Ένα ξύλινο αλογάκι

 Νόμιζες πως θα πήγαινες μακριά.

Στα εφηβικά σου όνειρα

έμοιαζε η ζωή με γρήγορο άτι...

κι εσύ ανύποπτος 

αθώος καβαλάρης

σφιχτά τα γκέμια κράταγες,

το όνειρό σου κυνηγούσες

με σιγουριά, με δύναμη, με ορμή.

Μα σε ξεγέλασε η ζωή.

Δεν ήταν άτι φτερωτό.

Ήταν μονάχα ένα ξύλινο αλογάκι

που πίσω μπρος 

μονότονα σε πήγαινε...

αργά και σταθερά στο πουθενά...

κι εσύ που τόσο πόθησες

ταξίδια μακρινά,

χρόνια μετά, για δες...

εδώ...

στο ίδιο το σημείο βρίσκεσαι.

Μαρία Γασπαράτου