Κάποια μεσημέρια Κυριακής...

Κάποια μεσημέρια Κυριακής
μυρίζουν φορμόλη...
έχουν ένα χρώμα παραίτησης...
ένα άρωμα συμβιβασμού
και άτακτης υποχώρησης...
μια χροιά ειρωνείας...
εμπαιγμού και φόβου...
Στα ασφυκτικά γεμάτα
λαϊκά ταβερνάκια
βιαστικά κακοβαμμένα
κόκκινα χείλη
με κόπο χαμογελούν...
απελπισμένα ανδρικά
βλέμματα
με βία γλυκαίνουν...
Στο τραπέζι αχνίζουν
κάμποσες μερίδες
ψυχαναγκασμού...
ηττοπάθειας
και πλήρους υποταγής
σε κάτι
που τεχνηέντως παρουσιάζεται
αναπόφευκτο...
Πίσω από σκούρα γυαλιά
παράταιρα εντελώς
με το γκρίζο τοπίο
κόκκινα βουρκωμένα μάτια
προσπαθούν να κρυφτούν
από αδιάκριτα βλέμματα...
Θηλιά στο λαιμό
το βράδυ που πέρασε...
Κάποια μεσημέρια Κυριακής
μοιάζουν βαριά άρρωστα...
το ισχνό τους μπράτσο
τρυπούν ενέσεις συμφιλίωσης...
Η νόσος περνάει σε ύφεση
για να υποτροπιάσει ξανά
κάποιο φριχτό Σαββατόβραδο
και κάθε επαναστατική διάθεση
να πνιγεί πάλι μοιραία
κάποιο χλωμό Κυριακάτικο μεσημέρι
που θα μυρίζει φορμόλη
και θ' αφήνει στο πέρασμα του
πικρά φιλιά
με γεύση θανάτου και σήψης...

Μαρία Γασπαράτου

Φεύγω...

Ψυχή κουρσεμένη...
κουρασμένη...
χαμένη...
στο αδιέξοδο παραδομένη...
Πουθενά μια πόρτα...
μια πύλη...
ένα παράθυρο...
μια χαραμάδα έστω μικρή...
Πουθενά λίγο φως...
ένας ήλιος..
πίσω απ' τα σύννεφα
να βγει...
πουθενά η αυγή...
Αδιέξοδες μέρες...
αδιέξοδα βράδια...
λάθος ζωή...
ανύπαρκτη αγάπη...
παντού σκοτάδια
και σιωπή φονική
που τρυπά την καρδιά
σαν αγκάθι...
Φεύγω...
απ' όσα πονάνε...
απ όσα το όνειρο
σε χίλια κομμάτια
το σπάνε...
φεύγω απ' ότι εμπιστεύτηκα λάθος...
φεύγω από ένα παράλογο
κι ανόητο πάθος...
φεύγω απ' αυτά
που την ελπίδα σκοτώνουν...
φεύγω απ' όσα με τόση ευκολία
την ψυχή θανατώνουν...
φεύγω απ' όσα τα πίστεψα
μα ήτανε ψέμα...
φεύγω απ' το άδικο...
φεύγω απ' ότι με πρόδωσε...
φεύγω από σένα...

Μαρία Γασπαράτου

Με ξέχασες...

Με ξέχασες...
Κι ο χειμώνας που έρχεται
παράπονο στάζει.
Με ξέχασες...
Η ψυχή δεν το δέχεται
και στη θλίψη βουλιάζει.

Με ξέχασες...
Και οι μέρες ατέλειωτες
σκοτάδι γεννάνε.
Με ξέχασες...
Κι οι βραδιές αξημέρωτες
σα μαχαίρια πονάνε...

Με ξέχασες...
Κι ο Δεκέμβρης απρόσμενα
βουβά θα κυλήσει.
Με ξέχασες...
Κι απ' αυτά τα Χριστούγεννα

η χαρά θα 'χει σβήσει.

Με ξέχασες...
Κι η ζωή μοιάζει άχαρη
λουλούδι κομμένο.
Με ξέχασες...
Μα με αγάπη παράφορη
να γυρίσεις προσμένω.

Μαρία Γασπαράτου

Σε μια πόλη...

Σε μια πόλη που κλαίει
νοερά ταξιδεύω.
Τίποτα δεν υπάρχει
απ' όσα υπήρχαν εκεί
κι όμως μάταια γυρεύω
στης βροχής της το δάκρυ
έναν ήλιο να φέρει
λίγο φως στην ψυχή.

Σε μια πόλη χαμένη
στην ομίχλη του χρόνου
ψάχνω κάποια αιτία
να γυρίσω ξανά.
Κάτι να 'ναι δικό μου
μια ματιάς τη μαγεία
μια φωνή αγαπημένη
μια μορφή απ' τα παλιά.

Σε μια πόλη μονάχη
πόλη αγαπημένη
τριγυρνά η ψυχή μου
σε τοπία θολά
από χέρι χαμένη
μ' ανοιχτή την πληγή μου
αφού ότι αγαπούσα
έχει φύγει μακριά.

Κάποια πόλη θλιμμένη
που ερήμωσε τώρα
κι είναι οι άνθρωποι ξένοι
κι είμαι ξένη κι εγώ
την ξανάπιασε η μπόρα
και να κλαίει επιμένει
που ποτέ το δικό μου
δε θα δει γυρισμό.


Μαρία Γασπαράτου

Είναι κάτι γυναίκες...

Είναι κάτι γυναίκες

μελωμένα φθινόπωρα.
Ό,τι έχουν το δίνουν
κι απομένουν γυμνές.
Αγαπάνε με πάθος
κι όμως νιώθουν ταυτόχρονα
πως ελάχιστα δίνουν
και δεν είναι αρκετές.

Είναι κάτι γυναίκες
γεννημένες για θαύματα.
Κάπου μες στην ψυχή τους
κατοικεί ο Θεός.
Τη ζωή τους σου δίνουν
δε ζητούν ανταλλάγματα
κι η αγάπη τους είναι
μιας θυσίας βωμός.

Είναι κάτι γυναίκες
δακρυσμένα φθινόπωρα.
Μοιάζουν δέντρα αφημένα
σ' έναν άγριο βοριά.
Ότι έχουν το παίρνει
και ζητά περισσότερα.
Τις αφήνει μονάχες
στην οργή του χιονιά.

Είναι κάτι γυναίκες
που σπανίζουνε σήμερα.
Αν τις δεις στάσου λίγο
ρίξε τους μια ματιά.
Στο ζεστό τους το βλέμμα
θα ξεχάσεις τα εφήμερα
και θα νιώσεις μοιραία
πως γεννιέσαι ξανά.

Μαρία Γασπαράτου

Μια θάλασσα μέσα σου...

Μια θάλασσα μέσα σου

που δεν ησυχάζει

κι εγώ ναυαγός
στα θολά της νερά.

Παλεύω στα κύματα

κι η όψη μου μοιάζει

με γλάρο που έχει 

σπασμένα φτερά.

Το πέλαγος μέσα σου

δεν έχει γαλήνη

κι εγώ  προσπαθώ
σε μια ακτή να βρεθώ.

Μα εκείνο σαν δαίμονας

κατάρες μου δίνει
σ' απάγκιο λιμάνι
ποτέ να μη βγω.

Στη θάλασσα μέσα σου

παλεύω να ζήσω
κι εσύ πειρατής

στη δική μου ψυχή.
Μα τ' άγριο σου πέρασμα
μια μέρα θα σβήσω.
Θα βρω τη γαλήνη
σε ήρεμη γη.


Μαρία Γασπαράτου

Για όσα είναι δύσκολα...

Κι αν κάθε μέρα πολεμώ
με δαίμονες κι αγγέλους
κι αν νιώθω ότι γρήγορα
θα πέσουν τίτλοι τέλους
δε φεύγω δε λιποτακτώ
εδώ θα πολεμάω
για όσα είναι δύσκολα
και όσα αγαπάω...

Κι αν ήδη έχεις κουραστεί
και βιάζεσαι να φύγεις
και μ' ένα βλέμμα παγερό
σαν κόμπρα με τυλίγεις
οι δρόμοι είναι ανοιχτοί
δε θα σε σταματήσω
και τον αγώνα που άρχισα
δε θα τον παρατήσω...

Μόνη...πιο μόνη από ποτέ
θάλασσες θα περάσω
θα σχίσω τους ορίζοντες
και στ' όνειρο θα φτάσω...


Μαρία Γασπαράτου

Όσα δε ζήσαμε...

Πόσο λυπάμαι για όσα δε ζήσαμε...

γι αυτά που αφήσαμε απλά να περάσουν...

