Το "σ' αγαπώ" μας

Το "σ' αγαπώ" σου..

μια προσευχή σε χείλη αγγέλων

για έναν κόσμο που χάνεται.

Γλυκός καρπός σε δέντρο ξερό.

Λιβάδι μαγικό γεμάτο παπαρούνες

κάτω από έναν χειμωνιάτικο ουρανό...

Μιας πεταλούδας όμορφης το πέταγμα

μέσα σ' ένα καμένο δάσος...

Μια μελωδία που ξορκίζει της νύχτας

τις φριχτές σιωπές...

Το "σ' αγαπώ" μου...

γερά δεμένο με τ' όνομά σου

σαν βουκαμβίλια κόκκινη

σε κάποιο κυκλαδίτικο νησί

μ' έναν αρχαίο κίονα σφιχτά

αγκαλιασμένη.

Μια δροσερή πηγή

στου κόσμου την απέραντη έρημο.

Ένα κυκλάμινο

που στο βοριά αντιστέκεται

και μες στην πέτρα ανθίζει.

Το "σ' αγαπώ" μας...

παρηγοριά

ελπίδα

προσμονή

γόνιμη γη

αρχή μιας άνοιξης

την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Ελπίζω πάλι

 

Κάτω από ένα σύννεφο βαρύ 

οι προσδοκίες μου

μια μπόρα αναπόφευκτη προσμένουν,

σχεδόν γυμνές,

μονάχα μ' ένα ξεφτισμένο ντύμα 

από στιγμές μακρινών καλοκαιριών

και κάτι ροζ πεδιλάκια

φαγωμένα από ατέρμονους περιπάτους

σε ουτοπικούς ονειροδρόμους.

Μέσα στον παλιό καθρέφτη

ένα κορίτσι μαζεύει αυγουστιάτικο φως

στις τρυφερές του χούφτες.

Ό άνεμος χαϊδεύει τις αισθήσεις του

με ψιθύρους όμορφων παραμυθιών

κι ο καιρός περνάει...

Μα η ζωή πεζή όλα τ' αλλάζει.

Ο καθρέφτης ραγίζει...

παραμορφώνει ό,τι ωραίο 

μυστικά κρατούσε μέσα του.

Το σήμερα 

κάτω από έναν εχθρικό ουρανό 

παλεύει να ενώσει 

τα σκόρπια κομμάτια του

και μόνο το γέλιο σου, 

σαν
μικρός ήλιος στην καταχνιά,

φωτίζει δειλά

της ψυχής μου το γκρίζο

κι απρόσμενα εντελώς

ελπίζω πάλι...

Μαρία Γασπαράτου

Γροθιά στο σκοτάδι

 Προχωρώ βιαστικά σ' ένα δύσβατο δρόμο.

Παράξενο που είναι αυτό το μονοπάτι!

Σκιές σαν θεριά με τραβούν απ' τον ώμο
και καλπάζει η νύχτα σαν κατάμαυρο άτι.

Προσπαθώ σαν τρελή να ξεφύγω απ' το φόβο.
Με δύναμη χτυπώ τη γροθιά στο σκοτάδι.
Αγγίζω την αλήθεια αψηφώντας τον πόνο
και το αίμα μου κόκκινο βάφει το βράδυ.

Αμαζόνα ντυμένη χορεύω στη μάχη.
Πονάω μα αισθάνομαι πια λυτρωμένη.
Παλεύω ακόμα δυνατή και μονάχη
και η νύχτα μου φεύγει σκληρά ηττημένη.

Ροδαλή η αυγή σαν λουλούδι ανοίγει.
Σηκώνω τα μάτια κι ο ήλιος μ' αγγίζει.
Τριγύρω κοιτάζω οι σκιές έχουν φύγει.
Η αλήθεια πονάει μα το φως της αξίζει.

Μαρία Γασπαράτου

Μια βάρκα από χαρτί

 Κι αφού δεν έχει μείνει τίποτ' άλλο

θα φτιάξω μια βαρκούλα από χαρτί.

Κάπως θα πρέπει το φτωχό μου όνειρο

να ταξιδέψει.

Τα τρένα είναι από καιρό 

σταματημένα στο σταθμό

κι είναι τα πλοία χρόνια στο λιμάνι 

αραγμένα.

Θα είναι μια χρωματιστή 

χαρούμενη βαρκούλα.

Θα γράψω πάνω το όνομά μου

μ' ένα κόκκινο στυλό. 

Εγώ θα είμαι ο βαρκάρης

εγώ κι ο καπετάνιος...

κι ύστερα θα βρω 

έναν γαλήνιο ποταμό

και πάνω του απαλά 

θα την αφήσω.

Κίτρινα φύλλα το ταξίδι της 

θ' ακολουθούν.

Φύλλα ξερά 

που θα ονειρεύονται κι αυτά

σε κάποια ανθισμένη άνοιξη 

να φτάσουν...

κι αν έρθουν μπόρες δυνατές 

κι η άμοιρή μου βάρκα διαλυθεί

δεν θα παραιτηθώ

και μια καινούρια βάρκα χάρτινη 

θα φτιάξω.

Αρκεί να βρίσκει πάντα μια ελπίδα

ν' αντέχει το όνειρο.

Μαρία Γασπαράτου

Κι όμως υπήρξε μια στιγμή...

Στάθηκε το φεγγάρι μια στιγμή

πάνω απ' το σιδερένιο φράχτη.

Περίεργα άστραψε 

η σκουριασμένη κλειδαριά...

πρόθυμη φάνηκε πρώτη φορά 

ν' ανοίξει.

"Τρέξε" σου είπα...

"τρέξε να φέρεις το κλειδί"...

Κάποια πουλιά της νύχτας

ξένοιαστα φτεροκόπησαν 

πάνω απ' τα σκούρα σίδερα.

Μ' ένα πικρό παράπονο

γέμισε την ψυχή σου

αυτή τους η ανεμελιά.

Ευλογημένα τα πουλιά...

Στο πέταγμα τους 

μαγικά υποχωρούν

φραγμοί και σύνορα.

Σαν ένα απόκοσμο πουλί 

πέταξε κι η σελήνη...

το φως της έριξε αλλού.

Βυθίστηκε η κλειδαριά

στο γνώριμο σκοτάδι...

Τέλειωσαν όλα...

κι όμως υπήρξε μια στιγμή 

που ήταν κοντά 

πολύ κοντά ό, τι ποθούσες...

μα δεν το πίστεψες

δε βιάστηκες 

κι ανεπανόρθωτα άργησες

να φέρεις το κλειδί.

Μαρία Γασπαράτου

Οι προδοσίες

Οι προδοσίες 

οι κάθε είδους προδοσίες

έχουν το χρώμα 

του φθινοπωριάτικου ουρανού

λίγο πριν έρθει η μπόρα.

Είναι σαν τις σκιές 

σκελετωμένων δέντρων

που μπαίνουν 

από των παραθυριών τα τζάμια

τις κρύες νύχτες του χειμώνα

και σαν στοιχειά 

μέσα στην κάμαρα χορεύουν 

τρομάζοντας 

τ' ανύποπτα παιδάκια.

Μυρίζουν αίμα και καμένη σάρκα. 

Με λόγχες πύρινες τρυπούν

τα τρυφερά σου όνειρα.

Καπνούς αφήνουν

και βρώμικες πατημασιές

στα πιο καθάρια σου οράματα.

Οι προδοσίες 

οι κάθε είδους προδοσίες

σε μια θάλασσα άγριου θυμού

το πιο αγνό κομμάτι της ψυχής σου 

πνίγουν...

σε τιμωρούν... 

για την ανόητη

την εγκληματική σου αθωότητα.

Μαρία Γασπαράτου

 

Στιγμές

Λυπάμαι τόσο που παγιδεύονται

και χάνονται οι στιγμές

σε σήματα αποτρεπτικά

σε κώδικες δυσνόητους

κι άλυτους γρίφους.

Θολό του πρωινού το φως...

αμφισβητούμενη  η αυγή...

οι νύχτες ολοένα μεγαλώνουν

κι ο χρόνος ανενόχλητος κυλά

με εβδομάδες μισερές

κι αδιάφορες μέρες.

Λείπουν οι Κυριακές

σαν παιδάκια που χάθηκαν 

σε κάποιο λούνα παρκ 

σ' ένα λαβύρινθο τρόμου.

Λυπάμαι τόσο 

που ο καιρός δεν περιμένει

κι εγώ ακούσια μένω πίσω. 

Μα πιο πολύ λυπάμαι

για όλα τα όμορφα κι απλά

που άφηνα ως χθες να φεύγουν

δίχως να μ' αγγίξουν.

