Κείνη την άνοιξη...

Πού πήγες και την έθαψες κείνη την άνοιξη;

Σε ποιο απαγορευμένο κήπο της ψυχής;

Ήρθαν τα χελιδόνια τότε κι έφυγαν.

Μια αμυγδαλιά δε βρήκαν ανθισμένη,

μια ηλιαχτίδα,

ένα πράσινο κλαδί...

κι οι άνοιξες που έρχονται από τότε

διστακτικές είναι όλες και καχύποπτες...

Στο βιαστικό τους πέρασμα

τίποτα δεν αφήνουν.

Ούτε μια παπαρούνα κόκκινη για σένα,

μια πρωινή δροσοσταλιά 

σ' ένα ανθισμένο κρίνο,

ενός ρόδου μαγιάτικου έστω το άρωμα

η απλά μιας μαργαρίτας το άσπρο πέταλο...

Πού πήγες και την έθαψες κείνη την άνοιξη;

Σε ποιο απαγορευμένο κήπο της ψυχής;

Και πώς να μπεις, 

που είναι από καιρό η πόρτα κλειδωμένη

και σε μια θάλασσα βαθιά

πέταξες τότε 

το ασημένιο της κλειδί;

Μαρία Γασπαράτου