Κουράστηκαν κι αυτές οι Κυριακές
να ξημερώνουν χωρίς χάρτες
σαν αγριόχορτα να φυτρώνουν
στην άγονη κοιλάδα της προσμονής.
Μέχρι το απόγευμα νωρίς,
παλεύεται κάπως το άδειο τους,
μα εκεί κατά το δείλι
που οδεύει στο χαμό του ο ήλιος,
χιλιάδες στόματα θαρρείς
βαμμένα κόκκινα
σαν των απελπισμένων γυναικών
που το κορμί τους ξεπουλούν
στα πεζοδρόμια,
ανοιγοκλείνουν μάταια...
τους πνίγουν τόσες ανυπόταχτες αλήθειες
αλλά φωνή δεν έχουν να τις πουν.
Χιλιάδες στόματα κλείνουν στο τέλος βίαια,
βαμμένα κόκκινα μ' ένα φτηνό κραγιόν
που στάζει στων παραθυριών τα τζάμια
κι έπειτα γίνεται πληγή ανοιχτή
στο μέτωπο της νύχτας.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου