Τα μάτια σου

Δυο μάτια πύλες...

δεν είχα παρά ν' ακουμπήσω πάνω τους

το ανήσυχό μου βλέμμα 

κι έβρισκα διέξοδο στα αδιέξοδά μου.

Δρόμοι που δεν τους είχα φανταστεί

ανοίγονταν μπροστά μου

κι ανέλπιστα με οδηγούσαν στη χαρά.

Δυο μάτια φάροι 

στης ζωής τις άγριες θάλασσες,

άστρα στους σκοτεινούς μου ουρανούς,

χρυσά μαγιάτικα στεφάνια, 

χρώμα που έδιναν σε γκρίζες άνοιξες 

κι άρωμα ελπίδας στην ψυχή.

Δυο μάτια που κατάφερναν 

όλου του κόσμου την αγάπη 

να χωράνε

κι ενώ ολόκληρη την άδειαζαν 

στα μάτια μου,

απ' την αγάπη αυτή,

δεν στέρευαν ποτέ.

Τα μάτια σου... 

αυτά θυμάμαι πάντα

κάθε φορά που αγριεύει ο καιρός...

δυο ήλιοι φωτεινοί 

που απ' της ζωής μου την αρχή,

ανατέλλουν μέσα μου...

Πηγές στοργής,

πολύτιμα και άγια φυλαχτά,

στην έρημο αυτού του κόσμου, 

οάσεις.

Μαρία Γασπαράτου