Θα 'ρθεις εσύ...

 Θα 'ρθεις Απρίλη μου

και στη στερνή μου ελπίδα 

ακροπατώντας,

θα καταφέρεις

τ' απαγορευτικά των δρόμων 

να περάσεις.

Κι εγώ θα στρώσω 

το καλό τραπεζομάντηλο 

στο ξύλινο τραπέζι της βεράντας.

Θα 'χω για σένα δροσερό νερό

σε σκαλιστό ποτήρι κρυσταλλένιο

και σ' ένα πιάτο πορσελάνινο λευκό,

γλυκάκι φράουλα.

Αφού δε γίνεται

να βγω στους δρόμους να σε βρω, 

θα 'ρθεις εσύ...

τα βάζα μου, τις γλάστρες, 

την ψυχή μου,

με όμορφα λουλούδια να γεμίσεις,

ανοιξιάτικα. 

Μαρία Γασπαράτου

Ληγμένο εισιτήριο

 Το φουστάνι που δεν φόρεσες ποτέ,

αφημένο σε μια ξύλινη κρεμάστρα

σαν σκαρί αταξίδευτο, 

δεμένο σε κάποιου λιμανιού

την έρημη προβλήτα

σαν παραδείσιο πουλί

σ' ένα ξερόκλαδο, 

χωρίς φτερά

σαν χάρτης ταξιδιωτικός

που από κανενός ταξιδευτή

τα μάτια δεν διαβάστηκε...

το φουστάνι που δεν φόρεσες ποτέ...

σαν αθετημένη υπόσχεση

σαν κρεμασμένος αυτόχειρας...

όστρακο άδειο...

απομεινάρι ονείρου...

ληγμένο εισιτήριο...

Μαρία Γασπαράτου

200 χρόνια μετά

Καλά τα "ζήτω"

και οι σημαίες, 

οι τελετές,

κι οι λόγοι οι πατριωτικοί,

οι παρελάσεις κι οι φωτοχυσίες, 

200 χρόνια όμως μετά, 

της λευτεριάς το δέντρο 

το αιματοβαμμένο,  

που δυο αιώνες τώρα 

τον ίσκιο του στον τόπο αυτόν

απλόχερα χαρίζει,

μαραζώνει...

δεν το φροντίσαμε καλά...

Θα έπρεπε 

τους πιο γλυκούς καρπούς 

να βγάζει... 

κι αυτή θαρρώ θα ήταν 

για τη θυσία των προγόνων μας,

η μέγιστη τιμή.

Μαρία Γασπαράτου

Το τώρα χάνεται

 Ανάμεσα σε μνήμες θαμπές, 

και σε παλιές φωτογραφίες,

σε ιστορίες που ο καιρός

με τις ατέλειωτες βροχές του

ανεπανόρθωτα ξεθώριασε,

σε ήχους και φωνές 

που έρχονται από μακριά

κι ακόμα επιμένεις να ακούς,

ζεις...

Ανάμεσα σε αγωνίες βασανιστικές 

για το μετά,

σε ανησυχίες και σενάρια φανταστικά,

φόβους που την ψυχή σου ανελέητα 

πολιορκούν

για ένα μέλλον που κανείς, 

πως θα 'ναι ασφαλές

δεν σου εγγυάται,

ζεις...

και κυλάει ανεπίστρεπτα η ζωή

ανάμεσα στο δύσκολό σου χθες

και στο αμφίβολο αύριο

και χάνεται το σήμερα,

το τώρα χάνεται 

κι εσύ μου λες πως ζεις...

Πώς ζεις

αφού δεν είσαι εδώ,

αφού από το ίδιο το παρόν σου 

απουσιάζεις;

Μαρία Γασπαράτου

Τούτη η νύχτα

 Μοιάζει σα να μην έχει τέλος

τούτη η νύχτα.

Οι φάροι έχουν κουραστεί 

ν' αναβοσβήνουν...

αδύναμες ριπές φωτός 

μάταια να ρίχνουν

στου ανέφικτου το μαύρο ωκεανό.

Κι εσύ με μάτια καρφωμένα στο κενό

προσμένεις της αυγής το πρώτο φως...

τον ήλιο, 

σπόρους χρυσούς ν' αφήσει 

ν' ανθίσουν μες στο βλέμμα σου.

Όμως γι' ακόμα μια φορά ξεχνάς...

Τι περιμένεις; 

Πώς θες να ξημερώσει ο ουρανός

αν δεν χαράξει πρώτα μέσα σου;

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα αέναο φως

 Μπήκα ξανά στο απαλό μου κουκούλι.

Όμορφα είναι...ζεστά...

κι έτσι προστατευμένη

από αιχμές, απειλές, μαχαιριές

κι αλυσίδες χρυσές,
ταξιδεύω σ' ένα αέναο φως.

Πάντοτε κάτι δύσκολα μα και γλυκά
σε τούτο το παράξενο ταξίδι μου 

γεννιέται.

Κάτι αναπάντεχα ωραίο

σα νεαρός βλαστός σ' άγονο χώμα.

Στέκεις απ' έξω 

σαν ένα που έχασε το δρόμο του παιδί.
Φοβάσαι.
Μα πίστη θέλουνε τα θαύματα.

Κι αν είναι άστατη η άνοιξη αυτή,
μη νοιάζεσαι.
Πάλι ανθίζουνε λουλούδια.
Κι αν κάπου κάπου σκοτεινιάζει ο ουρανός
και μοιάζει να 'ρχεται βροχή,
μη σε τρομάζει.
Εκείνο μόνο που μετρά
είναι πως γίνεται ξανά
η κάμπια πεταλούδα.

Μαρία Γασπαράτου

Με μια ανάλαφρη και διάφανη ψυχή

 Στου χαρταετού μου την πολύχρωμη ουρά

θα δέσω ό,τι πίσω με κρατάει...

κι όταν ψηλά θα φτάσει

θα κόψω το σχοινί,

μαζί του όσα με βαραίνουν 

μακριά να φύγουν...να χαθούν...

κι έτσι ελεύθερη 

με μια ανάλαφρη και διάφανη ψυχή,

θα επιστρέψω 

στο κοριτσάκι εκείνο μέσα μου 

που κάθε τόσο 

με μια γλυκιά παραπονιάρικη φωνούλα 

με καλεί,

μα το απέφευγα

γιατί δεν άντεχα

τα παιδικά κι αθώα του να αντικρίσω

μάτια.

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα ποτήρι αγιορείτικο κρασί

 Θα σταθείς μπροστά στο παράθυρο.

Θ' αφήσεις τη σκέψη σου να ταξιδέψει πάλι

σε τόπους σχεδόν ξεχασμένους,

σε θυμωμένους δρόμους που έκλεισαν

γιατί δεν τους περπάτησες εδώ και χρόνια,

θα ψάξεις για κείνα τα σημάδια 

που άφηνες στο διάβα σου 

τον εαυτό σου ξεγελώντας 

πως κάποτε θα σε οδηγούσαν 

πίσω.

Δεν θα τα βρεις.

Με απογοήτευση σ' ένα αφιλόξενο παρόν 

θα επιστρέψεις.

Ο ήλιος θα δύει πίσω απ' το βουνό όπως πάντα.

Η ίδια κόκκινη γραμμή θα οριοθετεί το βλέμμα σου

πάνω απ' τη θάλασσα, 

σαν κορδέλα αστυνομίας 

που αποκλείει την πρόσβαση 

στον τόπο του εγκλήματος

κι έπειτα

σαν κάθε βράδυ θ' ανάψεις το φως,

θ' ακούσεις τις ειδήσεις των οχτώ

και σ' ένα ποτήρι αγιορείτικο κρασί

θα πνίξεις όλα τα δικά σου...τ' ασήμαντα...

Μαρία Γασπαράτου

Μια βαθιά αξημέρωτη νύχτα

 Κάποτε κι ο πόνος ακόμα κουράζεται

κι όλα μες στη λευκή αγκαλιά 

μιας αναπόφευκτης αποδοχής

σιωπούν και γαληνεύουν...

λάθη και πάθη πέφτουν σε καταστολή

η πίκρα παραλύει 

κι η μοναξιά 

μες στο βυθό κάποιου θολού ηλιοβασιλέματος

αδιάφορα βουλιάζει.

Κάποτε κι οι πληγές στεγνώνουν 

κάτω από ένα ξερό αέρα παραίτησης.

Όλα περνούν μες στην ομίχλη

κάποιας παράδοξης ανυπαρξίας

και μόνο η νύχτα

μια βαθιά αξημέρωτη
νύχτα

που υψώνεται

πάνω κι από τον πόνο ακόμα,

μπήγει μεθοδικά στα μάτια σου, 

άγρια τριαντάφυλλα της άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Ένας ωραίος νάρκισσος

Ένας ωραίος νάρκισσος 

άνθισε ξαφνικά

στην πιο ερημική όχθη της λύπης.

Μες στα θολά νερά της 

καθρεφτίζεται αδιάκοπα.

Κλαίει για έναν έρωτα ανεκπλήρωτο 

δικό του

κι απ' τα λεπτά του πέταλα 

η εσπερινή δροσιά

κυλάει σαν δάκρυ.

Παγιδευμένος, μόνος, τραγικός,

μέσα σε μία καταστροφική αυταπάτη.

Τι κι αν φωνάζει ακόμα

η απελπισμένη Ηχώ 

από μακριά:

"Σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ"...

Τίποτε άλλο δεν αγάπησε ποτέ,

παρά μέσα στης λύπης τα βαθιά νερά,

το είδωλό του.

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο ένα Μάρτη...

 Λες κι άνοιξε ο δρόμος στην αγάπη

κείνη την άνοιξη που μόλις είχε έρθει

κι έμοιαζε ο κόσμος να γεννιέται 

απ' την αρχή.

Πολλά δεν ήθελε η ζωή 

να ξανανθίσει...

μόνο ένα Μάρτη ήθελε 

να μου γελά με το χαμόγελό σου,

να με κοιτά μέσα απ'  βλέμμα σου,

να ψιθυρίζει τ' όνομά μου τρυφερά 

με τη φωνή σου

και να μ' αγγίζει 

όπως κανείς δεν μ' είχε αγγίξει,

με τα χέρια σου. 

Μόνο μια άνοιξη ήθελε η ζωή 

να ξανανθίσει...

μόνο ένα Μάρτη, 

που τον έφερες εσύ.

Μαρία Γασπαράτου

Στους ανθισμένους δρόμους

 Θα 'ρθει ο καιρός 

που θα βαδίζουμε ελεύθερα

στους ανθισμένους δρόμους...

που δε θα κρύβεται πίσω από μάσκες

το χαμόγελό μας... 

θ' ανταμώνουμε δίχως φόβο

κι ανεπιφύλακτα θ' αγγίζονται τα χέρια,

τα βλέμματα, οι καρδιές.

Θα 'ρθει ο καιρός

που τη ζωή μας θα πάρουμε πίσω... 

θα χορτάσουν τα μάτια μας χρώματα

κι ως την ψυχή θα φτάσει 

το άρωμα των λουλουδιών.

Θα 'ρθει ο καιρός

που όπως στ' αλήθεια αξίζει 

θα τη γιορτάσουμε την άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου