόμα
πεινασμένου θηρίου
που λίγο λίγο
την ψυχή μας θα τρώει.
Έτσι συμβαίνει
όταν η αγάπη τελειώνει
και τίποτα πια δεν υπάρχει,
ούτε μια τόση δα ελπίδα,
μια αχτίδα έστω ανεπαίσθητη,
αμυδρά να φωτίσει
το μαύρο του κόσμου.
Ας ήτανε νά 'ρθει
μια νέα εποχή
με καινούριο  φεγγάρι
που αργά θα γεμίζει.
Πάνω απ' τη γη 

να γίνει η αγάπη πανσέληνος,
να διαλύσει μ' ένα φως μαγικό,
το μαύρο του κόσμου.

Μαρία Γασπαράτου

Παγωνιά

 Μας αρνιέται η άνοιξη...

φοβάται ίσως 

τα χρώματά της σε μια άρρωστη γη

να τ' απλώσει...

το κίτρινό της μη θαμπώσει

μη λερωθεί το θαλασσί

και το βαθύ της κόκκινο μη γίνει μαύρο.

Θύμωσε ο Μάρτης 

για τη φωτιά και τους καπνούς

και για το αίμα.

Περίσσιος βλέπεις είναι ο πόνος

και  λιγοστεύει το ψωμί

κι η γη θαρρείς πως σ' όλους δεν ανήκει,

με μπάλα μοιάζει,

που την κλωτσούν βρώμικα πόδια

μια από δω και μια από κει.

Κι ο ουρανός 

ρίχνει ένα πυκνό αφράτο χιόνι,

σε μια προσπάθεια μάταια

τη φρίκη να καλύψει.

Γύρω μας, μέσα μας,

στα βλέμματα, στις σκέψεις, στις ψυχές,

παντού,

παγωνιά.

Μαρία Γασπαράτου

Εκεί στο λόφο ένα παιδί

Έκλεισαν τώρα οι ουρανοί

κι είναι τα σύννεφα βαριά 

και σκονισμένα.

Φέρνει ο άνεμος καπνιά

κι η πρωινή δροσιά 

αφήνει μια αίσθηση σκουριάς

στο στόμα.

Πού να πετάξουν οι χαρταετοί;

Τα όνειρα χάρτινα... πού να πετάξουν;

Θα τσακιστούν σ' ένα ψυχρό, 

άκαμπτο γκρι,

δε θά ΄βρουν σπιθαμή γαλάζιου.

Μα εκεί στο λόφο ένα παιδί,

με πείσμα αμολά τον αετό του.

Στην πλουμιστή του ουρά 

έχει κρεμάσει προσευχές 

που είναι έτοιμες 

ως το Θεό να φτάσουν.

Ένα μικρό παιδί 

που μες στα μάτια του 

βρήκε καθάριο ουρανό 

να ανατείλει ο ήλιος.

Απ' τη μελένια του ψυχή

στου χαρταετού του σκαρφαλώνει 

το σχοινί,

γλυκά γλυκά 

η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Φθηνά συμφέροντα

Δε φταίνε βέβαια οι λαοί 

για όλα τα δεινά τους,

κακίες και εμπάθειες 

δεν έχουν στην καρδιά τους.

Τι έχουν να μοιράσουνε;

Τι έχουν να χωρίσουν;

Αυτοί μονάχα θέλουνε

ειρηνικά να ζήσουν.

Το μίσος έχουν οδηγό, 

αυτοί που κυβερνάνε

και για φθηνά συμφέροντα 

τον θάνατο σκορπάνε.

Μαρία Γσπαράτου