Αναγνώστες

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2025

Ο δικός σου Αύγουστος



Του Αυγούστου 
όταν έρθουνε στην πόρτα σου 
τα θεία δώρα,
φρόντισε διάπλατα να την ανοίξεις...
μη φοβηθείς το φως του...
μη σου περάσει απ' το μυαλό
πως δεν τ' αξίζεις.
Μη και δειλιάσεις 
στη βροχή των αστεριών του
και τις κρυφές σου ευχές 
δεν ξεστομίσεις...
κι όταν βρεθείς 
στους φωτεινούς του τόπους,
μη φανταστείς πως θα χαθείς
αν τα χρυσά τους μονοπάτια 
σεργιανίσεις..
θα σε κρατάει από το χέρι η χαρά.
Κλείσε τα μάτια σου,
αφέσου στ' όνειρό σου...
Μην περιμένεις κάποιος άλλος
για όσα μέσα σου διψούν, 
ν' αποφασίσει.
Κανείς, κανέναν Αύγουστο 
δε σου χρωστά,
παρά μονάχα εσύ, 
στον εαυτό σου.

Μαρία Γασπαράτου


Σάββατο 26 Ιουλίου 2025

Το ρόδο και τ' αγκάθι

 Πονάει πάντα αυτό το αγκάθι,
στου Ιουλίου το ολοκόκκινο ρόδο.
Δεν τα κατάφερα ως τώρα
το άρωμά του να μυρίσω,
στην ομορφιά του να αφεθώ 
και να μεθύσω, 
δίχως τα δάχτυλά μου να ματώσουν.
Μες στην καρδιά 
του γιορτινού καλοκαιριού,
σαν τσίμπημα φιδιού 
έρχεται αυτή η μέρα
και τη χαρά πληγώνει.
Μα ήρθες στον ύπνο μου 
χθες βράδυ,
με μια αγκαλιά ανοιχτή 
σαν θάλασσα
κι εγώ μικρό παιδί όπως τότε,
έπεσα με λαχτάρα μέσα της....
Απ' άκρη σ' άκρη 
στην απέραντη αγάπη σου 
κολύμπησα,
δροσίστηκα,
λυτρώθηκα.
Η ανατολή με βρήκε ήρεμη 
με μια παράξενη γαλήνη
και μια πληρότητα μες στην ψυχή,
που έκανε ανέλπιστα υποφερτή
την απουσία σου.
Βαθιά μέσα μου το 'νιωσα....
κοντά μου είσαι...
Κι εγώ βρήκα τη δύναμη...
Το ρόδο του καλοκαιριού
θα το μυρίσω...
στο φωτεινό του κόκκινο 
θα ντύσω τη ζωή μου...
τόσο μεγάλη είναι η αγάπη σου,
που πια το αγκάθι του
λιγότερο πονά.

Μαρία Γασπαράτου


















Πέμπτη 17 Ιουλίου 2025

Ανείπωτες λέξεις

 Μέσα απ' τον πόνο 
γεννιούνται οι λέξεις.
Επώδυνη γέννα...
το πρώτο τους κλάμα ακούω 
σαν βγαίνουν στο φως,
μα ετούτο το κλάμα 
βαθιά στην ψυχή μου
ξυπνάει τη λύτρωση...
κι έπειτα όλα 
το δρόμο τους παίρνουν...
Λέξεις...ανείπωτες λέξεις...
σα νεογέννητα βρέφη
αθώα κι ανύποπτα,
για όσα θα έρθουν
και για όσα η μοίρα γι' αυτά,
στο αδράχτι της γνέθει.
Θα χαθούν; 
Θα σωθούν;
Δεν το ξέρω...
κανείς δεν το ξέρει...
αυτό που μονάχα έχω ανάγκη,
είναι απ' της ψυχής μου 
την απρόθυμη μήτρα,
να μπορέσουν να βγουν.

