Την ώρα ετούτη που μιλά
το σύννεφο με τ' άστρα
κι εκείνα το παρακαλούν
να φύγει μακριά τους
για να φωτίσουν απαλά
του Βυζαντίου τα κάστρα
που αιώνες τώρα ρίχνουνε
στην πόλη τη σκιά τους,
αυτή την ώρα μυστικά
κινάς για ξένο τόπο
κι ούτε που γύρισες να δεις
τι έχεις αφήσει πίσω
τα βήματά σου κι η καρδιά
σε οδηγούν στο Νότο
και τ' άστρα, του καπέλου σου
χρυσίζουνε το γείσο.
Κι έτσι όπως χάνεσαι μακριά
στον ανθισμένο δρόμο
άνοιξη βλέπεις διάλεξες
ν' αλλάξεις τη ζωή σου
σ' έναν Απρίλη μαχαιριά
με αίμα το πληρώνω
που την ψυχή μου ξόδεψα
ν' αγγίξω την ψυχή σου.
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου