Μην παραιτείσαι

 Νιώθεις κι εσύ πως χέρια βέβηλα,

αρπάζουν λίγο λίγο απ' της ζωής σου

τα πιο όμορφα κομμάτια;

Πως πίσω από κρυφά παράθυρα

και πόρτες μυστικές,

βλέμματα ύπουλα, την ώρα περιμένουν

του πιο αθώου ύπνου σου,

τη νύχτα να γεμίσουν μ' εφιάλτες;

Αισθάνεσαι να πνίγεσαι, 

που αχόρταγες ανάσες

ρουφάνε άπληστα το λιγοστό

που σου 'χει απομείνει οξυγόνο;

Νιώθεις το μέλλον σου πως παίζεται 

σε ρώσικη ρουλέτα 

και ψιθυρίζεις ξέπνοα τα λόγια του ποιητή:

"Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...";

Πως είσαι ακόμα ένα πιόνι σε σκακιέρα,

που σε παιχνίδι ανέντιμο

πρόκειται να χαθείς, 

για κάποιον καιροσκόπο βασιλιά;

Να ' μαστε πάλι εδώ...

στα όρια της απόγνωσης

να ψάχνουμε εξόδους διαφυγής...

μα εγώ δε δέχομαι 

πως κλείσαν όλοι οι δρόμοι...

δε μας τα πήραν όλα, 

της ζωής, οι άθλιοι καταπατητές...

θα υπάρχουν κάπου 

αφύλαχτα, παρθένα μονοπάτια...

κάπου θ' ανθίζουν οι ελπίδες μας 

που επέζησαν αυτής της παγωνιάς..

Απ' το αναφαίρετο δικαίωμα της χαράς

μην παραιτείσαι.

Μαρία Γασπαράτου

Πίνακας: Christine Lashley