Μαρία Γασπαράτου


Τετάρτη 16 Ιουλίου 2025

Λίγο λίγο θα φεύγω...


Λίγο λίγο θα φεύγω...
αργά αργά... 
σαν καραβάκι, 
που ο άνεμος αδύναμος,
δεν σπρώχνει τα πανιά του.
Δε θα βιαστώ...
άλλοθι δε θα σου χαρίσω
να ονοματίσεις τη φυγή μου...
δε θ' αφεθώ να με προδώσει ο θυμός,
την πίκρα μου καλά θα κρύψω
να μη τη νιώσεις.
Θα περπατήσω αθόρυβα 
επάνω στις σιωπές μου,
σιγά σιγά θα χάνομαι,
ώσπου στου δρόμου το τέλος,
το φόρεμά μου μόνο θα δεις
για λίγο ν' ανεμίζει
σαν μακρινό μαντήλι 
αποχαιρετισμού...
κι έπειτα τίποτα.
Σ' αυτό το "τίποτα" 
μοιραία θα βουλιάξεις,
στον κρύο του βυθό 
θα ψάχνεις τα "γιατί"
κι ίσως εκεί, 
σε κάποιους στίχους μου 
ναυαγισμένους,
να βρεις τις απαντήσεις ,
να καταλάβεις, 
πόσο πληγώθηκα.

Μαρία Γασπαράτου



Τρίτη 15 Ιουλίου 2025

Τίποτα δε μου είχες πει

 Τίποτα δε μου 'χες πει..
Μόνο τα βράδια όταν φοβόμουν 
κι έψαχνα με κλάματα να βρω 
κάτω από το κρεββάτι μου το τέρας,
"έλα..." μου έλεγες 
μη μου φοβάσαι και μην κλαις
τίποτα κακό στον κόσμο δεν υπάρχει"...
κι έπειτα μ' έπαιρνες 
στην ακριβή σου αγκαλιά
και με νανούριζες 
με ωραία παραμύθια...
κι εγώ γαλήνευα 
κι ονειρευόμουν έναν κόσμο ιδανικό
σε ιστορίες που είχαν πάντα 
όμορφο τέλος.
Τίποτα δε μου 'χες πει...
Μα εγώ στο γιο μου όλα τα είπα,
όταν ξυπνούσε κάποιες νύχτες 
τρομαγμένος...
"μην ψάχνεις άδικα 
κάτω από το κρεβάτι σου 
κάτι κακό να βρεις...
Να το θυμάσαι..." του 'λεγα ... 
Δεν είναι εδώ...
έξω στον κόσμο είναι το τέρας"

Μαρία Γασπαράτου


Δευτέρα 14 Ιουλίου 2025

Τι δεν καταλαβαίνεις;

 Τι είναι τώρα αυτό;
Κάποιου είδους τιμωρία;
Πάλι καλούμαι 
να λύσω τους γρίφους σου...
δεν ξέρω όμως αν θέλω 
μα ούτε κι αν αξίζει.
Νοστάλγησα τα ξάστερα τοπία,
τις διάφανες μέρες,
των λέξεων το φως,
τις αδιαμφισβήτητες αλήθειες.
Θέλω να περπατώ 
σε ασφαλή μονοπάτια...
σε δρόμους ανοιχτούς...
να 'χω μπροστά μου 
ευδιάκριτους ορίζοντες.
Δεν είμαι κοριτσάκι πια...
έχουν απλουστευτεί οι ανάγκες μου...
ξεκάθαρες είναι
κι εγώ απόλυτα σαφής...
Τι δεν καταλαβαίνεις;