Ανύποπτη ήμουν...

Κανείς δεν εγγυάται το αύριο...

Αβέβαιος είναι ο δρόμος...

κι έμαθα πια καλά...

ούτε η επόμενη στιγμή 

δεν είναι δεδομένη.

Μαρία Γασπαράτου

Μετακίνηση 6

 

Περπατώ αργά στο πλακόστρωτο πεζοδρόμιο.

Η μεγάλη λεωφόρος μελαγχολεί

κάτω από μια πρωτόγνωρη υγρή σιωπή... 

Οι αυστηροί λυχνοστάτες 

φωτίζουν ανελέητα το άδειο της πόλης

κι αυτή μοιάζει με γυναίκα 

εκτεθειμένη σε αδιάκριτα βλέμματα 

την ώρα που από κάποιον

έρωτα μεγάλο εγκαταλείφθηκε.

Νυχτώνει πια πολύ νωρίς. 

Τα φώτα των σπιτιών ανάβουν ένα ένα.

Μια κοπέλα σ' ένα παράθυρο

κοιτάει 

δίχως στ' αλήθεια να κοιτά το δρόμο.

Ταξιδεύει 

στο γαλάζιο κάποιας θάλασσας ίσως...

πάνω στην πλώρη ενός πλοίου

ή στο φτερό κάποιου γλάρου...

Παίρνω το δρόμο του γυρισμού...

οι λιγοστές στιγμές ελευθερίας 

έχουν πια όνομα:

"Μετακίνηση 6"...

Σαν μαχαιριά σχίζει τη νύχτα

ο αναστεναγμός 

κάποιου μοναχικού περιπατητή.

Ένας βοριάς παράξενος 

την ψυχή μου διαπερνά.

Κουμπώνω βιαστικά το πανωφόρι μου...

επιταχύνω το βήμα...

έγιναν ξαφνικά πολύ ψυχρά 

τα βράδια του Νοέμβρη... 

Μαρία Γασπαράτου

Ένα χαμόγελο

 Κι όπως σε κοιτώ 

έναν ουρανό συννεφιασμένο

παλεύω να νικήσω στο βλέμμα σου

με της δικής μου της ματιάς 

κάποιες δειλές αχτίδες.

Των καιρών οι καταιγιστικές βροχές

παρέσυραν πολλά 

απ' όσα χρόνια χτίζαμε με κόπο,

με χέρια που κουράστηκαν 

όμως ποτέ δεν παραιτήθηκαν

θεμέλιους λίθους να τοποθετούν,

να 'ρθει και να 'ναι ασφαλές το αύριο..

Και το αύριο τώρα τρέμει συθέμελα 

κι όλα θαρρείς πως πήγανε στο βρόντο

καθώς των δύσκολων καιρών 

οι δυνατές βροχές 

τα πάντα διαβρώνουν.

Και σε κοιτώ μπρος στο παράθυρο

ένα πληγωμένο ουρανό να ατενίζεις.

"Έρχεται πάλι βροχή" μου λες...

δεν απαντώ... 

μ' ένα χαμόγελό μου μόνο προσπαθώ

στο σκοτεινό σου βλέμμα 

ν' ανοίξω ένα ξέφωτο

και ναι...τα καταφέρνω..

Μαρία Γασπαράτου

Βαθύ ποτάμι

 Βαθύ ποτάμι ανάμεσά μας η σιωπή

στο πέρασμά του όσα δε λέμε παρασύρει

πέρα στις όχθες του η ελπίδα έχει γείρει

αγκαλιασμένη με μιά μάταιη προσμονή

Είναι τα χείλη μας τριαντάφυλλα κλειστά

που δεν αφήνουν να απλωθεί το άρωμά τους

κρύβουν τα μάτια μας πολλούς μικρούς θανάτους

και η ψυχή μας την πιο άγρια ερημιά

Είναι η απόσταση απύθμενος γκρεμός

ό, τι ωραίο μέσα του χάνεται και σβήνει

ν' αγκαλιαστούμε μιά απειλή δεν μας αφήνει

και μοιάζει ο κόσμος από αγάπη αδειανός.

