Μια αθώα κι αδιάφορη βροχή

Πως γίνεται αλήθεια
και με τις πρώτες τις σταγόνες
κάποιας αθώας κι αδιάφορης βροχής
να τρέχει η σκέψη...
να ταξιδεύει η ψυχή...
και στη δική σου ανάμνηση
να ψάχνει καταφύγιο...
Σταγόνες νοσταλγίας
γίνονται οι μικροσκοπικές
διάφανες στάλες...
μα δεν δροσίζουν...
καίνε θαρρείς...
λες κι είναι από μάγμα
ηφαιστείου καμωμένες...
Πως γίνεται έτσι επώδυνη
μια κατά τ άλλα αθώα
κι αδιάφορη βροχή
και τρέχει σαν τρελή η ψυχή
μες στην εικόνα σου να μπει
για να γλυτώσει
απ' τη φωτιά της απουσία σου
που καίει τα πάντα...
χάρτινες αποφάσεις...
αντιστάσεις πλαστικές...
ξύλινες σιωπές...
κουρελιασμένες ψευδαισθήσεις...
Όμως το ξέρω...
Κάπου κι εσύ...
μπροστά σ' ένα παράθυρο ίσως...
η μες στο αμάξι σου
σε μια που θα 'χεις κάνει στάση...
η ακόμα κάτω απ' τη μαύρη ομπρέλα σου
σε κάποιο δρόμο
που μαζί έχουμε περπατήσει
θα καίγεσαι απ' την ίδια νοσταλγία...
έτσι όπως από έναν μολυβένιο ουρανό
πέφτει ενωμένη
με τις σταγόνες μιας κατά τ' άλλα
αθώας κι αδιάφορης βροχής...