για όσα προσπέρασαν  και δεν σταματήσανε...

αφού δεν τ' αφήσαμε κοντά μας να φτάσουν...

Για τα δειλινά που δεν τα κοιτάξαμε...

που μέσα στο βλέμμα μας φωτιές δεν ανάψαν...

για τα  φεγγάρια του Αυγούστου που χάσαμε
και στα μαλλιά μας ασήμι δεν στάξαν...

Για κείνους τους δρόμους που δεν περπατήσαμε...
που ίσως στο όνειρο να μας οδηγούσαν...

και για τα λάθη μας που δεν τα νικήσαμε
και τις ψυχές μας δεμένες κρατούσαν...

Πόσο λυπάμαι για όσα δεν είπαμε

και μέσα μας γίναν θεριά αγριεμένα...

για τα σ' αγαπώ μας που δεν τα τολμήσαμε

και μοιάζουν παιδάκια ορφανά και θλιμμένα...

Πόσο λυπάμαι για όσα δε ζήσαμε...

για αυτά που αφήσαμε και πήγαν χαμένα...

Μαρία Γασπαράτου

Εδώ μιλάμε για ψυχή...

Μα εδώ μιλάμε για ψυχή...
για όλα όσα δεν πιάνονται...
για όλα όσα δε βλέπεις...
για κείνα που είναι
με της ύπαρξης μου
τις ατσάλινες κλωστές
δεμένα...
χορδές ασημένιες
πάνω σε μαγεμένο
μαντολίνο...
Πως θες ν' ακούσεις
μουσική όταν τα τέλια του
φοβάσαι να αγγίξεις;
Οι νότες κλειδωμένες
σ' ένα σύννεφο λευκό
στη μέση κάποιου γκρίζου
μακρινού ουρανού...
προσμένουν...
να γίνει η αγάπη σου αστραπή...
κι όλα μου της ψυχής
τα ντο ρε μι
σαν μουσική βροχή
μες στη δική σου την ψυχή
να πέσουν...


Μαρία Γασπαράτου

Στις αγορές του κόσμου...

Στις αγορές του κόσμου ξεπουλιέται
η αγάπη, το όνειρο, η ευαισθησία
και κάθε ηθικός φραγμός νικιέται
μπροστά σε μια φθηνή κι επίπλαστη ευτυχία.

Έγινε η ζωή πεδίο μάχης
και η ψυχή μας μιας ψευδαίσθησης το θύμα
στ' όνομα μιας μοιραίας αυταπάτης
που της ελευθερίας κόβει αργά το νήμα.

Που οδηγείται αυτό το καραβάνι;
Ετούτη η έρημος τέλος δεν έχει
σε κάποια όαση ποτέ δε φτάνει
κι ο ουρανός  ανάλγητος ποτέ δε
βρέχει.


Μαρία Γασπαράτου

Δε θα γυρίσω πίσω...

Φυσικά η ζωή προχωρά...
Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν...
Άλλα τελειώνουν κι άλλα αρχίζουν...
Θα γυρνούν της ζωής σου οι σελίδες...
λύπες... χαρές... προσδοκίες...
κι εγώ μακριά...
μια άψυχη αφίσα
στου μυαλού σου τον τοίχο...
Θα γελάς... θα λυπάσαι...
θα ελπίζεις...
κι όλα γύρω σου θα με θυμίζουν...
θα το αρνιέσαι...
μα δε θα πάψω ποτέ να σου λείπω...
Οι εποχές όπως πάντα θ' αλλάζουν...
μα εσένα θα σου φαίνονται ίδιες...
σαν της βροχής τις σταγόνες στο τζάμι
που πέφτοντας κάνουν
τον ίδιο μονότονο ήχο...
κι έτσι όλα θα μοιάζουν μισά
σαν φεγγάρια που ποτέ δε γεμίζουν...
Κι όταν μόνος τις νύχτες
θα ψάχνεις αιτίες να βρεις
γι αυτό το παράπονο
που άθελα σου σε πνίγει
στη σκέψη σου απρόσκλητη
θα 'ρχομαι...να σου θυμίσω
την τελευταία μου φράση
που σου είπα πριν φύγω...
τότε που κάθε σου ελπίδα
μαζί μου είχε φύγει...
"Ποτέ...ποτέ ξανά δε θα γυρίσω πίσω."...

Μαρία Γασπαράτου