Δέκα βήματα είναι δεν είναι...

 Τίποτα μόνο του δεν θα 'ρθει.

Ούτε απόψε ούτε ποτέ...

και κάποια ελπίδα που αιωρείται

σαν αυτοσχέδια θηλιά απ' το ταβάνι,

και ύπουλα στοχεύει το λαιμό μου,

θα την κόψω. 

Φεύγει ο Απρίλης... 

δεν θα προφτάσω φοβάμαι

ούτε ένα τριαντάφυλλο 

ν' ακουμπήσω στα χείλη μου,

το άρωμά του να γευτώ,

ζωή ν' ανασάνω.

Τρέχει η άνοιξη

κι εγώ

φωτογραφία σε κορνίζα σκουριασμένη

σκόνη γεμίζω απ' τα τρεχαλητά της

κι ακίνητη αφουγκράζομαι

το πέταγμα των γλάρων

από ένα ακόμα καλοκαίρι

αβέβαιο.

Τίποτα μόνο του δεν έρχεται

κι έφτασε η ώρα να τρέξω να το βρω. 

Μακρύς φαντάζει ο δρόμος

μα δέκα βήματα είναι δεν είναι

ως την πόρτα.

Μαρία Γασπαράτου