Κλέφτες ψυχών και ποιημάτων

 Τα χέρια άνοιξα και την ψυχή μου,

ό,τι είχα, 

απλόχερα να δώσω,

με τη χαρά της προσφοράς 

να λάμπει στα μάτια μου,

με μια πληρότητα μες στην καρδιά,

που μόνο αυτό το άδειασμα χαρίζει

κι ό,τι όμορφο κι αληθινό

μέσα μου υπήρχε, 

τ' άφησα απροστάτευτο,

σ' αυτή την άγρια γη, 

που πάνω της τίποτα δε φυτρώνει

παρά μονάχα αγκάθια.

Τώρα μπρος στον καθρέφτη 

απολογούμαι

γι αυτό μου το απερίσκεπτο,

για την αφέλεια 

και την ανόητή μου εμπιστοσύνη.

Μαζεύω ένα ένα τα κομμάτια μου,

τα περιθάλπω με στοργή...

να τα κλειδώσω 

σκέφτομαι,

μες στης καρδιάς μου 

το πιο απρόσιτο σημείο...

κανένα μάτι πια να μη τα δει,

κανένα αυτί να μη τ' ακούσει...

Σε κάθε σκοτεινή γωνιά,

παραμονεύουν βλέπεις,

χωρίς ντροπή,

κλέφτες ψυχών και ποιημάτων.

Μαρία Γασπαράτου