Κυλά ο Νοέμβρης το φθινόπωρο κυλά

μα η ζωή θαρρείς πως έχει σταματήσει

λες και ξεχάστηκε ο ήλιος μας στη δύση

και πως δεν πρόκειται να ξημερώσει πια

Κι όμως στο βάθος ο ορίζοντας γλυκαίνει

κάτι ξανοίγει το σκοτάδι του ουρανού

σαν ευλογία σαν χαμόγελο Θεού

που το όνειρό μας στην αγάπη του ανασταίνει

Μαρία Γασπαράτου

Ένα φύλλο

Ήτανε κάποτε ένα φύλλο

που ήθελε να 'ταν πουλί.

Ονειρευότανε ταξίδια στους αιθέρες.

Με κάθε φύσημα του ανέμου αναριγούσε...

μάταια ήλπιζε πως έφτασε η στιγμή

απ' ό,τι δέσμιο το κρατούσε να ξεφύγει.

Ώσπου ο αέρας έγινε πιο δυνατός...

λυτρώθηκε το φυλλαράκι απ' τα δεσμά του

κι ήτανε το ταξίδι μαγικό

πάνω απ' τα δέντρα

πάνω απ' τα σπίτια

πάνω απ' τον κόσμο.

"Ελευθερία" φώναζε

κι η τρυφερή καρδιά του ήταν γεμάτη 

από χαρά 

στην άτακτη πορεία προς το χαμό του.

Δεν τα κατάφερε...

δεν έγινε πουλί... 

δεν ήταν δυνατόν να γίνει...

μόνο ένα φύλλο ήταν

που απλώς για μια στιγμή ένιωσε 

ελεύθερο...

ένα μικρό ονειροπόλο φυλλαράκι...

κάποιο φθινόπωρο...

Μαρία Γασπαράτου

 

Σαν φωτοβολίδες...

 Η νύχτα στην πόλη απλώνεται αργά

σαν υγρασία σε παλιό τοίχο.

Μπαίνει απ' τα κλειστά παράθυρα,

διαβρώνει τις ευάλωτες ψυχές,

στάζει μέσα τους 

μιά ρευστοποιημένη απελπισία,

σκουριάζει τις ήδη φθαρμένες απ' το χρόνο 

αντοχές

κι επιμένει να ανασύρει μνήμες

ανεπιτυχώς έτσι κι αλλιώς κρυμμένες 

μέσα στο πορφυρό ντύμα του δειλινού

που ανεπανόρθωτα ξεφτίζει... 

καταδικασμένες να εμφανίζονται γυμνές

στο σκοτάδι

μόλις χαθεί και το τελευταίο αμυδρό φως 

της μέρας που φεύγει.

Παράξενη νύχτα... 

σα να ήρθε για να μείνει

κι όμως μέσα στο μαύρο της

εδώ κι εκεί πάνω απ' τις στέγες των σπιτιών

σαν φωτοβολίδες σκάνε 

κάποια παγιδευμένα όνειρα...

σχίζουν το εβένινο πυκνοπλεγμένο δίχτυ

συναντούν την αυγή 

κι επιστρέφουν 

στην τροχιά τους κουβαλώντας

το ξημέρωμα.

Μαρία Γασπαράτου

Μια συγγνώμη

 Στη χώρα των σπασμένων, 

των ληγμένων, των ματαιωμένων, 

των πληγωμένων, των προδομένων,

των χαμένων 

και πάλι βρέθηκα 

να ψάχνω τα δικά μου κομμάτια.

Τίποτα δε μπορεί πια να σωθεί...

το ξέρω.

Μα είναι αυτή η παρανοϊκή σχεδόν

ανάγκη 

να βουλιάζω κάθε τόσο 

στ΄ απελπισμένα μου...

να τ' αγκαλιάζω 

να χαϊδεύω τις ρωγμές τους

να αγγίζω τις πληγές τους

με δάκρυα να ξεπλένω

ό,τι ακόμα αιμορραγεί

να αφουγκράζομαι το βουβό τους πόνο,

στους ήχους μιας θλιμμένης κιθάρας

να κοιμίζω το άδικο

να εμφυσώ στη μελαγχολική σιωπή τους 

μια ανάσα στοργής.

Για κάποια έφταιξα για κάποια όχι

κι όμως για όλα νιώθω 

την ίδια αβάσταχτη ενοχή.

Για της ζωής μου τα εγκαταλειμμένα  

θαρρώ χρωστώ μια ειλικρινή 

έστω  και δίχως νόημα πια 

συγγνώμη. 

Μαρία Γασπαράτου