Μαρία Γασπαράτου

Σάββατο 12 Ιουλίου 2025

Μαθαίνω, παρόλα αυτά

 Σαν ξαφνική ριπή ανέμου,
χαστούκι αναπάντεχο 
στο μάγουλό μου,
αυτή η διόλου αναμενόμενη 
σιωπή σου...
αναίτια εντελώς ύψωσες τοίχο
ανάμεσά μας 
και χάθηκες και χάθηκα.
Οι λέξεις μου σαν τρυφερά 
παραπονιάρικα γατιά, 
τις νύχτες έρχονται και τρίβονται 
στα πόδια μου...
μ' ένα νιαούρισμα σαν κλάμα,
εξηγήσεις ζητούν, 
που έτσι επιπόλαια τις άφησα 
στην πόρτα σου
να περιμένουν άδικα...
αδιάφορες σου ήταν κι άχρηστες... 
δεν το φαντάστηκα...
Να τις φροντίσω τώρα πασχίζω,
να διώξω από πάνω τους 
του ανεπιθύμητου τη ρετσινιά...
αξίζαν σίγουρα 
κάποιον ευαίσθητο αποδέκτη,
που εσύ δεν ήσουν.
Σειρά μου τώρα να σωπάσω...
σειρά μου να υψώσω τοίχο...
όχι γι' αντιπερασπισμό...
από αξιοπρέπεια μόνο....
κι είναι η δική μου η σιωπή 
αδιαπέραστη, ξέρεις...
κι είναι ο δικός μου τοίχος, 
ατσάλινος.
Μαθαίνω, παρόλα αυτά...
Και με πληγές ακόμα οι άνθρωποι, 
διδάσκουν.
Είναι ένα κέρδος κι αυτό.

Μαρία Γασπαράτου





Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025

Απρόβλεπτος χειμώνας

 Χιόνι πυκνό πέφτει αναπάντεχα,
στης ανερμήνευτης σιωπής σου
την απόκρημνη κορφή.
Ήρθα ανύποπτη για να σε βρω
φορώντας τα σανδάλια μου
κι ένα μου καλοκαιρινό φορεματάκι
και στου Ιουλίου πριν ανέβω
τα μισά σκαλιά, 
ένας απρόβλεπτος με βρήκε
παγερός χειμώνας.
Βλέπεις, γελάστηκα 
από κάποιου χαμογέλιου σου
την φωτεινή ακτή
και πίστεψα, στα μέρη σου,
πως θα 'χει καλοκαίρι.
Τώρα σε τούτη την περίεργη σιγή,
σ' αυτή την ομιχλώδη απόσταση
που αυξάνεται ολοένα,
στέκομαι έκπληκτη...μονολογώ...
πώς έπεσα έξω πάλι, αναρωτιέμαι...
Μα αλλάξανε ψυχή μου οι εποχές. 
Κοίτα τι κρύο κάνει 
στων ανθρώπων τις καρδιές!
Φουρτούνα άγρια σήκωσε...
κι ο άνεμος ουρλιάζει:
"Πού πας καραβάκι με τέτοιον καιρό;"

Μαρία Γασπαράτου


Τρίτη 1 Ιουλίου 2025

Ο ποιητής του θέρους


Εσύ, 
ο ποιητής του θέρους,
Ιούλιε της ζωής και της χαράς,
την πένα σου 
στο μπλε της θάλασσας βουτάς
και με το γνώριμό σου πάθος,
πάνω στα κύματα, 
στις αμμουδιές, 
στων γλάρων τα φτερά,
στα παιδικά χαμόγελα, 
στις αγκαλιές και στα φιλιά,
στα μάτια των ερωτευμένων, 
γράφεις στίχους.
Κάθε σου λέξη, αρμύρα στάζει,
ασήμι γίνεται, στων αστεριών
τις λαμπερές διαδρομές,
άνεμος που κινεί 
τους άσπρους ανεμόμυλους
στα κυκλαδίτικα νησιά,
βότσαλο και κοχύλι 
σε κάθε χρυσαφένια ακτή...
και λέξη λέξη,
στίχο στίχο,
στιγμή στιγμή,
με γράμματα ανεξίτηλα, 
σαν χάδι 
στην ψυχή μας γράφεις,
το πιο ωραίο ποίημα.

Μαρία Γασπαράτου