Το σπίτι

Το σπίτι έρημο

στο δρόμο με τις ακακίες...

κάποιο παντζούρι γερμένο,

ηττημένο απ' το χρόνο,

μοιάζει να μην αντέχει πια

το βάρος μιας απόκοσμης σιωπής.

Μέσα από ένα πέρασμα αόρατο,

μπαίνω θαρρείς σ' ένα χθες 

που εκβιάζει τη μνήμη

να μην το ξεχάσω...

εικόνες, φωνές, 

αγαπημένες μορφές 

που γνέφουν να πάω κοντά τους,

σα να μην πέρασε μια μέρα

και κάπου εκεί κι εσύ,

όπως παλιά περιμένεις,

τα βήματά μου ν' ακούσεις 

στα σκαλιά,

την πόρτα ν' ανοίξεις ανυπόμονα,

να μ' αγκαλιάσεις.

Απλώνω τα χέρια

μα η σκουριασμένη αυλόπορτα

απότομα στο παρόν με πετάει

κι ύστερα

καμιά φωνή πια δεν ακούω,

κανένα γέλιο,

κανένα καλωσόρισμα,

ένα παλιό παντζούρι που τρίζει 

ακούω μόνο,

λίγο πριν αφεθεί με ανακούφιση

στο κενό.

Μαρία Γασπαράτου